UNUTAMAM SENİ

UNUTAMAM SENİ|BÖLÜM30

Şezlongta gözlerimi araladığımda,üzerimdeki kalın örtüye sarıldım.Sabahın erken saatleri olduğu için hava oldukça soğuktu.
Bir dakika!Ben üzerime örtü almamıştım ki!Şaşkınlıkla üstümde duran örtüye göz gezdirirken yandaki şezlongta oturan Tarık'ı gördüm.Dirseklerini dizine dayamış,elindeki kahve bardağı ile kahve içiyordu.Arkasındaki koyu gri renkte olan gökyüzüyle, siması çok yakışıyordu.Kısa bir süre öylece durup,onu izledikten sonra yerimden doğrularak bende şezlongun ucuna geçip, oturdum.
Örtüyü sırtıma attıp,iyice kendime doladım.
Esneyerek,saçlarımı karıştırdım.
Tarık bu hallerimi gülümseyerek  izledikten kısa bir süre sonra,dalgınlığını fark edip toparlandı.Önündeki termosu alarak,getirdiği diğer kahve bardağına kahve koydu ve bana uzattı.
Gülümsedim,elindeki kahve bardağını aldım.
Ve soğuk havada iyi gelen bu sıcacık kahveyi içmeye başladım.
"Sen delirmişsin!Nasıl burda uyuyakalırsın?Geldiğimde soğuktan,tenin kaskatı kesilmişti!"
Sakin tonda konuşmasına rağmen,sinirlendiği o kadar belli oluyordu ki..
Nasıl bu kadar soğuk kanlı sinirlenebiliyordu?
Ben kahve dolu bardakla elimi ısıtmaya çalışırken cevap vermedim.Yerinden doğrularak,bana döndü.
"Sana diyorum!"
Kahvemden bir yudum daha alarak,bende onun gibi döndüm, karşısına geçtim.
"Ge.."
Konuşmaya çalıştığımda boğazımda çok derin bir acı hisettim.Ve sesimin çıkmadığını fark ettim.Galiba hastalanmıştım.Sırası mıydı?
"Afferin.Yazın ortasında kendini hasta etmeyi başarman takdirlik bir hareket!"
Sesimi zorla duyurmaya çalıştım.
"Neden kızıyorsun ya!Uyuya kalmak benim suçum mu?"
Ben bağırdığımı hissetsemde,fısıldıyordum aslında.Sesim bir başkasına aitmiş gibi çıkıyordu.
"Tamam senin değil benim suçum oldu mu? Şimdi kalk hastahaneye gidiyoruz."
"Gerek yok düzelir."
Ayağa kalktı,elimi tutup benide ayağa kaldırdı.
"Gerek yok ne demek ya!"
O sırada kapıdan Kerim ve Deniz çıktı.
Tarık onları görünce telaşla,elimi bıraktı.O anda olanları unuttuğumuzu fark ettik ikimizde.Yaşananlar hiç olmamış ve biz iki birlikte olan insanmışız gibi.
Deniz yanıma geldi.
"Aslı iyi misin?Rengin bembeyaz kesilmiş."
"Bir şeyim yo.."
"Sesinde gitmiş!Sen burda yatmış olamazsın.İnanamıyorum sana.Hastahaneye gidelim."
"Dinlenirsem geçer."
Gün ayarken,kapıdan sabahın köründe herkes hazırlanmış bir vaziyette çıktı.
Deniz dışarıya gelen herkese hastalandığımı söylediği için bir anda boğucu bir ilginin ortasında kaldım.Herkesin sabah kahvaltısı için plan yapmışken benimle ilgilenip vakit kaybetmelerini istemiyordum.
"Hepiniz gidin.Kahvaltınızı yapın.Denizinize girin.Ben bu gün burda dinlenirim.Diğer güne hiç bir şeyim kalmaz."
"Nasıl bırakıcaz seni Aslı!"
"Yapma Kerim alt tarafı soğuk aldım bu kadar.Hadi gidin.Hadi beklemeyin.Bir itiraz daha istemiyorum."
"Aklımız kalıcak ama sende."
Senem'in bu sözlerinide arkasına alarak Tarık benimle kalacağını söyledi.
"Siz gidin ben onu bi doktora götürürüm.Aklınız kalmasın.Eğlenmenize bakın."
"Tamam kaptan haber verirsin."
Zorda olsa ikna olmuşlardı.Herkes gittikten sonra ben bir şey söylemeden odama geçip,kendimi yatağa attım.
Tarık'la birbirimizden uzak kalmak çok zordu.Birlikte olduğumuz her yerde birbirimizi çekiyorduk.Bakışlarımız,konuşmalarımız her şeyimiz birbirini çekiyordu.
Ama böyle olmaması gerekiyordu.Biz hiçbir şey olmamış gibi yapamazdık.Ne kadar zorda olsa mesafe koymamız gerekiyor.