Bir Melek Ölürken - 2

.9.

Bölüm Şarkısı: Deniz Tekin - Yıldızlar

●●●

"Tanışmanızı istediğim birisi var!"

Yiğit,bahçe kapısından kafasını uzattığında tüm gözler ona döndü.

"Bekle! Ben korkarım!"

Kucağında ki sevimli yavru köpek günler sonra yüzümü güldürebilen ilk şey olmuştu.

"Bu Leo,tanışmak istemez misiniz? Şunun sevimliliğine bakın!"

Defne oturduğu koltukta geri geri kaçarken haline güldüm. Küçükken köpeklerle çok güzel anıları olduğundan korkmasını garipsemiyordum.

Ama bu o kadar sevimliydi ki daha fazla dayanamayıp,üzerime örtülü olan depresyon battaniyemi koltuğun köşesine fırlattım.

"Çok tatlı. Nereden buldun?"

Kucağıma aldığımda yumuşak tüylerine öpücük bıraktım.

"Veteriner bir arkadaşım onu yol kenarında bulmuş.Sanırım sokağa atılmış."

"Çok canice."

Defne'nin üzgün sesiyle dediğini onayladım.

"Eee,bu seninle mi kalacak?"

Defne'nin endişeli sorusu beni gülümsetti. Gerçekten çok korkuyordu!

"Aslında ben bunu İlkim için sahiplenmiştim. Ona bir arkadaş olur. Sadık bir dost.Hem onun varlığı İlkim'e iyi gelebilir."

Bu ince düşüncesi gözlerimin dolmasına neden olurken hızla başımı salladım.

"Çok isterim. Seve seve bakarım ben bu yakışıklıya."

Göğsüme kafasını gömmüş korkulu gözlerle beni izleyen dünya tatlısına gülümsedim.

"Beraber çok eğleneceğiz yeni dostum."

Gözlerim gülerek bana bakan Yiğit'e takıldığında aynı şekilde minnetle gülümsedim. Onun kalbi çok temizdi. Mükemmel bir insandı.

Kolunu omzuma atıp sıkıca sardı beni.

"Teşekkür ederim."

Saçlarımı dağıtırken neşeli sesiyle konuştu.

"Ne demek civcivim. Ben hep sizin yanınızdayım. Bakmayın her şeyi dalgaya aldığıma siz benim kırmızı çizgimsiniz. O yüzünüz asıldı mı benim ciğerim parçalanıyor."

"Sen gerçek bir dostsun."

Yumruğumu omzuna yavaşça vurduğumda gözlerini devirdi. Dalga geçiyoru sansada ben ciddiydim. Herkes gitse,bir başınıza bıraksa sizi Yiğit gitmezdi.