The Mistress

Kabanata 14

"Thank you, Lana. I owe you bigtime."

Umiling ako. "You owe me nothing, Shelly. Friendship is enough, iyon lang masaya na ako," giit ko.

Friendship is far more greater than any other things. Natural lang sa magkakaibigan ang magtulungan. Basta 'wag lang traydoran dahil hindi ko mapapalampas iyon.

I'm the kind of person that you need to choose your act wisely in front of me. It's either you wanted to see my angelic side or the demonyita side.

Pinapagitnaan ako ni Shelly at Veronica, since alam ko namang hindi talaga bet ni Veronica si Shelly. Kahit pa sinabi ko na sa kanya na matagal ko nang kilala si Shelly.

Habang hinihintay ang prof namin ay napangiti ako nang mag vibrate ang cellphone ko.

Mike:

Enjoy and take care in your first day of school. See you soon ;)

Hindi na maitago ang ngiti ko habang nagtitipa ng reply.

Ako:

Okay. See you!

Nothing can ruin my mood today. Buong araw akong ganado sa school habang binabalanse kong pagtuonan ng pansin ang dalawa kong kasama. Gusto ni Veronica sa restaurant na kami mag lunch pero gusto naman ni Shelly sa cafeteria na lang daw kami kumain. Sa huli, nagpa deliver na lang ako sa school at wala akong pinaburan sa kanilang dalawa.

While eating our lunch in the soccer field, ay tumunog ang cellphone ni Shelly. Sinagot naman niya iyon.

"H-Hi," she greeted the caller nervously. Napangiti ako, baka manliligaw niya. Namumula rin ang pisngi niya. While on the other hand, Veronica was eyeing this nerd guy across, eating his lunch too, alone. Bigla na lang siyang tumayo at lalapitan niya raw. Nalaglag ang panga ko. Siya 'yong nakita niya noong nag-enroll kami.

Ew.

Abala ako sa pag dip ng fries ko sa sundae which is weird at first. Si Mommy naman kasi ang nagturo sa akin nito at masarap naman pala.

"Nasaan ka?" tanong ni Shelly sa kausap at namula pa ang pisngi niya. Tumango na man siya pagkatapos.

"Sige, ingat ka."

Matapos ay binaba na niya ang cellphone niya. Nanliliit ang mga mata kong nakatingin sa kanya. Her cheeks is still pink from blushing.

"Uyy, was that the guy that keeps sending you flowers huh?" I asked her teasingly and she shook her head. Pero mas lalong lang nag pink ang pisngi niya.

"Do not lie to me, Shelly. Kailan mo siya ipapakilala sa akin?" tanong ko at nagkibit balikat siya sabay nalungkot. Kahit hindi niya sabihin sa akin ay alam kong may pinagdadaanan siya sa lalaking iyon.

"Alam mo 'yong, gusto mo siya pero ang labo na mangyari kayo," biglang salita niya at kumunot ang noo ko.

Honestly, I don't know what to say.

"He...doesn't like you?" ingat kong tanong at baka mas lalo lang siyang malungkot. Tumingin siya sa akin at ngumiti sabay tango. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng sakit para sa kaibigan ko. Kung gusto man tayo ng taong gusto natin ang swerte na kung tawagin. Kahit pa pinagtagpo lang kayo at hindi itinadhanaswerte pa rin.

"Bakit?" tanong ko ulit dahil gusto kong maintindihan ang sitwasyon niya.

"Kaya lang naman siya nakikipag-usap sa akin dahil may utang na loob ang pamilya niya sa amin. Kung wala 'yon, siguro kahit lingonhindi niya gagawin."

A tear fell in her eyes and I immediately hugged her to let her feel a bit of comfort. Though, I'm not sure if it's working. But as a friend, that's the least I could do.