The Mistress

Kabanata 35

"Kailan pa? Kailan mo pa alam na mangyayari ang lahat ng ito?" I asked him nervously.

Alam kong posible akong masaktan lalo sa posibleng sagot niya. Pero nandito na e. E 'di sagarin na lahat nang matapos na!

Nag-angat siya ng tingin sa akin. His eyes were bloodshot. The pain reflected to his eyes. But I couldn't feel anything, the pain was too much that it feels like there's nothing more painful than this.

Because of him, I believe in love at first sight. How ridiculous to think of it now.

"Matagal na ba? Noon pa...ba?" masakit kong sinabi nang hindi pa rin siya sumasagot.

He was just looking at me intently like this would be the last time he'd see me.

I was anticipating for his answers but all he gave me is a slow nod. My heart hammered to my chest painfully as another set of tears came rushing.

I closed my eyes painfully, feeling the pain to my chest. Memories of us flashed to my mind but I couldn't reminisced how happy I was, all I felt now is pain..too much pain.

My lips were trembling and my knees felt weak. I was looking for negative traits that I did when I was with him. Saan ako nagkamali? Masyado ba akong selosa? Naging..mahigpit ba ako? Nakukulangan ba siya sa mga ipinakita ko sa kanya?

Am I not enough?

Too much for wishing a love like my parents have, huh? Hindi ko na yata iyon maaabot. Hindi ko alam kung kaya ko pang maniwala sa pagmamahal na 'yan.

Huminga ako ng malalim.

"I regret...knowing you. I regretted all those things I did with you. All those judgements...from Tito Marky...were all true."

Sabi ko, at nakita ko ang sakit sa mga mata niya nang sinabi ko iyon. Pero sa sinabi ko, mas doble pa ang sakit sa akin.

"Lana..." umiling siya at humakbang. Ambang hahawakan ako pero itinaas ko ang isang kamay ko. Wanting him to stop walking towards me.

"Lumayo ka sa akin. Ayokong mahawa sa sakit mo... Ang sakit ng isang..manloloko, mangggamit...at sinungaling na tulad mo..."

Huli kong sabi at talikod. Nakaupo na ako sa loob ng sasakyan at handa ng isarado iyon. Nanatili siyang nakatayo, nakayuko at nanginginig ang balikat. Kinapa ko ang puso ko kung may awa pa ba akong nararamdaman para sa kanya at ikinakatakot kong...wala na nga akong maramdaman.

I closed the door, as I decide to this day that I will close this chapter for us and to my friendship with Shelly.

Hinihintay ko ang pagpasok ng driver sa loob pero wala kaya napatingin ako sa labas. Gulat akong makita ang Mama ni Mike na kinuha niya sa pagkakaupo sa wheelchair. Sa likod no'n ay ang umiiyak na si Shelly.

There were people behind them. Looking worried at the old woman.
Umiwas ako ng tingin at hinanap ang driver. Ayoko sa nararamdaman kong awa dahil sa nakikita.

Mike carried her mom and waited for a tricycle or what. But then, Shelly knocked the window of my car shamelessly.

Wala sa sarili kong binaba ang bintana nito at binigyan ko siya ng isang tinging kailan man ay hindi ko pa naipakita sa kanya. For a moment, I saw how terrified she is. Pero saglit lang iyon.

"Lana...parang awa mo na. Ihatid mo si Mama sa hospital. Inatake siya sa puso at mahirap ang sakayan dit-"

"Naririnig mo ba ang sarili mo? Sa tingin mo may oras pa akong bigyan kayo ng awa matapos ang ginawa niyo sa akin?!" I said angrily, never caring if the people around us heard it.

Dumaan ang galit sa mga mata niya pero nawala ulit iyon. This witch really knows how to change her colours in an instant, huh?

"Magalit ka sa akin, pagkatapos. Saktan mo 'ko kung gusto mo! Pero please lang, Lana! Mamamatay si Mama kung hindi siya madadala sa hospital!" pagmamakaawa niya at tumulo ang luha sa mga mata niya.