«Ε-εδώ μένεις;»ρώτησα με τη φωνή μου να στάζει πανικό. Η μητέρα μου θα γίνονταν έξαλλη αν μάθαινε που με είχε φέρει η Winona. Θα άρχιζε πάλι τις διαλέξεις για το πόσο επικίνδυνα ήταν, ότι υπήρχαν τρεις στις πέντε πιθανότητες να πέσω θύμα κλοπής, και ότι οι ναρκομανείς παραθέριζαν κάνοντας ανενόχλητοι τη δόση τους στα πεζοδρόμια. Το τρελό ήταν ότι δεν θα είχε άδικο, γιατί τα παραπάνω ήταν ακριβώς όλα όσα πρέσβευε εκείνη η γειτονιά.
«Ναι, είναι τραγικά το ξέρω.»
«Δ-δεν εννοούσα α-αυτό, απλά-»
«Jade σοβαρά προσπαθείς να απολογηθείς λες και δεν ξέρω τι συμβαίνει εδώ πέρα από τη μέρα που γεννήθηκα; Και τώρα μην μιλάς πολύ γιατί μπορεί να μην είναι βράδυ αλλά καλό είναι να μην τραβάμε την προσοχή. Ξέρεις, κινδυνεύουμε»είπε με μία ανατριχιαστική φυσικότητα και με πήρε από το χέρι κρατώντας το ποδήλατό της στο άλλο.
«Μην κοιτάξεις κανέναν στα μάτια. Τα πρεζάκια δεν σε πειράζουν, αλλά γίνονται ενοχλητικά και πάνω στα νεύρα τους μπορεί να γίνει κανένα μακελειό και δεν γουστάρω»συνέχισε ακάθεκτη και ένιωθα το άγχος μου να κορυφώνεται από στιγμή σε στιγμή. Μου ήταν αδύνατον να διανοηθώ το πως κάποιοι άνθρωποι έμεναν σε τέτοιες πολυκατοικίες και είχαν γίνει ένα με την τραγική αυτή κατάσταση.
Έριξα το κεφάλι μου πίσω για να κοιτάξω τον συννεφιασμένο ουρανό που ωστόσο δεν φαίνονταν έτοιμος να βρέξει, και την πολυκατοικία στην οποία έμενε η κοπέλα που αποκαλούσα φίλη μου. Στην όψη της το στομάχι μου δέθηκε κόμπος και ξεροκατάπια στην ιδέα ότι θα έμπαινα μέσα. Ήταν από εκείνες τις ατημέλητες πολυκατοικίες που όλοι φρόντιζαν να μην περνούν από μπροστά το βράδυ, και από μέσα ακούγονταν μονίμως τα φωναχτά των κατοίκων. Στην είσοδο βρίσκονταν πεταμένα σκουπίδια και σύριγγες, ενώ το εσωτερικό θύμιζε το σπίτι του τρόμου στο λούνα παρκ που πήγαινα κάθε Halloween. Η γειτονιά σε ένα γενικότερο πλαίσιο ήταν ατημέλητη και σε έκανε να αισθάνεσαι απόλυτα ανασφαλής. Δεν είχε καμία σχέση με τη δική μου η οποία ήταν εμφανέστατα πιο περιποιημένη, ασφαλής, και δεν κινδύνευες να χάσεις τα πάντα πάνω σου εάν έβγαινες από το το σπίτι.
Ήταν πολλές οι φορές που περπατούσα βράδυ στους δρόμους είτε γυρνώντας από τη δουλειά, είτε το καλοκαίρι σαν μια βόλτα για τον εαυτό μου, ακόμη κι όταν όλοι κοιμούνταν στο σπίτι και ήθελα να μείνω μόνη. Ωστόσο, ποτέ δεν περνούσα από εκεί για ευνόητους λόγους. Παρόλα αυτά, βρέθηκα στο σημείο να επισκεφτώ εκείνο το μέρος από δική μου θέληση καθώς αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της Winona. Και όφειλα να διεισδύσω στον κόσμο της όπως είχε διεισδύσει εκείνη στον δικό μου.
YOU ARE READING
Running On Empty
Teen Fiction𝐓𝐡𝐞𝐲 𝐜𝐨𝐮𝐥𝐝 𝐛𝐞 𝐚𝐧𝐲𝐭𝐡𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐡𝐞𝐲 𝐰𝐚𝐧𝐭𝐞𝐝, 𝐛𝐮𝐭 𝐭𝐡𝐞𝐲 𝐝𝐢𝐝𝐧'𝐭 𝐰𝐚𝐧𝐭 𝐭𝐨 𝐛𝐞 𝐚𝐧𝐲𝐭𝐡𝐢𝐧𝐠. Σε αγαπώ. Σε αγαπώ τόσο πολύ, σε σημείο που νομίζω ότι αυτή μου η αγάπη καταλήγει σε μίσος. Αγάπησα όλες αυτές τις ατέλ...
