Selene

Chapter 26

Naalimpungatan ako dahil sa mga boses at sinag ng araw na tumatama sa akin. Still in sleeping state, dahan dahan kong minulat ang mga mata ko at nag-inat bago bumangon sa pagkakahiga. Anong oras na ba? Bakit ang dami ng boses na naririnig ko?

Agad akong nagbihis at bumaba. Ngunit agad rin natigilan. The whole room is packed. Bumungad sa'kin ang mga masasayang mukha at malakas na nag-uusap habang kumakain.

"Oh, Selene! Halika, sumabay ka na sa'min."

Napatingin ako sa kaliwang bahagi ng mahabang mesa kung saan nakaupo si Jana. She gestured me to come and sit beside her na agad kong sinunod. Lumapit ako sa sa kanya. Nakita kong bakante ang upuang katabi niya kaya doon ako umupo. The others greeted me and smile. Binati ko rin sila at nginitian.

Kilala ko na ang iba sa kanila at ang iba naman ay hindi ko matandaan ang pangalan. Sa tinagal ko dito sa pack ay nakilala ko na ang iba but not all of them dahil medyo ilag pa ang iba sa'kin. It takes time kumbaga, hindi lahat mangyayari agad. May oras at araw ang lahat.

I know a lot of them and most of them are boys kaya naiilang ako minsan kapag narito sila. It's not that i'm afraid of boys, I just don't like them being too close to me. Naiilang ako masyado.

"Anong meron at narito ata ang lahat?" Tanong ko kay Jana nang maupo.

"May gaganapin na barbeque party mamayang gabi. All of us were invited and today is sunday that's why the house is full."

"Am i invited too?"

"At bakit naman hindi?" Napaigtad ako ng bigla siyang sumigaw at nanlalaki ang mga matang tumingin sa kanya.

"Of course, you are invited! Isa ka ng Golden Stone member. Have you forget your acceptance ceremony? Wala pang isang taon 'yun, don't tell me nakalimutan mo na. And what made you think that you are not invited, ano 'yun pili lang? Diba sabi ko all? Meaning nun lahat, walang exception Selene, kaya wag ka ngang nega." Mariin niyang pahayag at tinaasan ako ng kilay. She even point her fork on me.

Napabuntong hininga ako. "Hindi naman kaya ikaw lang talaga ang nag-imbita sa'kin at wala talaga ako sa plano na 'yan?" I asked again. I just can't help but be skeptical. Reason that I don't trust someone easily.

Malalim siyang bumuntong hininga at umiling-iling na para bang may sinabi akong mali. Hindi ko lang kasi maiwasan ang mag-isip ng ganito lalo na't hindi ako lumaki sa ganitong pamumuhay.

"Don't be too harsh on yourself, Selene. Masyado mong inalala ang mga bagay na hindi naman mangyayari at hindi totoo. Tanging ikaw lang ang nag-iisip ng masama sa sarili mo. Give your self some credit naman." She said on soft voice. Napaisip ako.

Am i? Am I the one who's putting pressure on my own? Hindi ko na ba talaga nabibigyan ng halaga ang sarili ko? Siguro nga.

I doubted everything too much that it's hard to believe. Sa lahat ng nangyayari sa'kin mahirap na ang hindi magduda.

Nagdududa ako kung totoo ba lahat ng 'to o isa din ito sa mga pananginip ko kung saan makakalimutan ko na pagkagising.

Nagdududa ako kung totoo bang tanggap ako ng lahat o kagaya rin lang ng mga taong nakasalamuha ko. Alin man doon sa dalawa, sana.. sana iyong nauna nalang. I want this to be real even if it's painful.

Reality is painful but being in place that is loaded is hard. Attending a party really is not my thing. I don't like the crowd, the noise and the smell around me. Sa naganap kong acceptance ceremony ay makakaya ko pa dahil formal naman iyon, more on like a business matter rather than a loose and wild, kagaya nalang ngayon. This is too much! The young ones are getting wild! May ganitong side pala ang kabataan ngayon. Napangiwi ako.

I can't take this long. I need to get out.

Mabilis na hinanap ng mata ko si Jana para sana magpaalam ngunit hindi ko siya makita pati na si Beta Klaus. So, i took this as a sign to escape. Umalis ako sa kinauupuan ko at tumalikod. Bahala na kung hanapin man.

At haabang papaalis ay may nakita pa akong nagme-make out. Napailing ako ng wala sa oras. They're gonna regret that someday. I swear.

Marahan lang ang lakad ko para iwas atensyon. Matiwasay naman akong nakaalis sa mga nag-iinit na lobo at pumasok sa loob ng kakahuyan. Makalipas ang ilang minuto ay hindi ko na alam kung nasaan  na ako banda. I was walking aimlessly. I sighed deeply. Napalingon ako sa likuran para alamin kung nasa Golden Stone pa ba ako. I can still see the lights.

Don't worry Selene, nasa Golden Stone ka pa rin.

I walk a little bit further hanggang sa tuluyan ko ng hindi narinig ang tugtog at boses nila, then cabin came to view. Napatigil ako.

A cabin?

Nagtatakang lumapit ako para tignan ang loob. Mula sa bintanang salamin ay pumapantay ang dilim sa loob sa dilim ng kakahuyan na tanging buwan lamang ang nagpapaliwanag. Nagpasya akong pumasok kaya pinihit ko ang door knob ngunit agad na napahilig.

It's not locked.

Binuksan ko ng tuluyan ang pinto at mabilis na hinanap ang switch ng ilaw na nasa tabi lang ng pinto. The lights illuminated the whole cabin. Nanlaki ang mata ko habang pinasadahan ng tingin ang buong bahay. The cabin is clean and fully furnished. May nakatira rito.

I venture around the cabin and decided to sit on the single sofa i found inside this room. It isn't that big but it's spacious. Malawak siya na para bang pinagkaitan ng gamit ang loob at tanging king sized bed, aparador, bed sidetable, at itong single sofa na inuupuan ko ngayon ang meron. It's simple pero mahahalata mo parin na lalaki ang nagmamay-ari nitong cabin. The taste of furniture and color says it all. I wonder who owns this, hope he won't mind me intruding his place.

Pangarap ko rin ang ganitong bahay, iyong hindi ganon kalaki at hindi rin maliit. A simple and cozy kumbaga. I like this kind of place dahil ramdam ko talaga ang salitang home. I like this kind of place na tanging ako lang ang nakatira kasama ang magiging pamilya ko. In time i'll have that, a homey house and a perfect family. Masaya na ako.