Selene

Chapter 21

Days, weeks, and months have gone since I came here and i'm still trying to adapt my sorroundings. Hindi ako sanay na palaging may naglalaban, bigla biglang naging lobo 'yung tao, at sa mga hubad na katawan. Yeah, most of them are half naked kapag nagte-training at naiilang ako habang nagsasanay kami ni Jana. For those months natutunan ko rin kung paano depensahan ang sarili at lumaban. Jana was patient with me kahit puro na ako reklamo. Although, nakikita ko minsang nagtitimpi lang siya para sa'kin, lalo na ngayon. Hindi ko kasi matagalan ang resistensya niya. I got tired easily and decided to stop, suddenly. Kaya inis na naman siya sakin.

Malalim ang aking paghinga habang pinapanood ko siya. She's massaging her temple with her eyes closed. Alam kong naiinis na naman 'yan sa'kin. Pero anong magagawa ko? Eh, sa mabilis talaga akong mapagod.

“You can sit, Jana.” Alok ko rito ngunit tinitigan lang ako nito ng matalim. Isang maliit na ngiti lang ang aking ginawa.

“I don't know what to do with you anymore. Ang sarap-sarap mong tirisin!” Madiing sabi niya. “You are a werewolf, but your stamina was as weak as human. Dapat maliksi at malakas kana ngayon sa mga nakalipas na buwan na pagte-training natin, but still, you seemed not improved and.. and, I don't understand why.” Mula sa galit napalitan ng panghihina ang kanyang boses.

“Dahil ba lumaki ka na puro tao ang nakakasalamuha o it's in you? You have the abilities of a werewolf though. But it still doesn't make sense, at all.” Tila nagugulahan niyang ani.

Me too, I don't understand and i'm confused. Tama siya. I have all the abilities but it has a limit. 'Di ko kayang tagalan ang pag gamit nito dahil mabilis kong mapagod.  I have the agility and strength but I lack on stamina. Mahina ang endurance ko sa laban. Ngunit 'di ko alam kung bakit. Siguro nga dahil puro tao ang mga nakapaligid sa'kin, hindi ko madalas nagagamit ang katangian na meron ako kaya humihina.

Bilang isang taong lobo mahirap sa'kin ang kumilos ng malaya sa puder ng kinikilala kong magulang lalo na't hindi nila alam na may nilalang na tulad ko.

The pressure of being different makes me feel at edge everytime. Ang takot na malaman nila na kakaiba ako sa kanila. It's hanging on every edge. Natatakot ako at baka itaboy nila ako dahil sa hindi nila ako kauri at naiiba ako. May mga oras kasi na nagagamit ko ang kakayahan ko ng 'di namamalayan kung kaya't gano'n nalang ang takot ko.

“Can we not talk about this, for now? Naguguluhan rin kasi ako.” Marahan kong paki-usap. “Can I ask you something instead?”

Halata kong natigilan siya at nag-alinlangan na isantabi ang tungkol sa'kin ngunit agad rin na tumango nang makita ang pag-ayaw ko sa usapan. Well, may iba akong gustong pag-usapan and it's still about me.

And zachary.

“About soulmates,” pagsisimula ko. Nakuha ko naman ang kanyang atensyon. “You said to me before that werewolf have soulmates and only its self can identify who.” Ani ko.

Kumunot ang kanyang noo. “Akala ko hindi ka nakikinig sa araw na 'yun?” Ngisi niya.

Napailing ako. I was listening that time kahit pa paminsang-minsan na lumilipad ang utak ko noon dahil sa sagutang naganap sa kanilang dalawa ni Zach, nagawa ko pa ring makinig.

“Nakikinig ako sayo 'di lang halata. From Luna the goddess and our creator to how she fall in love with one of her creation and how this soulmate works. Nakikinig ako. Sabi mo, malalaman mo kung siya ang nakatakda sayo dahil mararamdaman mo kaagad, the pull, the sparks, and the smell. Lahat ng 'yon maramdaman mo. And I, happens, felt those things. For the first time it made me ecstatics. You said that when you found your soulmate it would be the best day of your life but the day I found out about him, it was not like thatt.”