CRUSH AGENT

CRUSH AGENT - 7 ☆Ateş☆

                     ☆Bölüm - 7☆

Uykudan yeni kalkmış şişik gözlerini ovalayıp ardı arkası kesilmeyen zili susturmak için yavaşça kalktı salonun geniş koltuğundan. Daha hızlı olup kulaklarına tecavüz eden sese erken engel olmak isterdi fakat dönen başı yüzünden bastığı yerden bile zor emin olabiliyordu.

Boğazının şişliği yüzünden bağırıp 'geldim amq' diyemeyişide ayrı bir koymuştu Luhan'a.

Sabahtan beri kendini hiç iyi hissetmiyordu ve buna rağmen üç şişe buzlu viskiyi devirmişti. O da yetmemiş üstü açık bir şekilde koltukta uyuya kalmıştı.

Zaten narin olan bedeni iyice çökmüş, içtiği zıkkımlar ateş, mide bulantısı, baş dönmesi ve halsizlik olarak geri dönmüştü.

Çalan zile bir adım daha yaklaşıp ateşten titreyen elleriyle zar zor açtı kapıyı.

Kimin geldiğine bakmak için bile kaldıramıyordu göz kapaklarını.

Fakat kulaklarını kapatmak gibi bir şansı olmadığından Sehun'un nefes nefese bağırarak söylediklerini dinlemek zorunda kaldı.

"AHH ÇOK GEÇ KALDIM ÇOK ÖZÜR DİLERİM -"

Sehun bağırmaya,kendine baygın baygın bakan gözlerle son verdi.

"Luhan?"

Luhan,şişen kırmızı bademciklerinin izin verdiği kadar "E-efendim." diyebildi.

"Luna..hazırsa onu almaya geldim. Iıı biraz geç kalmış olabilirim ama trafik gerçekten çok yoğundu."

Luhan, taşıyamadığı kafasını omzuna eğerek kapanan gözlerini zorlukla yarıya kadar açtı.

"Az önce çıktı. Yemeğe gideceğinizi söylemişti."

"Ahh! Onu alabileceğimi söylemiştim. Tanrım!! Yolun ortasında şarjım bitti inanabiliyor musun Lu-" olduğu yerde titreyen çocuğun sararmış yüzünü farkedince birden durdu Sehun. "Luhan? Sen iyi misin?"

"Hıı-hı." kafasını sallarken birden kendinden geçti küçük çocuk.

İnce bacakları daha fazla taşıyamamıştı hasta bedenini.

Kapıya dayanarak ayakta duran Luhan,yerin çekim gücünü ilk defa bu kadar derinden hissederek teslim olup yavaşça olduğu yerde kaydı.

Sehun,kapının kenarından yere doğru süzülen Luhan'ı izlerken kısa süreliğine afalladı.

"LUHAN!" hızla içeriye girdi ve yerde serilen çocuğun yanına eğilip yüzünü kavradı.

"Kendine gel! Luhan! İyi misin?! Aç gözlerini!"

Sehun ateşten kızaran yanaklara belli belirsiz tokatlar atıp Luhan'ı kendine getirmeye çalıştıysada aldığı tek tepki minik ağızdan çıkan ufak iniltilerdi.

Kafasının altına elini yerleştirip kaldırarak dizinin üstüne koydu. 

"Luhan,korkmaya başlıyorum aç gözlerini." bu sefer iniltiler yerini karanlık bir sessizliğe bürümüştü.

Sehun,gerçekten korkuyordu.

Kulağını, dizindeki kafaya yaklaştırıp nefes alış verişlerinin aksamadığını kontrol etti. Çünkü o nabızdan anlamıyordu. Anlasada bulamıyordu.

"Tanrıya şükür!" yaşıyordu.

Uzun kollarının birini Luhan'ın boynuna diğerini de dizlerinin altına koyup yavaşça yerden kaldırdı. Dengesini sağlayana kadar bir iki kere sendelesede kucağındaki çok ağır değildi. Bu yüzden taşıması zor olmamıştı.