Running On Empty

𝟐𝟖.

Ήθελα να της πω ότι τα Χριστούγεννα για εμένα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια εμπορική γιορτή η οποία εκτροχιάζονταν από το αληθινό νόημά της και κατέληγε σε ένα κερδοφόρο μέσο για να βγάζουν οι εταιρίες πολλά χρήματα. Πως δεν διέφερε από καμία άλλη μέρα του χρόνου. Πως με κούραζε η υποκρισία του κόσμου ότι δήθεν όλα γίνονταν σε κλίμα ευτυχίας ενώ μπορούσαμε να δείχνουμε την αγάπη στον συνάνθρωπο οποιαδήποτε ημέρα. Ότι οι σκέψεις μου πάντα αποτελούνταν από αυτοτραυματισμό και άγχος για το τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια. Όμως, παρέμεινα σιωπηλή και χαμογέλασα. Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να τα κρατάμε για τον εαυτό μας.

«Η μαμά;»ρώτησα παρόλο που γνώριζα την απάντηση.

«Είναι στη δουλειά. Ούτε σήμερα της έδωσαν άδεια.»

«Μάλιστα.»απάντησα μονολεκτικά, φανερά απογοητευμένη που δεν θα ήταν κοντά μας.

«Πιστεύω θα έρθει νωρίτερα. Εάν δείξουν λίγη κατανόηση θα τους αφήσουν όλους να γυρίσουν πίσω στις οικογένειές τους, έτσι δεν είναι;»ρώτησε θαρρείς και κρέμονταν από τα χείλη μου για μια θετική κουβέντα, και χαμογέλασα βεβιασμένα.

«Ναι, έτσι πιστεύω κι εγώ.»είπα και για μερικά λεπτά επικράτησε αμήχανη σιωπή.

«Έλα, ας πάμε κάτω.»το χαμόγελο απλώθηκε ξανά στο φωτεινό της πρόσωπο και ξεκίνησα να στρώνω το κρεβάτι μου γιατί ποτέ δεν μου άρεσε να επικρατεί ακαταστασία. Φόρεσα μια χνουδωτή ρόμπα για να προστατευτώ από το αφόρητο κρύο, και ακολούθησα την αδερφή μου προς το σαλόνι. Κατεβήκαμε τις σκάλες σαν μικρά παιδιά, και σταθήκαμε κάτω από το ψηλό δέντρο που κοσμούσε το σαλόνι μας με τον πιο παραδοσιακό αλλά συγχρόνως διαχρονικό τρόπο.

Απ'ότι φαίνονταν η μαμά θα το είχε στολίσει την τελευταία στιγμή. Όσο εμείς θα κοιμόμασταν το προηγούμενο βράδυ. Τις τελευταίες χρονιές δεν κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια στη διακόσμηση του σπιτιού για τα Χριστούγεννα. Ειδικά το 1983, τη χρονιά που έφυγε ο μπαμπάς. Όχι μόνο δεν στολίστηκε τίποτα απολύτως, γεγονός που μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό από άποψη σεβασμού στη μνήμη του, αλλά εγώ και η μαμά φορέσαμε μαύρα ρούχα για έναν ολόκληρο χρόνο. Υποθέτω πως ποτέ δεν σταματήσαμε να τα φοράμε, κρίνοντας από το γεγονός ότι τόσο εγώ όσο κι εκείνη ήμασταν μονίμως μαυροφορεμένες, παρόλο που με είχε παρακινήσει αρκετές φορές να βάλω λίγο χρώμα στη ζωή μου.