UNHOLY | DADDY ISSUES

1.4

Kaldırımda elimde Atalay'ın verdiği su ile oturuyordu. O da yanımda oturuyordu ve benim son söylediğim cümlenin üstüne dakikalardır kimseden ses çıkmamıştı.

"Ne yaptım da seni kötü etkiledim anlamıyorum. Senin yanında olmaktan başka ne yaptım da sana kötü geldim." En kötüsü de yaptıklarının farkında olmamasıydı.

"Bana bağırıyorsun beni kısıtlamaya çalışıyorsun farkında değil misin ya da bunlar sana normal mi geliyor?" Şaşkınca bana baktı ve sigarasından derin bire nefes çekti.

"Sana böyle şeyler yapmadım, abartıyorsun." Kafamı iki yana salladım çünkü diyebilecek bir şeyim yoktu, olsa da anlamayacağının farkına varmıştım.

"Ben şimdi gidiyorum sende bir daha karşıma çıkmıyorsun, duydun mu beni?" Kaldırımdan kalktığım gibi kolumu tuttu ve beni serçe geri çekti. Kalçam kaldırımla buluştuğunda acıyla yüzüm buruştu.

"Sen hiçbir yere gitmiyorsun." Kulağıma fısıldadığı cümlenin ardından kolumdan tutup beni arabaya çekiştirmeye başladı. Bir kaç saniye anlayamasam da şaşkınlığımı üzerimden atmıştım.

"Ne yaptığını sanıyorsun sen, bırak." O bir kolumu çekiştirirken ben diğer kolumla omuzuna vuruyordum ama onu etkilemiyordu. Etraftaki insanlar bizi izlerken kimse karışmıyordu, sesini bile çıkarmıyordu.

"Evladım noluyor?" Sigara aldığı bakkaldan çıkan amca şaşkınca bize bakarken Atalay adama sıcakça gülümsedi.

"Sorun yok Hilmi abi. Hanımefendiyi şubeye alacağım ama zorluk çıkarıyor." İşini kullanarak kolayca haklı duruma geçmişti. Ağzım açık bir şekilde kalırken o da benim şaşkınlığımdan yararlanmış ve beni arabaya bindirmişti. Hızla kendi koltuğuna yerleşip kapıları kilitlemişti.

"Nereye götürüyorsun beni sikik herif!"

"Çeneni kapat Mihrimah!" Bağırması ile önce afallasam da bende altta kalmamıştım.

"Bana Mihrimah deme! Duydun mu beni?" Avazım çıktığı kadar bağırdığımda bana yandan bir gülüş atıp arabayı sürmeye devam etti. Ne kadarda dengesizdi.

"Nereye gidiyoruz cevap versene!" Kapıyı açmak için zorlasam da açılmamıştı.

"Kemerini tak." Sakince konuşup arabayı daha da hızlandırmıştı.

"Nereye götürüyorsun beni?" Sesim yükselirken o hiç istifini bozmadı ve arabayı dikkatli bir şekilde sürmeye devam etti. Elimi el frenine atmak için uzattığımda bileğimden kavramıştı ve kolumu bana itmişti.

"O bir kere olur. Eline koluna hakim ol, o kemeri de tak Mihrimah!" Çenesini sıkarak konuşsa da bana değil yola bakıyordu. Korkmaya başlamıştım.

"Nereye götürüyorsun? Bu yaptığın insan kaçırma farkında mısın?" Sözlerim onu güldürmüştü. Bakışlarını yoldan çevirmeden egoistçe konuştu.

"Allah Allah öyle miymiş?" Sinirle dişlerimi sıkarken aklıma gelen fikirle camı açtım ve diğer arabalara bağırmaya başladım.

"İmdaatt! Kaçırılıyorum, yardım edin!" Avazım çıktığı kadar bağırırken saçıma yapışan ellerle camdan uzaklaştım. Canımın acısı ile bağırırken yan taraftaki arabadan gelen korna sesi ile gülümsedim. İşte bu kadardı. Atalay arabayı kenara çekerken belinden çıkardığı kelepçe ile zihnimde o gün canlandı.

"Aklından bile geçirme."

"Sen kaşındın." Kafamı cama çevirdim yardım istemek için. Bize doğru gelen adamla içim biraz olsa rahatlasam bile bu uzun sürmemişti çünkü Atalay cama bakmamamdan yararlanıp bileğime kelepçeleri geçirmiş arabadan inmişti.

Adama doğru ilerlemiş ve cüzdanını cebinden çıkarmıştı. Yapacağı şeyi anlamıştım. Geçen bir kaç konuşmanın ardından Atalay tekrar arabaya binmiş sakin bir şekilde arabayı çalıştırmıştı.

"Neden böyle davranıyorsun anlamıyorum seni? Hadi çöz beni düzgünce konuşalım Atalay." Ağlamaya başlamıştım, ciddi anlamda korkuyordum.

"Eve geçince konuşuruz." Söylediği şeyle beynimden vurulmuştum burası benim evimin yolu değildi.

"Kimin evine gidiyoruz."

"Benim evime Mihrimah." Arabanın ekranından saate baktım ben her şekilde mahvolmuştum.

"Atalay, yarım saatte evde olmazsam ailem beni mahveder." Atalay cevap vermeden arabayı kullanmaya devam etti.

"Duydun mu beni?"

"Sana kimse bir şey yapamaz Zeynep." Umutsuzca yola bakmaya başladım. Şu an Atalay'dan deli gibi korkuyordum. Aklıma gelen telefonum ile çaktırmadan montumun cebinden çıkarmaya çalıştım. Hem iki elimi aynı anda hareket ettiriyordum hem de ses çıkmaması için uğraşıyordum. Ellerimin arasına aldığım telefonun ekranını açmamla etraf aydınlandı. Parlaklığım açık kalmıştı ve hava kararmaya başladığı için kendimi ele vermiştim.

"Küçük Mihrimah, arkamdan oyunlar mı oynuyorsun?" Atalay sesi ile beraber elimdeki telefonu sertçe aldı ve camını açtı. Telefonumu yan taraftan geçen kamyonetin arkasına attı.

"Ne yaptığını sanıyorsun sen?" Bana cevap vermeden camı kapattı ve sürmeye devam etti. Artık yollar daha ıssızdı sanki İstanbul gibi değildi, tek tük arabalar geçiyordu.

Geçen yarım saatin ardından araba iki katlı müstakil bir evin önünde durmuştu, sokakta bu eve benzer iki ev daha vardı. Bu biraz da olsa içimi rahatlatmıştı. Atalay araban inmiş benim kapımı açmıştı, kolumu tutup beni arabadan çıkardı, arabayı kilitleyip beni eve doğru çekiştirdi. Kapıyı açıp ikimizi de eve soktu ardından kapıyı kilitleyip anahtarı cebine attı.

"Atalay beni burada zorla mı tutacaksın?" Sakince konuştuğumda bana baktım ve gülümsedi.

"Hayır güzelim benden ayrılma düşüncesinden vazgeçip hata yaptığını kabul edince gideceğiz." Gözlerim tekrar dolmaya başlamıştı. Manyaktı bu adam ve ben bu manyağı hayatıma almıştım. Babamlar ağzıma sıçacaktı.

Atalay beni bırakıp ilerdeki koltuğa oturdu, oldukça rahattı, bense kapının önünde ellerim kelepçeli bir şekilde kalmıştım.

"Ellerimi çözmeyecek misin?" Artık ona bağırmıyordum, bana zarar vermesinden korktuğum için suyuna gitmeye çalışıyordum.

"Ben onu tamamen unuttum." Koltuğa iki kez vurarak beni yanına çağırmıştı bende gitmiş oturmuştum ve kollarımı ona uzatmış çözmesi için dik dik ona bakmıştım. Bu halime güldü ve kelepçeleri açtı.

Beni tutup kendine çekti ve sarıldı. Hiç bir tepki vermedim.

"Seni bırakamam Mihrimah benden bunu isteme güzelim." Kulağıma fısıldadığı cümlenin ardından saçlarıma bir öpücük kondurdu benimse midem bulanmaya başlamıştı.

🍓🍓🍓
Merhabaaa
Eveet bölüm hakkında ne düşünüyorsunuz
Yıldıza dokunmayı ve yorum yapmayı unutmayın
Öpüldünüz
🍓🍓🍓