The Mistress

Kabanata 33

I woke up light headed but my chest feels heavy. I couldn't hardly get some sleep dahil sa mga nangyayari at nalalaman ko. Walang magagawa ang pag-iyak ko kung hindi ako kikilos. Mauubos na lang siguro ang luha ko ay hindi pa ako nabibigyang linaw.

Bumangon ako at agad naligo. Nag-ayos ako para hindi halata sa itsura ko na parang namatayan ako kagabi sa kaiiyak. Mike has too much on his plate now and I don't want to add up on it.

Pababa ako nang maayoy ang bagong lutong pagkain. Something explode on my stomach. Butterflies it is? He's cooking breakfast for us, huh?

And I was right. Nakatalikod pa siya nang maabutan ko sa kusina. Topless, showing his brooding shoulders to me. Napalingon siya dala ang isang pan at nahagip ng paningin niya ako.

"Good morning..." he greeted before putting the last pancake on my plate, I assumed.

Umupo na ako roon.

"Morning..." sagot ko with my usual tone. Parang wala lang, but at the back of my head, I wanted to shower him tons of questions.

"How's your sleep?" aniya at naupo na rin sa harap ko.

He looks fine today, though, I can see that he's trying to look fine in front of me. He looks at me very lightly, very warm.

I nodded. "Good...you?" sabi ko at nagsimula nang kumain.

Tumango rin siya at nakatitig pa rin sa akin. His eyes went dark now, parang tinitimbang ako.

"Mama mo? Maayos na ba?" dugtong kong tanong.

The same intense gaze, marahas na gumalaw ang panga niya at uminom ng tubig, nakaiwas na ng tingin. Nahahalata kong ganito siya kapag tungkol sa mama na niya ang usapan.

Is he mad with his mom or something? I doubt that. I know he loves her mom so much. Pero bakit ganito siya? Para siyang may kinikimkim o ano.

"Nakauwi na siya. Maayos na siya ngayon..." aniya at nagbago ulit ang ekpresyon ng mukha niya. Banayad na ito ngayon.

"Uhm..." I trailed. Nagdadalawang isip kong itutuloy ko ba ang tanong ko o hindi. "Ano ba...ang sakit ng...Mama mo?" There...finally said it.

Napainom ako ng tubig dahil sa kaba sa dibdib ko dahil sa tanong ko. Nakayuko siya at tinititigan ang pagkain.

"Heart disease..." sagot niya.

Kung ganoon, maselan pala ang mom niya sa mga bagay na related emotionally. Like, puwede ba siyang matuwa ng sobra? I'm sure bawal sa kanya ang mag-alala at kung ano mang makakasakit sa damdamin niya.

"She's getting fine, right?"

Ilang sandali pa pero hindi siya sumagot. Kaya nagsimula nang maglakbay ulit ang utak ko. Nakabuo na naman ng kung ano-ano.

"Sana nga..." iyon lang ang tanging sagot niya at doon na rin natapos ang pag-uusap namin tungkol sa mama niya.

I can sense that he doesn't want to talk about it and I respect it. Baka kailangan niya muna ng panahon bago makapag kwento sa akin. I'm not in hurry, I can wait.

Kung kanina malungkot ang usapan namin sa breakfast. Kabaliktaran naman ngayong naglilinis kami sa bahay. Medyo nakalimutan ko nga ang mga bumabagabag sa akin.

He's cleaning the dirty glass windows at ako naman ang nagma-mop. Tawa pa siya nang tawa dahil mali raw ang ginagawa ko. Para na daw kaming binahaan. Malay ko bang pipigain pa pala ang mop?.

"Oh see? Kaya ko 'di ba?" pagmamalaki kong sinabi sa kanya dahil gusto na niya akong patigilin at siya na lang ang gagawa.

He chuckled while sweat was dripping from his forehead down to his neck. Please, he is topless, alright? At kumikinang ang katawan niya sa labas dahil natatamaan ng araw.