İlkim & Barın
"Hayatı sürekli kendini koruma iç güdüsüyle yaşamak sadece daha fazla acı çekmeye sebep olur.Leonardo da Vinci'nin dediği gibi 'Daha fazla hassasiyetin olduğu yerde, daha çok eziyet vardır.'
Gözlemleyin çevrenizde ki insanları. Çektik...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm Şarkısı : Perden Ardındakiler - Beni Kendinden Kurtar
●●●
Tüm acımı içime gömdüğümden emin olduğumda kapıyı aralayıp tuvaletten çıktım. Dar koridorda kulağıma çalınan kısık sesli şarkıyı mırıldanarak ilerlerken üzerime doğru gelen bedenle duraksadım. Suratında yine o sert ifadesi vardı. Kaşları her zaman olduğu gibi çatıktı. Uyurken bile böyle göründüğüne neredeyse emindim.
"Gelmeyince merak ettim. Hasta falan değisin dimi?"
Dedikleri karşısında ufak çaplı bir şaşkınlık yaşasamda ifademi hızlıca toparladım. Bunu Selim ya da Savaş abi sorsa normal karşılardım ama o bizimle pek konuşmazdı. Hatta pek bizimle dışarıda çıkmazdı.Kendi halinde takışırdı daha çok. Eskiden böyle değildi. Biz bir ara baya yakındık onunla. Hatta en yakınımdı.Ne zaman olmuştu,nasıl uzaklaşmıştık tam bilmiyorum. Büyümüştük ondan olmuştu belki de. Bambaşka yerlere savrulmuştuk.Zaman beni iyi hissettiren şeyleri almaya yeminli gibi onuda almıştı nedensizce. Hala bir cevap veremezken mümkünmüş gibi daha da sert bir ifadeye büründü gözleri.
"Bak bakalım sen bana."
Çenemden nazikçe tutup gözlerimizi buluşturduğunda suç üstünde yakalanmış gibi hissediyordum.Yüzüm muhtemelen hala domatesten halliceydi.
"Ağladın mı sen? Niye kızarmış o boncuk gözlerin?"
'Boncuk gözlüm' derdi bana eskiden,ikimizde daha çocukken. Aklıma doluşan anılarla bir burukluk yayıldı göğsüme. Boğazım düğümlendi.
"Ne ağlaması ya, alerjim var ondan olmuştur. Bahar geldi bahar."
Tek kaşını karizmatik bir şekilde kaldırdı. Sen onu benin küllahıma anlat dercesine bir bakış atsa da daha fazla üstelemedi.
"Öyle olsun bakalım. Gel hadi geçelim bizimkilerin yanına. Onlarda merak etti."
Adımlarımızı masaya çevirdiğimizde beynimi kemiren şeyi sordum çekingen bir sesle.
"Sen pek gelmezdin buralara. Yani yanımıza bir şey mi oldu?"
Adımları duraksadığında bana döndü gözleri.
"Gideyim istemiyorsan."
Ciddiyetle dediği şeyle panikle kolunu tuttum.
"Olur mu hiç öyle şey.Ne haddime. Ben şaşırdım sadece."
Dudağının kenarı kıvrıldığında gözlerim gamzesine takılı kaldı.
"Sakin ol küçük hanım şaka yapıyorum. Haklısın şaşırmakta. Ama sizi çok ihmal ettiğimi düşündüm. Hem özledim de. Geleyim dedim. Kötü mü oldu?"
