Running On Empty

𝟐𝟏.

Μπορεί να μην με σκέφτεται καν. Μπορεί να περνάει τον χρόνο του μαζί μου εφόσον αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα με την οικογένειά του. Εξάλλου, ήταν ένα απλό φιλί. Ασχέτως αν για εμένα ήταν μία σταγόνα νερό μέσα στην έρημο.

Δεν αγαπάω τον εαυτό μου. Δεν θεωρώ ότι αξίζω να αγαπηθώ. Είμαι μια χιονοθύελλα θλίψης, απογοήτευσης, άγχους, τελειομανίας και ιδεών που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα ξυπνήσει και θα παγώσει τα πάντα στο πέρασμά της. Δεν θέλω το κρύο μου να παγώσει το ποτάμι καλοσύνης, εξυπνάδας και σεβασμού που υπάρχει μέσα του.

Δεν θέλω να καταστρέψω το μοναδικό τέλεια ατελές πράγμα στη ζωή μου.

Κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο. Το ότι δεν ξέρω να αγαπάω.

Ό,τι αγγίζω φθείρεται.

Εγώ η ίδια, έχω φθαρεί.

Βρίσκομαι σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Σε λίγους μήνες δεν θα θεωρούμαι η μικρή Jade που πήγε πρώτη μέρα στο γυμνάσιο. Θα είμαι μια ενήλικη που καλείται να πάρει τη ζωή στα χέρια της, να αποφασίσει και να χτίσει το μέλλον της.

Εγώ όμως είμαι ακόμη στο μηδέν. Όσο οι συμμαθητές μου παίζουν μπάλα στο προαύλιο και κάνουν ανόητα αστεία που θα θυμούνται μια ζωή, εγώ δακρύζω στις τουαλέτες του σχολείου, προσπαθώντας να συνεφέρω τον εαυτό μου από μια κρίση πανικού ύστερα από το διαγώνισμα της βιολογίας. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έτυχε να ερωτευτώ και να χάσω τελείως το μυαλό μου.

Αγαπητό ημερολόγιο, για πόσο ακόμη θα υποφέρω;

Πότε θα ζεσταθεί η παγωνιά μέσα στην ψυχή μου;

Έκλεισα το ημερολόγιό μου, και χάιδεψα το μαύρο εξώφυλλό του που είχα διακοσμήσει με σκίτσα και στιχάκια. Πήρα μια βαθιά ανάσα, σκούπισα τα δάκρυά μου με το μανίκι του φούτερ μου, και σηκώθηκα από το πάτωμα. Άνοιξα ελάχιστα την πόρτα για να σιγουρευτώ ότι ήμουν μόνη, κι εφόσον το πεδίο ήταν ελεύθερο βγήκα έξω και στάθηκα μπροστά από έναν νιπτήρα. Έπλυνα τα χέρια μου με αργές αλλά νευρικές κινήσεις, κι έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου για να ηρεμήσω.

Την προηγούμενη ώρα γράψαμε διαγώνισμα στη βιολογία για το οποίο διάβαζα όλο το βράδυ, και η πίεσή μου είχε κορυφωθεί. Δεν ξέρω τι ακριβώς αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή γιατί ενώ ήμουν σίγουρη για τις περισσότερες ασκήσεις είχα κάποιες αμφιβολίες, αλλά είχα την ανάγκη να μείνω μόνη μου και να κλάψω για να εκτονωθώ. Το φιλί μου με τον River το Σάββατο δεν καλυτέρευε την όλη κατάσταση καθώς δεν είχα σταματήσει να τον σκέφτομαι, αυτό όμως που με τρόμαζε είναι ότι δεν τον είχα δει ξανά από εκείνη τη μέρα.