ŞAH MAT [tamamlandı.]

Bölüm 10✡️

Bölüm 10🔗

"İşte anasının kızı," annem, beni görür görmez güçlü bir ıslık çalıp beğeniyle süzdüğünde kıkırdadım.

"Senin kadar olamayız be, Yeliz Sultan." gülüşüme karşılık verdi.

"Eh yani tabi bir Yeliz edemezsin." gülümseyerek yanağına bir öpücük kondurduğumda başını başıma yasladı.

"Bu gece hastanede olacağım, nöbetim var. Fazla geç kalma." kendimi geriye çekip başımı salladım ağır ağır.

"Kalmam."

"Arkadaşın nerede kaldı? Geç kalmıyor musunuz?" dudaklarımı büzerek kolumdaki saate baktım.

"Saat 8'e geliyor, gelir birazdan." kurduğum cümleden sonra saniyeler içinde kapı zili çaldığında kaşlarımı kaldırdım.

"Bak, tam zamanında geldi." koşturur adımlarla kapıya ilerleyip, kapıyı açtım. Karşımdaki kişi Esma değil, Barış'tı.

"Aşkın," dedi yüzüme bakıp. Ağzımı aralayıp cevap verecekken annemin sesi doldu kulaklarıma.

"Aşkın, bu çocuk kim? Arkadaşın mı?"

"Şey, ben komşunuzum efendim." Barış, bana fırsat vermeden kibarca cevapladı. "Aşkın'ın da sınıf arkadaşıyım."

"Ah, öyle mi?" annem de kapıya doğru ilerledi. "Ben Yeliz, Aşkın'ın annesi. Senden hiç bahsetmedi."

"Fırsat bulamadım." dedim kısaca omuz silkip.

"Zaten yeni yeni kaynaşıyoruz efendim." dedi Barış da.

Annem, gülümseyerek "Memnun oldum Barış, bana efendim demene gerek yok. Yeliz Abla diyebilirsin."

Barış'ın da gülümsediğini gördüm. "Peki, Yeliz Abla. İzninle Aşkın'la konuşmam gereken bir konu var, konuşabilir miyiz?"

"Tabi ki, bana sormana hiç gerek yok. Zaten ben de çıkıyorum şimdi," annem masanın üzerine koyduğu çantasını omzuna takıp ayakkabılarını giyerek kapının dışına çıktı.

"Görüşürüz kızım. İyi eğlenceler,"

"Sağol anne, iyi nöbetler sana da."

"Görüşürüz Barış," Barış da karşılık verdiğinde annem ağır ağır indi merdivenlerden.

"Ne konuşacağız?" dedim Barış'a bakarak. "Sorun ne?"

"Sorun ne, öyle mi?" dedi kaşlarını çatarak. "Sorun sensin, Aşkın. Buğra ile bir olup parti vermek de neyin nesi?"