ŞAH MAT [tamamlandı.]

Bölüm 30✡️

Bölüm 30🔗

"Aşkın!"

Duyduğum sesle kaşlarımı çatıp diğer tarafa döndüm.

"Aşkın!" Bu kez seslenmek yerine kolumun dürtülmesiyle zaten çatık olan kaşlarım daha da çatıldı.

"5 dakika daha ya," dedim sızlanarak.

"Aşkın, benim Yağız." diye fısıldadığında usulca tek gözümü açtığımda başımda cidden Yağız duruyordu.

"Lan," dedim mırıldanarak gözlerimi ovalayıp. "Senin burada ne işin var?" yattığım koltuğun kenarlarından tutunup ayaklandığımda kendimi sersem gibi hissediyordum.

"Burası benim evim olduğu için burada olmam normal değil mi, sadece soruyorum." diye söylendiğinde başımı ovalayıp etrafa bakındım.

Gerçekten de öyleydi, bizim ev değildi burası! Hâlâ Yağız'ın evindeydim.

"Neden hâlâ buradayım?" gözlerim yüzünde gezindi. "Ayrıca ben hangi ara uyudum? Biz masanın oradaydık en son, buraya nasıl geldim? Sen mi taşıdın beni?"

"Yok," dedi mırıldanarak. "Kaldırmaya çalıştım da öküz gibisin kızım! Vinç çağırmak zorunda kaldım seni kaldırabilmek için!"

"Aptal!" dedim cırlayarak. "İnsan gibi soru sorduk herhalde, dalga geçmene gerek yoktu!"

"Tamam tamam," ellerini teslim olurcasına havaya kaldırdı. "Ben en son konuştuğumuzdan sonra karakter isimlerine bakıyordum ve sana söylüyordum. Sen de içine sinenleri not alıyordun." duraksadığında 'Eee?' dercesine yüzüne baktım.

"Sonra, başımı kaldırıp yüzüne baktığımda uyuyakaldığını gördüm! Sessizce uyumuştun, 5 dakika içinde! Önce numara yaptığını falan sanıp dürtsem de hem kıpırdamadığın hem de bu düşünce saçma geldiği için uyuduğuna inandım."

"Eee?" dedim devam etmesini bekleyerek.

"Ne eee? Daha ne olsun kızım, böyle işte."

"Beni neden buraya taşıdın?" diye sordum ciddi bir tavırla. "Ayrıca annenler evde değil miydi? Niye burası boş?"

"Annemler şirkete gitti," dedi sessizce. "Ben de senin burada öyle iki büklüm uyumana dayanamadım, kanepeye yatırdım."

"Allah razı olsun," dediğimde güldü ama kısa sürmüştü bu gülüşü. "Ne kadardır uyuyorum?"

"Yaklaşııık," dedi uzatarak ve kolundaki saate baktı. "Tam olarak 3 saat oldu."