Selene

Chapter 22

"Stretch your arm more. Make sure to cover your fatal points in your head and in your stomach dahil 'yan ang mga madalas puntiryahin ng kalaban. Sa oras na matamaan ang ni isa sa mga 'yan ay 50-50 na ang chance mong manalo. The careless you are, the less chances you survive. Are we clear?" Aniya sa matigas na tono.

Tumango ako.

"Good. You can take a rest now, we're done for today. Prepare for tomorrow's training, Selene." Tumango ulit ako. "Ang alam ko si Alpha ang magti-train sa'yo bukas."

"Yeah, I know." I heard of that.

Ever since na sinabi ko kay Jana ang hinaing ko sa mate thing na 'yan ay ginawa na niya lahat mapaglapit lang kami ni Zach and I must say it's all useless. Sa mga paraang ginawa ni Jana, lahat wala ni isa ang nagtagumpay dahil palagi itong busy, palagi itong may palusot. Busy sa pack business, outside business, pack meetings and mostly he's busy with her.

I know cause i saw him every damn time, with her.

Hindi dapat ako nagseselos. Wala akong karapatan magselos dahil 'di naman namin kilala ang isa't isa at isa pa wala kaming relasyon. Ngunit 'di ko pa rin maiwasan. The more I see him with her, the more it breaks my heart. Masakit sa puso.

He was always busy to spare a time for me but tomorrow will be exemptional. He volunteer to sub Jana's place. Muli 'di ko naiwasang magtaka. I train with different warrior as Jana's sub kapag busy ito minsan at hindi naman siya lumalapit kay Alpha para maging sub. As much as she want us to talk ay 'di niya ginawang kausapin ito para maging substitute. Pinahahalagahan niya ang training ko kaya ginagawa niya kung ano ang tama. Nilalayo niya ang kung ano ang sa tingin niya ay makaka distract sa akin at 'yun ay si Zach. Kaya naman, nagtaka talaga ako kung bakit siya ang trainor ko bukas. May nangyari kaya?

"Ok lang naman sa'yo?"

Naputol ako sa pag-iisip at kunot noong tinitigan si Beta Klaus.

Oo, naman! Bakit naman hindi? Para sa akin rin naman 'to.. so, bakit hindi magiging ok sa'kin?

What is not okay is whenever he's near he always create havoc in my system and i don't like it.

"Yes. As long as it's for training purposes only, i will be okay." Pag-aamin ko sa huli.

"Do you know other than physical and mental, emotion can enrich too?" Biglang tanong niya. "Hindi lang ang physical na kaya mong baguhin sa pamamagitan ng exercise at trainings. Hindi lang ang pag-iisip ang kaya mong gawing matatag at matapang sa oras manghina ka, emotions can too. You can change it, make it stronger without gettng weak but.. do you know what makes it different?"

Umiling ako.

"Nagagawa nating hawakan ito. Kaya nating ibahin but it also betray us. They just came out naturally we cannot control. The power it hold unto us was too strong to stop."
He sighed na para ba'ng may malalim siyang problema. Nanatili parin akong nakinig sa kanya.

"Pero hindi naman ibig sabihin nu'n ay hindi na natin ito kayang pigilan. We still have some grip that's tightening everytime we feel at loose, kaya parin natin iyong pigilan kahit na nandoon pa rin iyong emosyon. Hindi man iyon mapipigilan ng tuluyan atleast naitali parin natin kahit na maluwang ang tali," Aniya habang walang emosyon ang kanyang mukha pero kaibahan sinaaabi ng kanyang mga mata. May kung anong lungkot na nakatago.

"Does it still do something to me? Bakit parang wala naman? Ang layo." Hindi ko na napigilan, sumabat ako sa kanya.

Masyado ng malalim ang mga pinagsasabi niya at naguguluhan na ako. Anong meron at bigla siyang nagsabi ng mga gan'to? He's not a deep person, hindi siya magaling humugot o kaya mag-emote lalo na't walang dahilan.

Sa mga nagdaang buwan na lumipas na kasama ko siya, i've come known his personality. From light aura to his seriousness nahahalata ko lahat ng iyon. He is serious when needed at the same time he was calm and make lightly remarks na magpapagaan ng atmosphere. Para siyang malamig na hangin sa mainit na panahon. Ganun siya.

"Natamaan ko ba ang ulo mo ng hindi ko napansin?" Pabiro kong hinawakan ang ulo niya.

"Of course not!" Natawa siya at inalis ang kamay ko. "Ni hindi mo nga ako napuruhan." Aniya.

"Then why are saying that all of a sudden?"

Tumawa ulit siya saka umiling iling. Nandoon parin ang lungkot sa mga mata niya.

"Sinasabi ko ito dahil alam ko balang araw maalala at magamit mo. It's a tactic Selene para makaiwas ka kung sakali." He stand up. "Sige una na ako. Enjoy your day and think crefully. Bye, Selene!"

Tinapik muna niya ako sa balikat bago umalis. Ang titig ko'y ay nakasunod lang sa kanya. Kunot noong inalala ang mga sinabi niya. What was he trying to say? May problema ba siya?

Gabi na at tulala parin ako sa aking kwarto. Wala akong balak na kumilos pati ang magpalit ng damit. I'm still on my sporty bra and biking shorts, amoy pawis rin ako but still, tumunganga lang ako.

Beta Klaus words kept coming back in my mind. Naiintindihan ko naman ang ibig sabihin no'n, ang 'di ko maintindihan ay sinabi niyang magagamit ko ito. Para saan? I was sure he's pertaining to something that i can't understand. It's like a puzzle missing a piece. A code  that's hard to decipher.

"Knock! Knock! May i come in?"

Napalingon ako kay Jana na nakatayo sa pintuan at nakangiti. Tumango ako.

"How's meeting?" Kaagad kong tanong nang maupo ito sa tabi ko.

She sighed. Ramdan ko agad na may masamang nagyari sa meeting nito. The tired look and constant sighing says it all.

"Anong nangyari?" Agap ko nang nahalata iyon.

Isang mahabang hininga ginawa niya bago sumagot. "I'm sorry Selene."

Kumunot ang noo ko. Sorry? Why is she saying sorry?

"What?" Di ko siya maintindihan.

"I'm sorry," she sighed again. "We already know who killed Veron. I'm sorry dahil kailangan siyang patayin. He killed one of our pack as punishment he'll be killed too and he's been in search now."

Natigalgal ako sa nalaman. They already know. Alam na nila na si Jason ang pumatay.

"Wait. Why-- Wha-- how?" I murmur. "He's still not dead right?"

I'm going crazy! Masisiraan na ata ako. Anong nangyari? Paano? Bakit? Ang dami kong tanong sa isip at ni isa wala akong sagot. This is too much!

He's my bestfriend! Ni hindi ko maisip na magagawa niya 'to. He's the most caring and kind guy i knew, hindi ko maisip na kaya niyang manakit let alone kill.

Ang dami kong tanong pero isa lang ang nangibabaw sakin at 'yun ay ang... who pushed him to kill? Clearly some things happened para humantong siya sa ganito. Jason can't kill kaya alam kong may dahilan. May dahilan bakit niya nagawang pumatay.

"Hindi pa." Mabuti naman. "Sa ngayon, Selene. Sooner or later mahahanap siya ng pinadalang tracker ni Zach and i can't guarantee you na magiging okay ang lahat. Zach wants him dead. Wala kaming magagawa sa oras na makita siya not even you."

Tumango ako't napatungo. I can feel the tears brimming, tumingala ako para pigilan iyon.

"How did you know?" Tanong ko sa mababang boses.

"He talked to me." He did what?! "Lumapit siya sakin habang nasa meeting naman sina Alpha. I was confused why he approached me. Hindi ko siya kilala ngunit nang sabihin niya lahat ng ginawa niya at ang ugnayan niyong dalawa, nalinawan ako at the same nagalit. I wan't to shred him into pieces but I stopped myself. We were in public, I cannot kill him. Not in my hands, atleast."

Hindi ako nagsalita. No, it's not him. No. It's not. But he already expose himself, plus the scent and the presence i felt that time was so vivid. Sumasakit ang puso ko sa sobrang linaw.