Endless Love (Amity Series #1) UNEDITED

Chapter 20

"Y-yung..." agad inabot sa akin ni Adi ang aking inhaler.

"Nag-nebulizer ka na ba?" nag-aalalang tanong niya. Umiling ako.

"Genevieve, where's the  salbutamol?" rinig kong tanong ni Kuya. Ramdam ko ang pagpapanic nila base sa kanilang boses.

Hirap pa rin ako sa paghinga. Inalalayan ako ng aking mga kaibigan umupo para mag-nebulize muna.

"Bakit hindi ka nagsabi kanina?" para akong batang pinagalitan sa itsura ko ngayon. Lahat sila ay masama ang tingin sa akin dahil nga muntik-muntikan na naman ako kanina.

"Hindi ko---"

"No excuses, Donna. What do we do---"

"E, wala naman nangyari, Kuya. At saka sanay na ako kasi wala pa kayo nasa akin na 'to!" silence filled us. Below the belt, Donna.

"Sorry."

"Let's go. Mom's waiting for us." turan niya saka kami tinalikuran.

Ngumiti na lang sila sa akin pero alam ko nagalit din sila sa sinabi ko. Ang tanga ko kasi! Alam ko naman na nag-aalala sila tapos babanat pa ako ng 'ganon.

"Don't worry, sis. He's not mad." paninigurado ni ate.

"Tara na." Zyren said. Matagal na kami hindi nagkakausap. Hindi ko alam kung galit siya sa akin o ano. Nag-aalala ako dahil siya ang unang naging kaibigan ko dito pero siya ang hindi ko nakakausap.

"Zyren." tawag ko sa kaniya habang nasa sasakyan kami papuntang resto.

"Hmm?" nasa likod kami ngayon ng van na dinala ni Kuya. Napagigitnaan nila ako ni Adi na nakatulog na yata.

"Galit ka ba sa akin?" his forehead creased.

"Why would I? Hindi ako galit sayo."

"Bakit hindi mo ako kinakausap?" nakangusong saad ko.

"Masakit kasi."

"Alin?" nakakunot ang aking noo dahil hindi ko siya maintindihan.

"Wala hahaha. Basta hindi ako galit sayo."

Natahimik kami sandali.

"Donna?" I looked at Zyren again.

"Uh, I like y-- I mean I like  this girl but she seems to like someone else." nanlaki ang mata ko.

"Ikaw ha. May gusto ka na pala kaya pala hindi mo na ako pinapansin!" tudyo ko sa kaniya.

"If you only knew."

"Ay, kilala ko?"

"Kilalang-kilala. So, here's the question. Should I still pursue her even I know that she like someone else?"

"For me? Huwag na. Because you are the only one who will be hurt especially she likes someone." he sighed. "But if you think you have a chance then go for it." nabaling ang tingin ko sa aking kamay ng may humawak dito.

"I don't think so." mahinang sabi ni Zyren pero wala na sa kaniya ang aking atensyon.

"Inaantok ka pa?" mahinang tanong ko kay Adi. He shooked his head then bury his head between the space in my neck and shoulder.

"I'm jealous." he whispered against my skin.

"What?"

"Nevermind." hindi na ako nakasagot sa kaniya dahil sa sinabi ni Kuya na nandito na kami.

Sabay-sabay kaming bumaba at dumeretso sa reservation nila Daddy.

Kaunting batian muna ang naganap bago kami kumain. Masaya kaming nag-uusap ng mag-ring ang cellphone ko sa aking bulsa.

My face lit up when I saw my mom's name.

"Excuse lang po." paalam ko bago isenyas ang aking cellphone. Kumunot ang noo nila pero hindi na ako nagpaliwanag at agad lumayo sa kanila.

"Ma!" masayang sagot ko. She chuckled but I can feel the sadness in her voice.

"Anak, kumusta kana?" I smiled.

"Okay lang po ako, Ma. Namimiss ko na po kayo." nag-umpisang mag-ulap ang aking mata.

"Miss ka na din namin. Lalo na ang mga kapatid mo." she sobbed.

"Ma, huwag po kayong umiyak. Hindi ko po kayo iiwan. Kayo pa rin po ang Mama ko. May dumagdag nga lang po pero mahal na mahal ko kayo." my tears fell.

"Alam ko, anak. Hindi ko lang lubos maisip na bigla ka na lang mawawala sa amin." narinig ko si Papa na pinapatahan si mama.

"Hindi po ako mawawala. Pupunta po kami diyan sa Sabado. Nagkausap na rin po kami na dadalaw pa rin ako diyan kahit kailan ko gusto kaya huwag po kayong mag-alala."

"Salamat naman kung 'ganon. Donna, kausapin ka raw ng mga kapatid mo." sunod kong narinig ang boses ng aking mga kapatid.

"Ate!!!" magkapanabayan nilang sigaw. Natawa ako kahit tumutulo ang aking luha.

"I miss you." bahagya kong inilayo ang aking cellphone para hindi nila marinig ang hikbi ko.

I was startled by someone holding my back. I turned around and saw Adriel trying to calm me down.

"Ate, uuwi ka pa po ba?" tanong ni David.

"Oo naman." kung ano-ano ang pinag-usapan namin bago sila nagpaalam na matutulog na.

"Sige na, anak. Tatawag na lang ulit kami sa susunod. Ingat ka diyan."

"Ingat po Pa, Ma. Mahal ko kayo." bulong ko saka pinatay ang linya.

Adriel wiped my tears.

"Don't cry, baby. It hurts me to see you crying." aniya.

"Thank you."

"For what?"

"For you staying by my side." he stilled when I hugged him. Slowly, he encircled his arms to my waist.

"Thank you too." nangunot ang noo ko sa sinabi niya.

"For?"

"Because you came to my life. You make me feel new. Even I have so many problems... just seeing you makes me feel better." nangiti ako sa sinabi niya.

"Let's make it official, Adriel."

"What?" he looked confused for seconds but then he stunned. I laughed at his reaction.

"F-for real?" hindi makapaniwalang aniya. Tumango ako at pinatakan siya ng halik sa labi.

I was about to pull away when he pulled my nape and kissed me deeply.

I tried to kiss him back even I dont know how to. I just mimicked the movement of his lips.

We broke our kiss and gasped.

"Damn. Your lips is soft and sweet that I want to kiss you more but your parents may wonder why we took so long." natawa kami at saka sabay na bumalik sa aming mesa.

"What took you so long?" tanong agad ni Mommy habang pinagmamasdan lang kami ng iba.

"Tumawag po si Mama."

"Oh, is that so?" tumango ako at saka umupo gayun din si Adi.

"Did you guys make out?" mahinang tanong ni Elena na siyang katabi ko. Muntik na akong mabilaukan pero agad akong inabutan ni Adriel ng tubig.

"What?" she smirked.

"You don't use lipstick but your lips are so red right now?" nanlaki ang mata ko at sinenyasan siyang manahimik gamit ang aking daliri.

"There already knew before I could even noticed. Goodluck, girl."