Change Fate

16

Ostatnie dni lata zawsze były dosyć smutne. Szara jesień jaka nadchodziła nieubłaganie byłam niczym koszmar dla małego dziecka, które przez niego wskakiwało do łóżka mamy i wtulało się w nią by poczuć się bezpiecznie.

Takie same czucia towarzyszyły Sheili, za każdym razem gdy otwierała oczy by spojrzeć na widoki za oknem, tylko z tą różnicą że ona nie miała nikogo. Dostrzegła spadające liście i lisy, które w poszukiwaniu jedzenia dreptały po łąkach i polach, jakie przez całą drogę były widoczne.

Nie mogła powiedzieć, że nie było to piękne - bo było. Gdy ze słuchawek przestała lecieć muzyka od razu wiedziała, że coś jest nie tak, dlatego unosząc głowę i zerkając w stronę chłopaka, zauważyła, że trzymał w dłoni odpięty kabel od telefonu. Sprawnym ruchem zabrała go i zwijając słuchawki kilka razy przeklęła po cichu pod nosem.

– Czemu mi przerwałeś? – zapytała marszcząc przy tym brwi.

– Dojechaliśmy na miejsce – powiedział jak gdyby nigdy nic i zdając sobie sprawę, że oprócz nich w aucie nie było już nikogo, szatyn wysiadł zostawiając ją samą.

Nie siedziała długo i zabierając ze sobą wszystkie swoje rzeczy wyszła na zewnątrz chłonąć ciepłe i świeże powietrze jakiego w mieście zdecydowanie brakowało.

Rozejrzała się dookoła i dostrzegając jak tu jest pięknie, aż nie mogła się nadziwić. Na wprost niej znajdował się niewielki drewniany domek, piękne firany w oknach i kwiatki, najprawdopodobniej sztuczne stojące na parapecie, dodawały temu wszystkiemu uroku. Za domkiem znajdował się las i to nie jakiś mały. Drzewa zdawały się nie mieć końca a niewielka dróżka między nimi była ciemniejsza niż noc w Brouver City.

– Wiesz co jest jeszcze lepsze od tego widoku? – zapytała uśmiechnięta Grace i obejmując Sheilę ramieniem odwróciła ją do tyłu, by mogła zobaczyć co jest za nią.

Duże jezioro zaledwie kilka metrów od nich, odbijało w sobie całe niebo, a czerwony zachód słońca, oświetlał jej twarz, jakby sama nie mogła w to wszystko uwierzyć. Miejsce to było naprawdę bardzo piękne. Odgłosy ptaków szybujących po niebie, świerszczy cykających w trawie i szumu liści, który wprawiał to wszystko w jeszcze lepszy nastrój.

– Tu jest pięknie – pokręciła głową z niedowierzaniem zaciągając się przy tym świeżego powietrza.

– Nie podniecaj się tym tak za bardzo – wtrącił się szatyn i stawiając przed dziewczyną jej walizkę, swoim wyrazem twarzy zdecydowanie dał jej znać, że musi ją sama sobie wtargać do domu.

– Idę po resztę rzeczy – powiedziała kobieta i odchodząc od Sheili, podeszła do samochodu wyjmując z niego swoje bagaże.

Dziewczyna jeszcze chwilę popatrzyła na zachodzące na horyzoncie słońce i gdy zdała sobie sprawę, że jest sama w końcu postanowiła ruszyć w stronę domku.

Drzwi były lekko uchylone dlatego z łatwością wniosła walizkę po dwóch stopniach i wchodząc do środka po raz kolejny już dzisiaj zaniemówiła. Cały korytarz, który był połączony z salonem i kuchnią był w kolorze drewna, przez co ciepło i miłe uczucie płynące od samego patrzenia sprawiały, że Sheila coraz bardziej zakochiwała się w tym miejscu. Wchodząc głębiej dostrzegła dużą skórzaną kanapę a naprzeciwko niej dwa fotele odgrodzone niewielkim drewnianym stolikiem.

Patrząc w stronę kuchni również dostrzegła wiele piękna, duży drewniany blat i stojący stół dla dobrych piętnastu osób. Ogromne drzwi prowadzące na taras jak na razie były chyba najciekawszym miejscem jakie mogła sobie wyobrazić. Podchodząc do nich i odsuwając szkło wyszła na zewnątrz.

Cały, niewielki ogród był wprawdzie połączony z lasem i choć przez padający już cień i zachód słońca mało było widać to i tak widoki były nieziemskie. Dwa niewielkie siedzenia podwieszone na zadaszeniu i stojący obok stolik idealnie kontrastował z zielenią i drewnem na podłodze.

– Sheila! – usłyszała tuż za sobą, dlatego wracając z powrotem do środka zamknęła szklane drzwi i podeszła do znajdujących się niedaleko drzwi wewnętrznych schodów – chodź pokażę ci twój pokój – powiedziała Grace i choć nigdzie jej nie widziała to świadoma była tego w jak dobrym humorze jest.

Morgan szybko złapała za stojącą niedaleko walizkę i powoli zaczęła ją wnosić na górę. Gdy w końcu się jej to udało i z dosyć dużym trudem pokonała kilkanaście dębowych stopni, znalazła się na korytarzu, który tak samo jak i parter cały był pokryty drewnem.

Kierując się w stronę pomieszczenia, z którego dochodziły dźwięki uchyliła drzwi i dostrzegając w nich Grace od razu się uśmiechnęła.

– Chcąc nie chcąc będziesz musiała dzielić pokój z dziewczynkami i Nancy, nie przeszkadza ci to? – zapytała kładąc na jednym z łóżek czystą pościel.

– Oczywiście, że nie – powiedziała jak najbardziej szczerze i dokładnie się rozglądając podeszła do dużego okna wyglądając przez nie.

W pokoju znajdowały się trzy łóżka, i jedna ogromnej większości szafa, która wbrew pozorom pomieściła by bardzo dużo. Widoki za oknem również nie pokazywały niczego innego niż las, ale był to widok naprawdę piękny i w pewnym sensie też i magiczny.

– To ja cię zostawiam, trochę się rozpakuje, bo i tak niedługo przyjedzie Elizabeth z dziewczynami, a później jeszcze zjedzie się moja siostra z dziećmi, więc na dzisiejszej kolacji trochę nas będzie – zaśmiała się i wychodząc w pokoju pozwoliła na chwilę prywatności dziewczynie.

Sheila dosyć szybko się zaklimatyzowała, rozpakowując z walizki swoją kosmetyczkę, czyste ubrania i ręcznik, wyszła z pokoju z zamiarem szukania łazienki.

Wszystkie drzwi, a było ich sześć, wyglądały tak samo, dlatego niewiele myśląc, złapała za klamkę od pierwszych lepszych drzwi i otwierając je weszła do środka od razu zderzając się ze zdziwionym spojrzeniem Nicolasa.

Rozejrzała się dookoła i zdając sobie sprawę, że pokój jest dosyć bardzo podobny do tego w którym sama teraz zamieszkała, od razu wzrokiem powróciła do szatyna, który trzymając w rękach czarną bluzkę nadal w milczeniu patrzył się na nią.

– Nie chciałam ci przeszkadzać, po prostu szukam łazienki – powiedziała od razu, żeby nie marnując czasu nie zdenerwować go.

– Ostatnie drzwi po prawej – powiedział beznamiętnie i nie zwracając dłużej uwagi na dziewczynę, powrócił do składania ubrań.

– Ta dzięki – prychnęła i zamykając za sobą drzwi, posłuchała jego informacji i już po kilku sekundach znajdując się w łazience odetchną z ulgą.

Szybkim ruchem zrzuciła z siebie ubrania i wchodząc pod prysznic od razu zalała się gorącą wodą, która pomimo iż sprawiała że jej ciało robiło się czerwone, to nie potrafiła zmienić temperatury. Chyba było jej zbyt dobrze.