"အ....နာ..နာတယ် Jimine..ကိုယ့်ကိုလွတ်ပေးပါဦး...''
အတင်းဖိကိုက်ထားသောကြောင့် နာကျင်နေသော်လည်း..Jeon သည် မရုန်း...
လွတ်ပေးဖို့ အသာပဲပြောကာ...
အငြိုးကြီးစွာဖြင့် နာကျင်အောင် လုပ်နေသူ
မင်နီးလေးကို မထိရက်ခဲ့သောကြောင့်....
နာကျင်မူတွေကြားထဲမှ ကြိတ်ခံစားကာနေသည်....။
ချစ်သောသူ ပေးသော နာကျင်မူဆိုတော့လဲ
Jeon ကအပြစ်မမြင်နိုင်....
Jimine:"စီနီယာ... စီနီယာရော... ဘယ်လိုဖြစ်သွားပီလဲ...''
မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ကိုက်ထားရာမှ စီနီယာကို
မျက်လုံးထဲ မြင်ယောင်လာကာ...မေးမိသည်..။
Jimine:"သူ..သူ ဘာဖြစ်သွားပီလဲလို့...သူ့ကို
ဘာလုပ်လိုက်ကြပီလဲ..''
Jeon:"သေသွားပီ..''
"ဘာ!!!!!!!''
"အ..အယုတ်တမာ ကောင်...''
ကြားလိုက်ရသည့် နားကိုပင်မယုံကြည်နိုင်....
မနေ့ကထိ သူ့ဘေးမှာရှိနေခဲ့တဲ့....
စီနီယာ....
"ခင်..ခင်ဗျား...ယုတ်မာလှချည်လား..''
နဂိုထဲက အားနည်းနေသူမို့ သတင်းဆိုးကို
ကြားလိုက်ရတဲ့ အခါမှာတော့ အင်အားတစ်စက်မှ မရှိတော့...
Jeon:"ကိုယ်..ကိုယ်မရည်ရွယ်ခဲ့ဘူး Jimine..ကိုယ်ဒီတိုင်းဆုံးမဖို့ပဲ ပြောခဲ့ပေမယ့်..''
Jimine:"တိတ်စမ်း!!!!ခင်ဗျား ပါးစပ်ကို ပိတ်ထား....ထွက်သွားစမ်း.. မမြင်ချင်ဘူး ခင်ဗျားကို သွားးးး!!!!ထွက်သွားးး!!!!''
မမြင်ရက်နိုင်သော...ဝမ်းနည်းမူတွေ အပြည့်နဲ့ မျက်နှာလေး.....
မကြားရက်နိုင်သော...နူတ်ခမ်းလေး ထက်က
အမုန်းစကားလေးတွေ....
ဒီလိုတွေ ဖြစ်လာဖို့....မရည်ရွယ်ခဲ့ပေမယ့်..
Jimine:"ထွက်သွားလေ...ခင်ဗျားအိမ်မို့လို့ ထွက်မသွားနိုင်ရင် ငါသွားမယ်...''
ဝမ်းနည်းစွာ စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေသုတ်ပီး...ထွက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်ပေမယ့် Jeon က လှမ်းဆွဲကာ...ရင်ခွင်ထဲသို့ ထည့်လိုက်ကာ...
Jeon:"မသွားပါနဲ့....သွားလို့ မရဘူး...
ကိုယ် Jimine ကို ချစ်လွနိးလို့ ရယူခဲ့မိတာပါ...သွားလို့မရဘူး....ကိုယ်သေ..သွား.လိမ့်မယ်..''
