Mean Girls In Disguise

Mean 42

Mean 42: Closure

Yoobi's Point Of View.

It's Ate Misha's day pero walang party o handaan. We will only have a lunch with her. Nauna kami ni Kuya Austin sa restaurant.

While waiting, kinuha ko ang phone ko atsaka ni-replyan si Arice.

To: Arice
Nandito na kami.

Ngayon kami makikipag-ayos ni Kuya kay Ate Misha. Ewan ko nga eh, actually hindi naman ako galit kay Ate Misha even though na ayun may pinaggagawa siya noon na kasabwat pa niya si Arice para lang ma-down ako. I was hurt pero in the end naman maganda pa rin ang resulta.

You'll get hurt but it will make sense soon and to be able to have the good outcome you have to endure the pain.

I'm really amazed with Ate Misha kasi kung tutuusin kahit pa siya nung may hindi magandang ugali sa amin, siya pa rin nung tao na talagang nasasaktan.

I doubt the fact na porket masama ang ugali ng isang tao eh ganun na talaga siya, kasi nagbabago lang naman ang isang tao to hide the pain they experiencing because some people show others that they're strong amd fine even they're not really.

There's a lot of way to disguise what they truly feel and i guess Ate Misha's choice is to be Mean.

Being mean is her disguise.

Hindi man kami close pero alam ko, she's not really happy. Sino ba namang sasaya kapag hindi mo alam ang buong pagkatao mo? Sino ba namang sasaya kapag pinagkait sayo ang totoo? Siguro nung mga masokista.

The last time Ate Misha celebrated her birthday is the time when she discover the truth and our mom died.

Sinisisi rin ni Ate Misha ang sarili sa pagkamatay ni Mom. Hindi ko alam kung saan niya nakuha yun kasi Me? Even Kuya Austin and Dad we don't blame her for the and never namin siyang sisihin.

15 minutes later nang matanaw nanamin ni Kuya Austin si Ate Misha. She's wearing black, as always every birthday niya ganyan ang sinusuot niya, she always thought that her birthday was a curse and we wanted to change that thought.

Umupo agad siya sa upuan nang makarating siya sa table namin, tinawag agad ni Kuya ang waiter at inutusan itong ilabas na ang mga kakainin namin.

Katahimikan ang bumalot sa amin.

Nagkatinginan kami ni Kuya ata alam kong pareho naming hindi alam kung paano sisimulan ito.

Bumuntong hininga si Kuya, This is it.

"Misha, So--" hindi pa natatapos ni Kuya ang sasabihin niya nang magsalita si Ate Misha.

"Sorry? Oh, that bullshit word! Stop saying that you're sorry! Bakit ganyan kayo? Bakit lagi na lang kayo nung nagso-sorry?! Ako nung may kasalanan ng lahat! Ako nung nagpapahirap ng sitwasyon! Please kahit minsan wag nyo namang pagtakpan nung mga nagawa ko,pati ba naman dito, maglolokohan tayo?!" Napatayo kaming pareho ni Kuya dahil nag fi-freak out na siya. She's crying while saying those words.

"Misha?! Ilang beses ba naming sasabihin sayo na wala kang kasalanan sa mga nangyari noon? Don't blame yourself! Hindi ka namin sinisisi sa kahit anong bagay!" Tumaas ang boses ni Kuya kaya tinapik ko siya sa balikat, my way of reminding him na huminahon siya, na makikipag ayos kami, hindi away.

"But it's all my fault! Kung hindi ako tumakbo palabas noon! Edi... sana... nan--nandito pa si...mommy.." hindi na kinaya ni Ate Misha at humagulgol na siya.

Nilapitan ko siya at niyakap.

"Sssshhh...Ate, Don't blame yourself hindi mo naman na maibabalik ang nangyari na eh, tsaka sa tingin mo ba, gusto ni Mommy na sinisisi mo ang sarili mo? She wants you to be happy and same as me at sa lahat ng taong nakapaligid sayo gusto ka namin maging masaya kaya sana ma grant mo nung gusto namin." sabi ko sa kanya habang niyakap ko siya.

"Bakit ganyan ka Yoobi? Wala akong magandang nagawa sayo, nasaktan kita! Bakit ayaw mong magalit sa akin?!" Puno ng emosyon niyang sabi sa akin.

"Yun ba Ate? Oo nainis ako sayo pero hanggang doon lang yun, isipin mo na lang na may taong kahit ilang beses kang saktan hindi mo magawang magalit sa kanya kasi mahal mo siya, mahal kasi kita Ate." Mas lalong humagulgol si Ate sa sinabi ko.

Kumalas siya sa pagkakayakap ko at hinarap kaming dalawa ni Kuya, kumalma muna siya bago magsimulang magsalita.

"Kuya Au---Austin...Yoobi.. I'm so sorry sa lahat ng nagawa ko, sorry dahil sa akin nawala si Mommy...sorry dahil sa akin pare-pareho tayong nahihirapan.. Sorry i just can't find myself. Im really Sorry for making things hard." sabi ni Ate atsaka siya muntik mapaluhod kaya sinalo agad siya ni Kuya.

"Little Sis." Banggit ni Kuya habang tinatayo si Ate Misha.

"We're sorry too, Sorry dahil hindi namin napakinggan ang side mo, sorry dahil napagkaitan ka ng totoo pero i just wang to remind you that even you are the meanest living creature in this world ikaw pa rin si Misha na kapatid namin. Mahal na mahal ka namin kaya as a gift, we will let you know the truth." Sabi ni Kuya na nagpatigil kay Ate.

"What do you mean?" Puno ng pagtatakang tanong ni Ate.

Kasunod ay ang paglabas ng isang babae na may edad ngunit nakikita pa rin ang pagkakamukha nila ni Ate Misha.

"Anak." Banggit ng babae kay Ate Misha na nagpakunot sa noo nito.

"We will let you know the truth, listen to her, give her chance to explain herself nandito lang kami." Sabi ni Kuya Austin kay Ate Misha bago kami lumipat ng ibang table.

She's Amanda, Ate Misha's real mom. Matagal nanamin alam na siya ang tunay na nanay ni at matagal na rin na gusto niyang makausap si Ate Misha pero hindi kami pumayag because we thought na makakasama lang iyon kay Ate Misha but then we realize na sa ginawa naming iyon ay pinagkakaitan namin si Ate Misha na malaman ang totoo.

We finally have the closure with Ate Misha and i hope this is the start para maging masaya naman siya.

I hope it can make her free from pain that she's enduring.