School of Dreams | YoonMin

Fake Faces, Sweet Lies

İyi okumalar :)  

****

Yoongi's Pov:

Hayatta yaşadığım her şeyin sorulan sorulara karşı verdiğim cevaplar ile değiştiğine inanırdım. Asıl gerçeklerinse verilen cevaplarda değil, sorulan sorularda gizlendiğini çok geçmeden anlamıştım.

Doğumunuz bile planlıdır. Büyüdüğünüzde ise size fikrinizi sormazlar, planlarına uyulmasını isterler. ''Neden?'' diye soramazsınız çünkü düşünmeniz yasaktır. Eğer size çizdikleri yoldan dışarı çıkarsanız sonucu size ceza olarak döner. Basit bir denklemdir hayata gelişimiz. Size yaşlılığınızda bakacak, para kaynağı sağlayacak, saygınlığınızı arttıracak ve sizin buyruklarınız altında yönlendirilecek bir aile adı altında gönüllü kölelik yapmanızdır sizden beklenen.

Bense bu basit denklemdeki küçük bir bilinmeyendim. İstediğiniz değeri görebilir ama hangisinin gerçek olduğunu bilemezdiniz. Her zaman iyi bir evlat, eş, arkadaş, sırdaş, hoca veya hepsinde iyi bir role girmiş düzenbaz olabilirdim. Karşımdaki avımın hislerine göre taşlarımı hareket ettirir istediğim yerde durmalarını sağlar, asıl suçun bende değil kendilerinde olduğunu, kendi ayaklarıyla bana geldiklerini idrak ettirir, köşeye sıkıştırırdım.  Ah oyunun sonunda suratlarındaki ifadeleri görmekse avımı avlamaktan daha fazla zevk verirdi bana. Düşünceler önemsizdi benim için. Kolay değiştirilebilirlerdi. Ama hisler, içgüdüler her zaman size doğruyu gösterir, vücudunuzun koruma mekanizmanız olurdu. Bu yüzdendir ya en zor olan duyguları değiştirebilmek.

İnsan zayıflıklarıyla dolu bir varlıktır. Bense bu zayıflıklardan beslenir kendimdekileri kapatırdım. Bunun sayesinde ise hak ettiğim konuma gelmiş, istediğim kişiye istediğim şekilde davranabiliyordum. Sahte gülümsemelerim arasında, pırıltılı harelerimle kandırırdım sizleri. Sizlere umut verir, güveninizi alır en sonunda da hepsini ateşimle yakardım. Acı çekerken aynı zamanda bu acıdan zevk alırdınız. İnanırdınız çünkü size gülümsemelerimle gösterdiğim yalanlara. Nasıl mı bu kadar yanlışken size doğruları hissettiriyordum? Ruhunuzda barındırdığınız arzularınız bana çığlıklarını duyuruyor, tüm çıplaklığı ile önümde dans ediyordu.

Kiraz çiçeklerinin yoğun olduğu güzel görünüme sahip olsa da içinin çürümüş kurtçuklarla çevrili elmadan farkı olmadığı sitemde, gösterişlerini samimiyetsiz mütevazılıklarıyla sergileyen kadınlardan , karılarının boyunlarına bağladıkları zincirlerden onları aldatarak kurtulduğuna inanan ahmak  iş adamlarından ve ailesinin parasını okumak için ama uyuşturucu içerek kafalarını bulmaya sağlayan zengin serserilerden oluşan komşularımla bu site lüks bir çöp poşetiyle sarılmış çöplükten başka bir şey değildi. İki oda bir salondan oluşan 17. katta bulunan dairemden çıkarak, nefret ettiğim bordo rengiyle kaplanmış halıda hızlı adımlarımın beyaz koridorda yankılanmasını sağlayarak asansör kapısına ulaşmıştım. Bu saatte çoğu apartman sakinin işlerinde olduklarını bildiğim için sessizliğin getirdiği huzurun son saniyelerini geçiriyordum. Biliyordum çünkü müzik duygusundan yoksun, ailelerinin servetini yiyebilmek veya işlerinin başına geçebilmek için üniversiteden öylesine ne bölüm olursa olsun mezun olmak adına gelen böcek sürüsüyle uğraşacağım zaman diliminde bu sessizlik ve huzurun benden gideceğini biliyordum.

Asansörün durduğu vakit otoparka açılan kapılardan seyrek adımlarla otomobilime binerek seri bir dönüşle otoparktan çıkmış, site kapısına yönelmiştim. Site kapısında bulunan yaşlı güvenliğin '' Lütfen kartınızı gösterin!'' demesiyle torpidoya uzanıp aldığım kartı bakışlarımı yoldan çekmeyerek uzatmıştım. Birkaç saniye sonra '' Buyurun Bay Min. İyi yolculuklar.'' diyen güvenlikle kartımı hızlı bir şekilde almış gereksiz sohbetten kaçınarak hızlı bir şekilde siteden çıkmış ana yola yönelmiştim. Üniversiteye gitmeden önce sert bir kahveye ihtiyacım vardı. Müziğime ruhumu adamak için içtiğim kutsal suyumdan dolayı baş ağrısı giderek artıyordu. Bir şeyleri alabilmek için bir şeylerden vazgeçme kuralının bir sonucuydu bu ve benim kurul yıkma içgüdümü sağlamlaştırmak için o kahveye ihtiyacım vardı.