Dedin ki;
Işıkları kapa.
Kim olduğunu bilmeyeyim.
Ben siyah saçlarının arasında esen o hafif meltemim.
*
Aşkın geceye bulansın,
Yalnızca bu seferlik,
Matmazel Noir,
Saçlarını sal parmaklarımın uçlarına.
Rüzgar onu ilk gördüğünde ne olduğunu anlamad...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
O'yum. Yanlış anlaşılan.
"Rüzgar neredeydin?" Evin kapısını babam açmıştı ve sorduğu ilk soru bu olmuştu. Nehir'i bırakıp akşam çökene kadar bisikletle dolaşmıştım. Eve gitmek istemiyordum, üstelik Nehir'in kolları hala belimde gibiydi.
Böyle bir his çok uzun zamandır yaşamamıştım.
"Bisikletle yavaş yavaş döndüm baba, neler oluyor?" Babam yüzünü buruşturdu, suratını asmaktan yüzünde çizgiler belirmişti.
"Annen hasta, seni soruyor." Cümle üzerine çantamı girişe bırakıp ayakkabılarımı aniden çıkardım.
Yatak odasının kapısını açtığımda annemin küllü kumral saçlarını yastığa dağılmış halde buldum. Yüzü kireç gibi bembeyazdı.
"Migrenim tuttu." Diye fısıldadı. Siyah ışık geçirmez perdelerini çekmişti.
"Ne yapabilirim?" Diye fısıldadım ben de ona doğru.
"Bir şey yapamazsın kuzucuğum, yatağı sarsmadan gel de tek evladıma bir öpücük kondurayım." Sesi acı çeker gibiydi.
Onu sarsmaktan korkarcasına yatağa yavaşça dizlerimi bastırdım. Soğuk ince parmakları yüzümü kavradı.
Çatlamış dudaklarının pütürlü derisini yanağımda hissettim. Annem bu hastalık yüzünden ayda bir kere mahvoluyordu. Doktor değerlerinin beklenmedik biçimde düştüğünü söylemişti. Migrende görülebileceğini ama çok nadir olduğunu da eklemişlerdi.
Hastanede ise düşüşe neden olan şey hakkında bir şey bulamamışlardı. Ancak ben güvenememiştim. Her şey fazla oldu bittiye geldi gibi gelmişti. Babam hastanede huysuzdu işinin başına dönmesi gerektiğini söyleyip duruyordu. Annemle ben sandalyelere oturmuş sessizce bekliyorduk.
Birden bire babama çenesini kapamazsa yüzünü dağıtacağımı söylemiştim.
On altı yaşındaydım ve içimi korkunç bir öfke kaplıyordu. İçimdeki karanlık tahmin ettiğimden bile fazlaydı. Öfke her şeyi kontrolü altında tutuyor, beni tüketiyordu.
On altı yaşım en tehlikeli yaşımdı.
Öfkem kontrolsüzdü, önüne geçen her şeyi yıkıp geçiyordu. Bana ters giden her şeye ve herkese saldırıyordum.
Uğur ile bu sayede arkadaş olmuştum. Liseye ilk geldiğimde üst sınıflardan bir çocuk kantinden aldığım şeyleri elimden alıyordu.
Bir kere yapmasına izin vermiştim, ikinciye de ses çıkarmamıştım. Öfke anındaki göz kararması beni dünyada var olduğu bilinmeyen cehennemin en derinlerine itiyordu.
