Dark Secrets

Κεφάλαιο 15.

(⬆Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια..⬆)

🖤Στο σπίτι του Sirius και της Rose🖤

Rose's Pov:

Είμαι εδώ περίπου μια βδομάδα και περνάω τέλεια!! Μαθαίνω πολλά πράγματα με τον μπαμπά (χαίρετε πολύ όταν τον λέω έτσι) και περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Νιώθω λες και ζούσα μαζί του εδώ και χρόνια. Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως μου λείπει το Hogwarts. Ο Harry, η Luna, η Elpida, η Ginny. Μα πιο πολύ απ' όλους μου λείπει ο Draco. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον γιατί είναι ο μόνος που δεν είδα πριν φύγω. Μακάρι να ήταν εδώ. Να του ζητήσω συγγνώμη, να μου χαμογελάσει και να τον πάρω μια αγκαλιά. (Για εμένα η αγκαλιά είναι ένα συγγνώμη, ένα ευχαριστώ και μια λύτρωση για ότι έχει συμβεί) Δεν έχω νέα τους, ούτε εκείνοι δικά μου. Λυπάμαι μόνο τον Harry που νομίζει πως είμαστε αδέρφια και που νιώθει πως έχει χάσει τον μόνο άνθρωπο που είχε από όταν έφυγαν ο James και η Lily. Και έχω να του δώσω πολλές εξηγήσεις μόλις τον ξαναδώ. Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο πατέρας.

- "Τι έγινε Rose; Που ταξιδεύεις γλυκιά μου;" με ρώτησε.

- "Μου λείπουν μπαμπά. Μου λείπουν πολύ. Όλοι τους."

Με κοίταξε με ένα γλυκό και συμπονετικό βλέμμα και με πήρε μια αγκαλιά. 

- "Θα τους δεις σύντομα, στο υπόσχομαι. Θα πάμε μαζί να τους δούμε με πρώτη ευκαιρία", μου είπε καθησυχάζοντάς με.

- "Πάω να πάρω λίγο αέρα", του είπα.

- "Είναι αργά πρόσεχε."

Βγήκα από το σπιτάκι μας και πήγα έξω από το δάσος για να δω τα αστέρια. Είχε πανσέληνο απόψε. Κάθισα στο χώμα και έβλεπα τα αστέρια. Ήταν τόσο όμορφα. Μου θύμιζαν τα παιδιά. Κάθε ένα αστέρι ήταν και ένας φίλος. Το κρύο αεράκι χάιδευε τα μακριά κόκκινα μαλλιά μου και υπήρχε παντού ηρεμία. Μέχρι που άρχισα να ακούω θορύβους από το δάσος.

- "Μπαμπά;" ρώτησα. 

Είχα καρφώσει τα μάτια μου προς τα δέντρα από τα οποία είχα ακούσει τον θόρυβο. Δεν απάντησε κανείς. Ξαφνικά άρχισε να εμφανίζετε μια σκιά. Όμως δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω. Ήταν μια ψηλή φιγούρα που έμοιαζε πολύ με λύκο. Όμως ήταν σηκωμένη στα δύο της πόδια (η φιγούρα) και ήταν υπερβολικά ψηλή για λύκο. Με πλησίαζε όλο και πιο πολύ και όσο πλησίαζε, τόσο πιο πολύ φοβόμουν. Μπροστά μου εμφανίστηκε σε απόσταση περίπου 2 μέτρων ένας λυκάνθρωπος και το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να χρησιμοποιήσω μια από τις πιο χρήσιμη δύναμή μου. Να πάρω την μορφή ενός λύκου. Βλέπετε είμαι ζωομάγος.