Rhythm of the Vernal Equinox (Gauntlet Series 2)

Chapter 23. Into Cinders

The icy thread of wind beneath me does not calm my chest. My heart continues to pound my ribcage as we brave the distance toward the Mir tree. The night sleeps as silent as the dead winter. The icy wind cradles the peaceful forest as it sings its lullabies.

The silhouette of the trees dances on its rhythm. The birds and insects chorus in the background. The moon and the stars sitting on the couch of the white clouds glisten like the audiences of nature's performance. The night seems very peaceful.

But my heart whispers differently. There is this rhythm in my chest that something unexpected is going to happen.

"The Mir tree," mahinang sabi ni Kenru na nasa tabi ko.

Napansin ko ang pag-higpit ng hawak nito sa espada at ang pag-igting ng mga kalamanan at ugat nito sa braso na umakyat hanggang sa litid niya. Nilunok nito ang bikig sa kaniyang lalamunan saka sinundan ng malalim na paghinga bago ikinumpas ang mgq kamay sa hangin.

Dahan-dahan kaming tinangay ng hangin sa likod ng malalaking tipak ng bago na ilang metro lang ang layo mula sa Mir tree.

Sa pagkakataong ito ay natanaw ko ng mas malapit ang fire tree na ilang beses kong narinig noong ako'y musmos pa lamang hanggang sa aking pagtanda. Buong akala ko'y bahagi lamang ng isang alamat o ng malikhaing kwentong bayan ang Mir. Pero totoo ito. Totoong totoo!

The fire tree grows about forty feet long and thirty feet wide. Its main branch favors one-sided lateral growth which leads to twisted branches forming. Such unusual growth gives the tree a distinctive appearance. It appears so majestic that I gasp multiple times in awe.

The tree does not have too many leaves even though spring has begun. I see a number of fern-like leaves but there are no buds on the curly branches. No promise of flamboyant display of orange-red flowers.

"The tree is dying," bulong ko habang nakatago sa malaking tipak ng bato.

Seryoso namang nakasandal sa tabi ko si Kenru na tila malalim ang iniisip. Sa sobrang lalim ng iniisip nito, hinuha ko'y nahukay na niya ang nakatagong kayamanan ng Springgan.

"Ano nang gagawin natin?" tanong ko.

"We wait before the sacrificial contender arrives."

"You mean Nott?"

"Yes. The first guy who friendzoned you."

Nagpanting ang tainga ko sa narinig hindi lang dahil sa pag-uulit nito sa usaping 'friendzoned' kundi sa pagtawag kay Nott bilang isang sacrificial contender. Matalim ang mga matang ipinukol ko sa gawi ng lalaki. Gigil kong pinaluray ang mga ngipin ko na tila may dalawang nagkukuskusang malalaking bato sa bunganga ko.

"Mukha kang gutom na leon sa itsura mo," komento nito nang pasadahan ako ng singkitin nitong mga mata. Muli itong pumikit saka nagpakawala ng malalim na buntonghininga.

"Nott is not a sacrificial contender. Itutuloy mo pa rin ang plano mong ipain ang kaibigan ko para makuha ang inaasam niyong gauntlet?"

"It's the Meadanach's plan. Not mine!"

"But you're one of them! The Meadanach? How could you just sit there and do nothing to save Nott?"

Nagmulat ito ng mga mata. Hinarap ako nito. Seryoso ang tingin habang pumupulandit ang mga litid sa leeg. "Do you think I feel okay with this? Na hayaang mamatay 'yang kaibigan mo para sa gauntlet? Sa tingin mo may iba pang paraan bukod sa palabasing siya ang nakatakdang spring bearer para lang mailigtas ka?"

"Do you honestly think the Meadanach really want death over this reaping? We have lost so many lives! I have my fair share of pain, lady! I lost a Pranaiahn ally. I lost a lot of people. I sacrificed my royal title! I lost someone I love in this narrative just for the greater good! Just to free this country from slavery!"