Harry Potter and the twin power ( greek version )

Λυκάνθρωπος...

Με κοιτούσε σοκαρισμένος.

Ε: Γιατί με κοιτάς??? Έπρεπε να είχες καταλάβει ότι εγώ τα λέω έξω από τα δόντια.
Sc: Ναι... Απλώς... Ήταν πολύ καλή συμβουλή...
Ε: Ποια συμβουλή???
Sc: Αυτό που είπατε, με τις συνέπειες... Ότι πρέπει να τις δεχτώ...
Ε: Μπορείς να μου μιλάς στον ενικό??? Μου φαίνεται περίεργο να μου μιλάνε στον πληθυντικό εκτός μαθήματος.
Sc: Ναι, συγνώμη... Απλώς μου έχουν μάθει να μιλάω στον πληθυντικό στα άτομα που σέβομαι...
Ε: Σέβεσαι??? Χα! Δεν αξίζω τον σεβασμό κανενός...
Sc: Γιατί??? Όλοι αξίζουν να τους σέβονται!
Ε: Όχι εγώ... Εγώ, λόγω της απαίσιας παιδικής ηλικίας που είχα, έγινα έτσι... Τριβρίδιο... Έχασα τα πάντα...
Sc: Καλά... Αλλά η παιδική ηλικία είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για την ψυχολογία και την προσωπικότητα ενός ανθρώπου... Εγώ, ας πούμε... Δεν είχα και την καλύτερη παιδική ηλικία...

Τι?! Malfoy, έχεις πεθάνει!

Ε: Γιατί???, ρώτησα προσπαθώντας να το παίξω ήρεμη.
Sc: Τίποτα, απλά... Οι γονείς μου τσακώνονταν πολύ συχνά όταν ήμουν μικρός... Κάθε φορά που τους άκουγα να φωνάζουν, πήγαινα στο δωμάτιό μου, κλείδωνα την πόρτα και έβαζα τα χέρια μου στα αυτιά μου για να μην ακούω... Μερικές φορές, έκλαιγα κιόλας...

Αγοράκι μου... Τον αγκάλιασα σφιχτά. Αισθάνθηκα κάτι ζεστό στον ώμο μου... Έκλαιγε...

Ε: Κλάψε... Βγαλ' τα από μέσα σου...
Sc: Ευχαριστώ...
Ε: Για ποιο πράγμα???
Sc: Δεν ξέρω...

Τον απομάκρυνα και σκούπισα τα δάκρυά του.

Ε: Έχετε τα ίδια μάτια...
Sc: Με ποιον???
Ε: Με τον πατέρα σου...
Sc: Ναι... Μου το λένε συχνά...
Ε: Έχεις πολύ όμορφα μάτια... Του μοιάζεις πολύ...
Sc: Εμμ... Ευχαριστώ???
Ε: Scorpius, ο πατέρας σου είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος... Είμαι σίγουρη πως του μοιάζεις, όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά...
Sc: Τον ξέρετε??? Από πού???
Ε: Δεν έχει σημασία...
Sc: Κλαις???
Ε: Ίσως...
Sc: Γιατί???
Ε: Γιατί τον έχασα...
Sc: Τον πατέρα μου???

Τι στο καλό κάνω??? Σκάσε, Eva! Σηκώθηκα απότομα και σκούπισα τα δάκρυά μου.

Ε: Όχι τον πατέρα σου, Scorpius, κάποιον άλλον. Μπορείς να πηγαίνεις..., είπα κάπως ψυχρά.

Σηκώθηκε λυπημένος και βγήκε από τον κοιτώνα. Συγνώμη, γιε μου...

*Την επόμενη μέρα*

Ε: Τελειώνεις???

Κούνησε θετικά το κεφάλι της.