Rhythm of the Vernal Equinox (Gauntlet Series 2)

Chapter 27. Randall's Tears

I gasp deeply as the air becomes thicker. I breathe feeling the heavy load in my lungs after. I slowly crawl with the remaining strength stored in my forearms and knees. My whole body is trembling. Weakness, frustration, and the feeling of betrayal have fully crushed me into bits.

"Randall, huwag... huwag!" sumamo ko habang gumagapang palayo sa lalaki.

I cry crawling, trying to reach for the canopy of salvation. Blood, tears, and sweat spill from all over me draining every fighting strength I have in my gut. The world around me continues to spin as my head feels heavy on my shoulders. What feels heavier is the never-ending pain, loss, and betrayal that have happened in just a short span of time.

I feel weak.

But I can't quit! I have lost a lot of friends. Friends who tried to protect me and wanted to see me infront of the Mir tree. I won't let their sacrifices go to waste.

I inch the distance between me and the shade of the Mir. My eyes are almost closing. My body continues to feel heavy as my head feels as if it's no longer getting enough blood. I am woozy. Unsteady.

A foot before I could reach the cover of the Mir, I feel Randall's hard boots pressed against my lower back pinning me intensely to the ground. I shriek in pain.

Hindi na ako makagalaw pa dahil nagawa nitong ilapat ang buot bigat niya sa kaniyang paa. Nang maglaon ay naramdaman ko ang paghila niya sa mga paa ko palayo sa lilim ng Mir tree. Muli akong napasigaw nang maramdaman ko ang mga matitigas na bato sa aking balat.

Sinubukan kong labanan ang paghila ng lalaki. Napatihaya ako habang nagpupumiglas at nararamdaman ang mga sugat na natatamo ng katawan ko.

"Hayop ka! Pinagk-"

Hindi ko natapos ang sasabihin ko nang ibaon ng lalaki ang matigas na tuhod nito sa aking sikmura. Halos maduwal ako sa ginawa nito pero hindi iyon natuloy dahil mabilis na nahagip ng mga kamay nito ang leeg ko.

"I tried to keep you away from this, Lind. But that prince brought you here because his a Meadanach! I tried to keep you away so that you won't get hurt!"

My head spins as I try gasping for air. I try to grab the scruff at the back of his neck but I suddenly feel weak. The rhythm of my heart becomes slower and slower. His hands continue to hardly grasp my throat leaving me with no air. I claw my fingers at his hand and struggle against his firm grip but it's useless. Small ragged gasps escape from my throat.

I feel my life is slowly slipping away.

Pero nagulat ako nang lumuwag ang mga kamay nito sa leeg ko. Hindi niya iyon binitiwan pero nakalapat pa rin ang mga kamay nito saakin na tila nagkukunwaring sinasakal ako at binibigyan ako ng pagkakataong ipunin ang lakas ko.

Humagulgol ang lalaki at kumawala ang luha sa malamlam itong mata. Napalitan ng pagsisisi ang kanina'y galit nitong mukha. I have never seen Randall as vulnerable and as helpless as now.

Anong nangyayari?

"They made me do this, Lind. They made me do it so that they'd spare my family. Pero hindi ko kayang saktan ka. Hindi ko kayang saktan ka dahil mahalaga ka saakin."

Kusang umagos ang mga luha sa aking mukha. Tanaw ko ang kirot sa mga titig ni Randall. Alam kong hindi ito nagsisinungaling. Ramdam ko ang takot at kirot sa dibdib nito. He is in a desperate state. That desperation honed by the fear of losing his family made him do this. Almost betraying me at my disposal.

"Kill me. Kill me so that my family's life will be spared," bulong nito. Nanginginig ang boses nito. Damang-dama ko ang takot at pagkalulong nito sa panganib. Tila naipit ito sa dalawang sitwasyong mabigat sa kaniyang kalooban: ang iligtas ako at ipagkanulo ang kaligtasan ng kaniyang pamilya o ang patayin ako upang lubayan na ng mga Trapiz ang pinakatatangi niyang pamilya.

"What?" Napailing ako. "I can't... I can't Randall!" pagaw kong sambit.

"Kapag hinayaan mo akong mabuhay at nagawa mong tawagin ang spring gauntlet, babalikan nila ang pamilya ko sa Cinnamon. Please save my family! Please kill me and save my family," he cries gently pulling the collar of robe as if his palms are pressed against my throat.

"Randall, may iba pang paraan."

Umiling-iling ito. Pumatak ang luha niya sa mukha ko. Sinubukan nitong ngumiti upang kumbinsihin akong magiging maayos at payapa siya kapag nagawa kong kitilin ang buhay niya. Tinitigan ako ng malungkot at nagpipighati niyang mga mata.

"There is no other way but to kill me. The Trapiz are brutal. They don't take betrayal that easy. They'll go after my family, Lind!"

"Randall..."

"You will save this country and free our kind. You're the sping heiress. Saving you is giving my family, my siblings, a better future. Free from slavery. Since the day I was told by the Trapiz to watch over you and keep you away from Mt. Gor, I have known that. I'm sorry for lying. I'm sorry for everything." Napasinghap ng hangin ang lalaki.

Suminghot ako habang unti-unti kong nararamdaman ang panunumbalik ng lakas ko. Hindi ako nakapagsalita. Napipi na ang bibig ko dahil sa sunod-sunod na pasakit na naipon sa puso ko.

"Was there even something real between us when we were together?" I ask trying to control my weeping voice.

Tumango ito saka muling bumaling sa mukha ko. "You may think of everything as a lie, but please don't doubt the feelings I have for you. It's the only thing I'm sure of."

Humagulgol ako. "I can't kill you."

"You have to. It's the only way you'll fulfill your destiny. Kill me. I'll be okay." Hindi napigilang haplusin ng lalaki ang luhaang pisngi ko.

Muli itong ngumiti pero bakas sa nakatikom nitong bibig ang pait at kirot ng katotohanang namamagitan saamin. Ang realidad na kailangan kong pumili.

"Please, Lind. Kill me. I'll be fine. I'll be with you here." Itinapat ng lalaki ang kamay nito sa puso ko saka muling humagulgol.

"No!" umiling-iling ako.

"Now! Before it's too late!" singhal nito. Sabay-sabay na kumawala ang mga luha sa mukha nito habang niyuyugyog ako.

Napapikit ako. Inabot ko ang mukha nito. Dinama ko ang bawat kurba sa maamo at gwapo nitong mukha habang sinasariwa ang mga masasayang araw na kasama ko siya. Sa huling pagkakataon, dinama ng mga daliri ko ang labi nito saka pinunasan ang luha sa mukha nito.

Nang kumawala ang malakas na sigaw mula sa aking bibig ay siya namang pagbulusok ng nga matutulis na dulo ng ugat mula sa ilalim ng lupa.

Narinig ko ang pag-igik ng lalaki kasabay ng malakas kong hagulgol. Mabilis ding bumalik pailalim ang mga ugat na siyang kumitil sa buhay ni Randall. Bumagsak ang katawan ng lalaki sa tabi ko. Ramdam ko ang paputol-putol na paghinga nito sa dulo ng aking tainga.

"I'm okay... I'm okay," he whispers as if his soul is slowly slipping away from his body.

"Randall..."

"Mahal na mahal kita... pero kailangan na kitang iwan. Kailangan mo nang harapin ang kapalaran mo, Lind. Be the rhythm spring has been longing for."

Nilingon ko ang mukha ng lalaki na nakahandusay sa tabi ko. Nakatingin saakin sang nanghihina nitong mga mata. Na parang sa huling pagtitig niyang iyon ay sinusulit niya ang huling sandaling nasisilayan niya ako.

"Go now, Lind... go."

Unti-unti, bumagsak ang mga talukap sa mata ng lalaki. Namayapang nahimlay ang katawan nito sa tabi ko.

###