My Girl Got a Gun?! (Romance X Action X Comedy) [COMPLETED]

CHAPTER 20

 A/N:YO!!! SUPER SORRY SA SUPER LATE UPLOAD!! WAAHH!! SANA MAPATAWAD NIYO AKO! 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Akala ko mamatay na ako. I was thrown into that cliff and given the fact that I was mortally wounded, surviving it seems impossible, pero akala ko lang yun. Naniniwala na talaga ako sa kasabihan na masamang damo, hindi madaling mamatay. Heto ako ngayon, buhay pa din.

Nang magising ako, I was in a room surrounded with white walls, the windows are covered with white curtains and the air was covered with the scent of antiseptic. Naririnig ko ang mahinang tunog ng mga repirators at naramdaman ko ang sakit ng mga nakabendang sugat ko. Buhay pa pala ako. Kung ganoon nasa hospital pala ako. Ipinikit ko ang mga mata ko ng ilang sandal lang at agad ko din itong iminulat nang maalala ko kung nasa anong sitwasyon pala ako. Anong nangyari sa laban ng Fiamme at Veleno? Anong nangyari kay Gray at sa iba pa?! More importantly, Ok lang ba ang baby sa loob ng tyan ko?! I reached for my tummy. When I finally felt that pulsating heartbeat and the obvious bulge, nakahinga ako konti ng maluwag.

Wala ni isang tao ang nasa loob ng kwarto ko. Kaya naman, I pulled out the IV, respirators, and ECG attached to me all by myself. Tumayo ako kahit nahihilo pa ako para lumabas pero pagbukas ko nang pinto tumambad sa mukha ko ang isang nurse na mukhang gulat na gulat.

“Gising na siya! Gising na siya!” Tumakbo papalayo ang nurse at tinawag ang mga kasamahan niya. Dahan-dahan akong lumabas mag-isa nang biglang may yumapos sa akin mula sa likuran.

“Az anak! Gising ka na!” Isang babae ang nagsalita matapos niya akong yakapin. I can tell that she was almost 50 by the wrinkles on her face but she was well dressed and formal as she speak to me.

“Mukhang nagkakamali po kayo. Hindi po ako ang anak niyo.” And so I tried to be polite. Kahit mahirap.

“Hindi! Hindi ako maaring magkamali! Anak ko! Mabuti naman at gising ka na!” She hugged me back again. I can hear her low sobs from behind. May lalaki, wearing a suit and tie halos kasing edad din ng babae ang papalapit sa amin kasama ang ilang mga nurse.

“Pagpasensyahan mo na iha. Mira hayaan mo na muna siyang magpahinga.” Tinulungan akong pumasok ulit ng mga nurse sa loob ng kwarto para maupo. Pagkatapos noon lumabas na sila.

“Sige! Sige! Hindi na kita aabalahin muna! Magpahinga ka muna anak.” Naunang umalis ang babae.

“Pwede ba tayong mag-usap ng ilang sandali lang.” The man looked at me, waiting for my answer.

I gave him a small nod. May mga bagay din akong gustong malaman.

“Ako nga pala si Alfonso Rodriguez, and that was my wife Mira…”

Alfonso…Rodriguez? You mean the Ex Boss of Senza Dolore? Matagal ko nang hindi naririnig ang Dolore sa mundo ng mga Mafia, ayon sa mga bali-balita, the group quitted and resigned from the Mafia organization ten years ago bago pa ako pumasok sa Fiamme.