Loki'nin kızı

5

''307, 307, evet! 307!'' Arkamdan beni takip eden steve'i umursamadan kapıdan içeri girdim. ''Anne?'' Annem yatakta bilinci kapalı bir şekilde uzanıyordu. Acele bir şekilde yatağın yanına oturdum. ''Anne? Neden attın kendini?'' Cevap alamayacağımı bilmeme rağmen sormuştum.

''Loki...'' Gözlerim dolmaya başladığında kendimi zor tuttum. ''Anne, ben buradayım. Bizi terk eden o adamı neden istiyorsun?'' Steve bizi yalnız bırakma amaçlı odadan dışarı çıktı. Ben ise ney yapacağımı bilemeyerek annemin elini tuttum. Yanında olduğumu bilmesi lazımdı.

''Onun yüzünden gittin. Biliyorum. Kovdum onu. Gel, o yok artık...'' Son sayıkladığı şeyler kanımı dondurmaya yetmişti. Annem ben ve babam arasından babamı seçerek akıl sağlığını yitirmişti. Belki benim için babamı unutup harika bir hayat kurabilirdi. Zaten babam çalışmıyordu değil mi? Evi annem geçindiriyordu.

''Loki!'' Annem bağırarak ayağa fırladığında irkilmiştim. ''Anne? İyi misin?'' Annem derin nefesler alarak kendine gelmeye çalıştı. ''Sarah...'' Kaskatı kesildim. ''Anne?'' Bana döndü. Bana baktı. Mavi gözlerine tekrar baktım. ''Senin burada ne işin var?'' Sesi bir fısıltıdan ileri gidememişti. ''Sen... Bir anda televizyonda gördüm ve-''

Elini hızlı bir şekilde kaldırması ile susmak zorunda kaldım. ''Senin yüzünden baban yanıma gelmiyor!'' Yutkundum.  ''Anne lütfen böyle deme-'' Bağırarak benim sözümü kesti. ''Senin yüzünden! Senin yüzünden terk edildim! Defol! Derhâl buradan defol!''

Dolu gözlerle bir ona, bir de eli ile gösterdiği kapıya baktım. ''Daha ne bekliyorsun!'' Oturduğum sandalyeden kalktım ve odadan çıktım. Bir süre öylece kapının önünde dikilip göz yaşlarımı saldım. Ama hemşirelerin gelmesi ile oradan uzaklaştım. Ama hâlâ aynı koridorda annemi saklayan kapıyı izliyordum.

Omuzumda hissettiğim el ile irkildim. ''Nasıldı?'' Kızaran gözlerimi saklamak amacıyla arkamı dönmedim. ''Berbat.'' Kafasını salladığını yere düşen gölgelerimizden fark etmiştim. ''O iyi olacak. Şimdilik bununla yetinelim.'' Kafam ile onayladım. ''Babamı cidden çok seviyordu. Bir gecede birden terk edilince buna dayanamadı.''

''Hadi gidelim.'' Onu tekrar onayladım. Sonra birlikte arabaya yöneldik. Hâlâ kızarmış olan gözlerimi saklamaya çalışıyordum. ''Evet,'' Steve'in durması ile bende durdum. ''Yani kesinliği doğrulandı.''

Neyin kesinliği? ''Hemen geliyoruz. Tabiki de senin arabanı kullandım! Ben daha doğru düzgün araba kullanamıyorum!'' Ne? ''Asıl dır dır yapan sensin.'' Cidden bu ortamda bile kavga mı ediyorlar?

''Tony şu anda bile kavga edebildiğine inanamıyorum.'' Steve sinirle kulaklığı çıkartıp cebine koydu. Bu yaşanana hafif gülümsemiştim. ''Neyin kesinliği doğrulanmış?'' Steve bana döndü. Tatlı bir gülümseme takındı ve hafif eğildi. ''Bunu nasıl anlatsam bilemiyorum...'' Derin bir nefes aldı. ''Bunu kuleye gittiğimiz zaman anlarsın.''

İçimi saran tarifsiz mutluluk ile uzun zaman sonra kocaman bir gülümseme sergiledim. Babamı bulmuş olabilirler miydi? Steve arkasını döndü ve arabaya ilerledi. Ben de peşinden ilerledim.

Arabaya bindiğimizde araba kendi kendine hareket etmeye başlamıştı. Sanırım gelirken o kadar telaşlıydım ki bunu fark bile etmemiştim. Fazla garipsemedim. Sonuçta babamın bir uzaylı olma ihtimâli yüksekti.

''Babamı mı buldunuz?'' Steve'e tek kaşı kalkık bir sırıtma gönderdim. O ise gözlerini kaçırdı. Ve sadece bu hareketi içimdeki olumsuz duyguları yeşertmeye yetti. ''Bunu kuleye gittiğimizde konuşalım.''

Alayla konuştum. ''Demek babam büyük bir tehdit. Ve büyük ihtimâl ile bu dünyadan değil.'' Steve bana şaşkın gözlerle baktı. ''Nere-'' Şu an bu şaşkın tavrı yüzünden gülmemek elde değildi.

Gülmemi bastırarak konuştum. ''Babamı ilk başta bulamamanız, onu size anlattığımdaki bakışmanız ve senin şu anki tavrın. Yani fark etmeseniz de belli ediyorsunuz. Şimdi boş boş beni geçiştirmeye çalışma. Babam kim?''

Steve yutkundu. ''Bunu bilmek istediğinden emin misin?'' Kafamı salladım. ''O her kim olursa olsun. Öncelikle benim babam.'' Gözleri yolu buldu. ''Senin baba-'' Sözünü bitiremeden arabanın yanında patlayan bomba ile her şey karardı.