İlkim & Barın
"Hayatı sürekli kendini koruma iç güdüsüyle yaşamak sadece daha fazla acı çekmeye sebep olur.Leonardo da Vinci'nin dediği gibi 'Daha fazla hassasiyetin olduğu yerde, daha çok eziyet vardır.'
Gözlemleyin çevrenizde ki insanları. Çektik...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yıldızlara bakıp dilek dileyen tüm okuyuculara.☆
1.KISIM
Kalbim tam merkezinden fena halde kırıldığında ortalama 11 yaşındaydım. İyileşmesi epey zaman almıştı. Yaklaşık...yaklaşık 13 sene falan. Kalbim iyileştiğinde,bir daha asla sevilmeme korkusundan kurtulduğumda,kendime değer vermeye yeniden başladığımda o kötü günleri neredeyse hiç hatırlamaz olmuştum. Üzerinden zaman geçip,olanları kafamda tartabilir duruma geldiğimden beri arada sırada düşünüyordum. Bu acının ilk ne zaman başladığını ve ne zaman son bulduğunu..Tahminlerim vardı elbette.
O gün...o umut dolu olduğum gün bir ara sokakta çocukluk arkadaşımla tanıştığımı zannediyordum. Bu pembe gökyüzü altında güzel anılar biriktireceğimizi, oyunlar oynayacağımız sanıyordum. Masum,sıradan oyunlar. Ama öyle olmamıştı.Ben..ben ona aşık olmuştum,o ise duygusuz,ruhumu öldüren bir katildi.Bizim oyunumuzda masumiyet yoktu. Ne kadar çabalasamda olmamıştı.
●●●
Akşam güneşi yakıcılığını iyice kaybederken,gökyüzü hafiften pembeye boyanmıştı.
Gökyüzünün en güzel göründüğü saatlerdi sanırım.Bir masal sahnesinde gibi hissettiriyordu. İnsanlara fazla abartı bulduğum bir yaşama sevinci veriyordu.Odamın ince tül perdesini kapatıp son bir kez kendime bakmak için aynamın karşısına geçtim.
Üzerimde ki beyaz pileli kısa eteğim,mavi bluzum ile güzel görünüyordum.Beyaz ve mavi tonlarının hakim olduğu odamdan çıkıp yıpranmış tahta merdivenlere yönelttim adımlarımı. Koşar adımlarla inerken bastığım her bir basamaktan tahtanın gıcırtıları geliyordu.
"Ben çıkıyorum! Kızlarla parkta oturacağız."
Salonda televizyon izleyen annemin cevap vermesini beklemeden evden ayrıldım. Yüzüme çarpan temiz havayla gülümserken içimde garip bir heyecan vardı. Tarif edilmesi zor. Sebepsiz bir duygu,tüm vücudumu ele geçirmiş gibiydi.
"Koşmadan git İlkim! Akşam sakın geç kalma!Mahallenin dışına çıkmayın!"
Ardımdan bağıran annemi umursamadan parke taşlı sokakta seke seke yürümeye başladım. Bugün de diğer günler gibiydi. Çocuklar oyun derdinde,mahallenin kadınları ise kapı önü dedikodusundaydılar. Sırf onlar yüzünden sevmezdim bazen bu mahallede oturmayı. Sürekli milletin namusuna laf etmeyi kendilerine hak gören bir kaç aptal yığınıydılar.
"Kime diyorum ben!"
Annem inatla ardımdan konuşurken adımlarımı durdurup hızla arkamı döndüm. Konuşmadan hemen önce yüzüme yapışan sarı,uzun saçlarımı omzumun üzerinden geriye doğru attırdım.
