"အိမ်ပြန်ဖို့စောသေးတယ်။ တစ်နေရာရာ လိမ့်မလား နေသော်"
အတန်းထဲကထွက်လိုက်တာနဲ့ ဖြိုးလေးခြေလှမ်းတွေကမြှောက်ကြွနေ၏။ စန္ဒာဇော်ဝင်းနဲ့ရန်ဖြစ်သတ်ဖြတ်ခဲ့တာ သူမဟုတ်တော့သလို။
"အခုတလော ညီမလေးကိုမကြိုဖြစ်တာကြာပြီ။ မာမီ့ကားပဲလွှတ်နေရတာ။ ဒီနေ့တော့ ငါသွားလိုက်ဦးမယ်"
"ငါလည်း ဘယ်မှသွားလို့မရဘူး။ ငါ့အစ်ကို gym ခန်းအသစ်ဖွင့်ဖို့လုပ်နေလို့။ ညနေကျ ဆိုင်သွားစောင့်ပေးရဦးမယ်"
ရဲဘုန်းပါငြင်းလိုက်တာမို့ ဖြိုးလေးမျက်နှာရှုံ့မဲ့သွား၏။
"မင်းတို့ကောင်တွေ ငါ့ကိုမချစ်တော့တာ သိပါတယ်။ ဒီနှစ်ထဲ အမြဲရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ်နဲ့"
"မျက်နှာဆိုးနဲ့ ဒွမ်မာချိုးမနေနဲ့။ မသနားဘူး"
ရဲဘုန်းက သူ့ဝသီအတိုင်း အားမနာတမ်းဝေဖန်၏။ စန္ဒာဇော်ဝင်းနဲ့သတ်ခဲ့တဲ့ ဖြိုးလေးလက်ကျန်အရှိန်က ရဲဘုန်းကျောပြင်ပေါ်ရောက်သွားသည်။ တက္ကသိုလ်ရဲ့အငွေ့အသက်က theatre ထဲကထွက်လာကြတဲ့ကျောင်းသားကျောင်းသူတို့ရဲ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ် ရနံ့ထုံထုံကူးလူးခုန်ပေါက်နေကြ၏။ ရယ်သံတွေက ပျိုမြစ်နုနယ်မှုတို့ကို စက္ကန့်လက်တံတွေနဲ့ထပ်ကြပ်မကွာ မှတ်တမ်းတင်ပေးနေသည်။
ရေကြောင်းတက္ကသိုလ်ဝင်းထဲ ကားကွေ့လိုက်ချိန် မိုးသားတိမ်မဲလွှာတို့က ကောင်းကင်ယံထက်မှာ အဆုပ်လိုက်အခဲလိုက်ရွေ့လျားနေ၏။ မေလကိုစွန့်ခွာခါနီး နေ့ရက်တို့ထဲ ဇွန်လရဲ့ ကနဦးမိုးပြေးရနံ့တို့ထုံလွှမ်းလာနေကြသည်။ ညီမလေးဖုန်းက ဆက်သွယ်မှုဧရိယာပြင်ပကနေ ပြန်ဝင်မလာသေး။ စာပို့တော့လည်း တော်တော်နဲ့မရောက်။ ဖယ်ရီမစီးတဲ့ကျောင်းသားအချို့ ကျောင်းဆောင်တွေထဲက တရွေ့ရွေ့ထွက်လာကြတာကို မြင်နေရသည်။ ညီမလေးကို လိုက်ပို့ရင်း ခြေချဖူးတဲ့ ကျောင်းဆောင်ပရဝုဏ်ထဲခြေချဖြစ်၏။ သင်ယူရတဲ့ဘာသာရပ်တွေမတူညီပေမယ့် တက္ကသိုလ်ဆိုတဲ့ဖြစ်တည်မှုက မည်သည့်ကျောင်းသားကိုမဆို နွေးထွေးစွာ ကြိုဆိုပွေ့ဖက်တတ်မြဲ။ ပင်မဝင်ပေါက်ကိုဖြတ်ကျော်သွားတာနဲ့ သုံးထပ်ကျောင်းဆောင်ရဲ့ အောက်ဆုံးထပ်မှာရှိနေတဲ့ ပထမနှစ်အခန်းတွေကိုလှမ်းမြင်နေရသည်။ တချို့အခန်းတွေမှာ ကျောင်းသားတစ်ယောက်မှမရှိ။
Epi_22
Beginne am Anfang
