Fix Marriage With My Enemy (Love Academy Series #2)

EPILOGUE

Epilogue

"I won't regret dying holding your hand." Napahigpit ang yakap ko sa kanya nang marinig ang sinabi niya.

"Don't say that please," I whispered at her. I shut my eyes tightly, the scene of her was being rescued is still hunting me down.

Naramdaman ko ang pag-iling niya kaya iminulat ko ang mga mata at hinalikan ang buhok niya.

Nakahilig ang likod niya sa dibdib ko habang pareho kaming naka-upo sa sofa. Yakap ko siya mula sa likod kaya malaya kong nasisinghot ang buhok niyang amoy bulaklak.

"That day, eksaktong eksena na nakipaglaban ako sa buhay ko. I thought I'm gonna die, I thought I was ready to die." Bumibigat ang paghinga ko sa bawat salitang binibigkas niya, ayaw ko mang pakinggan pero pinilit ko ang sarili na makinig sa kanya.

"I was then ready to submit my life, nakontento na 'ko kasi naging masaya naman ang buhay ko rito. But then I remember you, I said to myself that it's better if I die holding your hand. Makukontento na sana ako pero nang maisip kita ay gusto ko pang mabuhay. I wanna spend more time with you, you saved me Prine." She whispered her last words like a prayer.

Niyakap ko siya nang mahigpit at muling idinikit ang mga labi sa buhok niya.

"I won't let you die, Serene. You're not gonna die," I told her.

She chuckled at me, "lahat tayo mamamatay Prine. You can't tell me not to die." Bumaling siya sa 'kin natatawa pa rin.

Seryusong mukha ang ipinakita ko sa kanya, hindi ako natutuwa sa pinag-uusapan namin. Why are we talking about death? Dang!

"Stop talking about it, it's a pain," I said that to her seriously. Umiling lang siya at muli akong tinawanan.

"Monte Amis Prineson T." Tipid lang akong ngumiti nang tinawag ang pangalan ko para kunin ang diploma. Malakas ang hiyawan ng mga ka-batchmates ko at sanay na 'ko roon.

My mother smiled at me, tinapik naman ako ni dad sa balikat.

"You're so, handsome Prine," inayos ni mom ang toga ko bago kami umakyat sa stage. Tipid lang na ngiti ang ipinakita ko nang tumuntong akong stage. I saw Serene constantly clapping her hand and smilling at me widely.

She's so beautiful.

She showed me her thumbs up and she mouthed the words I wanted to hear from her. "I love you."

"I'm proud of you, Prine. No matter what you think, I'm proud of you my son." Napa-awang ang labi ko sa sinabi ni dad. It's the words I'm longing to hear from him. Ang sabihin niyang proud siya sa 'kin.

Pakiramdam ko ay kompleto na ang buhay ko at wala na 'kong mahihiling na iba. This is the life I've been praying for.

"Norriente Rona Serene R." She's smiling widely while climbing up the stage. Ibang-iba sa ngiting ipinakita ko nang ako ang umakyat kanina. Kasama niya ang parents niya, si Tita Laura ay naiiyak pa.

"Ang ganda ah," bulong sa 'kin ng katabing kaklase. I smirked at him.

"Girlfriend ko 'yan," proud kong ani.

Nang makuha niya ang dimploma ay ngumiti siya sa 'kin nang malapad at ipinakita ito. I smiled, I'm proud of her.

Her high school life was not easy, she's been bullied. She does not enjoy her highschool life that much because of her strict parents, she's been hurt a lot. But still, her she is smilling in stage like everything didn't happened.

"~You're not alone, together we stand,
I'll be by your side, you know I'll take your hand.~" Hinawakan ko ang kamay niya nang magsimula naming kantahin ang aming graduation song. Magkatabi kami sa linya kaya malaya kong nahahawakan ang kamay niya. Katabi rin namin ang mga kaibigan niya.