အပိုင်း - ၁၆
(လရောင်အောက်က လှပျိုမယ်)
ကျင်ချီးမှာ ဘေးသို့ ခြေလှမ်းတစ်ဝက်ဆုတ်မိသွား၏။
"အရှင့်သားကို စိုးရိမ်တော်မူစေခဲ့တဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်၊ အခုတော့ ပြန်သက်သာလာပါပြီဘုရား"
"ပြန်သက်သာလာတာ မြန်သားပဲ...."
ဟယ့်လျန်ရိက အေးစက်စွာပင် အပြစ်ဆိုလာသည်။
လူအုပ်ကြီး၏ ဆူညံပွက်လောသံကြောင့်လား၊ သို့တည်းမဟုတ် သေရည်အနည်းငယ်သောက်ထားသဖြင့် ရိပ်တိ်တ်တိ်တ်မူးနေသောကြောင့်လားမသိ ၊ ထီးညွန့်နန်းလျာ အိမ်ရှေ့စံဥပရာဇာလေးမှာ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးထဲတွင် အလုံးကြီးတစ်လုံး လာရောက်တစ်ဆို့နေကာ မွန်းကျပ်လှိုက်မောလှသည်ဟု ခံစားနေရ၏။ သို့နှင့် သူ၏မျက်ခုံးတန်းများမှာ တစ်ဖြည်းဖြည်းတွန့်ချိုးလာတော့သည်။
သို့သော်လည်း ထိုသို့သော အသေးအဖွဲကိစ္စလေးများအပေါ် ဒေါသထွက်ဖို့မသင့်တော်ကြောင်း ဟယ့်လျန်ရိ ယူဆထားသဖြင့် - သူ့နှလုံးသားထဲ တဖြည်းဖြည်းစုဆုံလှိုက်တက်လာသော ၊ စကားလုံးဖြင့်ဖော်ပြခြင်းငှာ မစွမ်းသာသည့် ၊ ထိုခံစားချက်အရှုပ်အထွေးကြီးကို အတင်းအကျပ် မျိုချချုပ်တီးထားလိုက်ရသည်။ သို့သော် မည်သို့ပဲကြည့်ကြည့်၊ ကျင်ချီး၏အပြုအမူမှာ သဘောတူလက်ခံနိုင်စရာအကြောင်း လုံးဝမရှိမှန်း တွေ့နေရပေသည်။
ဟယ့်လျန်ရိဝမ်းဗိုက်ထဲရှိ ပိုးကောင်တစ်ကောင်အလား ဟယ့်လျန်ရိ၏အကြောင်းကို နောကျေနေအောင်သိထားသော ကျင်ချီးမှာ ဟယ့်လျန်ရိ၏ ထိုမျက်နှာပေးကို မြင်လိုက်သည်နှင့် တစ်ဖက်လူက ဟာသအဖြစ်နောက်ပြောင်ပြောဆိုနေခြင်းမဟုတ်မှန်း သိလိုက်သည်။
အိမ်ရှေ့စံအရှင့်သားမှာ တကယ်ကိုပင် အမျက်ဒေါမာန် ပြင်းထန်နေပြီဖြစ်၏။
ထို့ကြောင့် ချက်ချင်းပင် မျက်ဖြူလှန်လိုက်ကာ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲရန် ကြံစည်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဘေးတွင်ရပ်နေသော ဝူးရှီးကို ကျင်ချီးက သူနှင့်ပို၍နီးကပ်အောင် ဆွဲခေါ်ထားလိုက်ကာ အပြုံးတစ်ပွင့်နှင့်အတူ ပြောလာ၏။
