သခင့္ရဲ႕ေက်းက်ြန္/သခင့်ရဲ့ကျေးကျွန်(Completed)

Extra Part 7

~Extra~

ဆယ္ဟြန္းကေတာ့ ဦးခ်န္းရင္ခြင္ေအာက္မွာေရာက္ေနတာေတာင္ မေၾကာက္မရြံ႕ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။

ခ်စ္တယ္။
ဦးခ်န္းရဲ႕မ်က္လံုး မ်က္ခံုး။
ႏွာတံ ႏႈတ္ခမ္း။
အေမႊးအမ်ွင္တခ်ိဳ႕ရွိေနသည့္ ေမးရိုး။
အရာအားလံုးကိုခ်စ္တာ။

ဖိခံထားရသည့္ လက္ေလးကိုမရမကဆြဲထုတ္ကာ ဦးခ်န္းလည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္ျပီး
မ်က္ႏွာကို အနည္းငယ္ ငံု႔ေစလိုက္သည္။

အနီးဆံုးရွိလာသည့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုအား ဆယ္ဟြန္းဘက္ကစတင္ကာ နမ္းရိႈက္လိုက္သည္။

တစ္ျပန္ဦးေဆာင္ေနသည့္ အနမ္းေတြေနာက္စီးေမ်ွာမိရင္း လက္ေခ်ာင္းတို႔က ဦးခ်န္းေက်ာျပင္စီပြတ္သပ္ေနမိေတာ့သည္။
ဦးခ်န္းအက်ီ ၤၾကယ္သီးတို႔ကို ျဖဳတ္ဖို႔လုပ္ေနတုန္းပင္ ဦးခ်န္းအျပဳအမူတို႔ ရပ္တန္႔သြားသည္။

"ကေလး"

"ဟမ္"

"သြားအိပ္ေတာ့ေလ"

အနမ္းတခ်ိဳ႕ကို ရပ္တန္႔ကာ အိပ္ေစအမိန္႔ခ်သူဦးခ်န္း။
ခုတင္ေပၚကေနဆင္းကာ ထိုင္ခံုမွာသြားထိုင္ေတာ့ ဆယ္ဟြန္းမွာသာ အူတူတူေလးရွိေနဆဲ။

"ဦးခ်န္း good night"

ကေလးထြက္သြားမွ ခ်န္းေယာလ္လဲ သက္ျပင္းခ်နိုင္သည္။
ကေလးငယ္ရွက္သြားမယ္ဆိုတာသိသည္။
ဒီေကာင္ေလး ဘဝတစ္ခုလံုးကို ခ်န္းေယာလ္အတြက္ေပးခ်င္သည္အထိ ခ်စ္တာကို သိသည္။
ခ်န္းေယာလ္ကိုယ္တိုင္ကမရယူရက္တာပါ။
တန္ဖိုးထားရလြန္းတာေၾကာင့္
တရားဝင္မပိုင္ဆိုင္ရေသးဘဲ ခ်စ္ရသူေလးကို မျငိဳးႏြမ္းေစလိုပါ။

ခ်န္းေယာလ္လဲေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ပဲ။
ကိုယ့္ခ်စ္သုရမၼက္ဆန္စြာရယူပစ္ခ်င္ခဲ့တာေပါ့။
ကေလးနဲ႔အတူရွိတိုင္း ျဖစ္ေပၚလာသည့္စိတ္ရိုင္းေတြကို မရမက ခ်ိဳးႏွိမ္ေနခဲ့ရသည္။

ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕အလိုဆႏၵထက္ ႏွလံုးသားအလိုဆႏၵကိုပဲ ခ်န္းေယာလ္ ဦးစားေပးရမည္။
တကယ္ခ်စ္တဲ့အခါ အေသြးအသားဆာေလာင္မႈကို ႏွလံုးသားဆာေလာင္မႈက သူ႔အလိုလိုအနိုင္ယူသြားတာပဲေလ။