Running On Empty

𝟏𝟕.

Απ'όσο γνώριζα, το αιώνιο πρόβλημα του Dave ήμουν εγώ. Τον εκνεύριζαν τα γυαλιά, τα μαλλιά μου, το εκνευριστικό μου περπάτημα, η φωνή μου που πάντα φρόντιζε να μου υπενθυμίζει πόσο άθλια κι αρρενωπή ήταν, οι καλοί βαθμοί που αποδείκνυαν το πόσο σπασίκλας με μηδενική ζωή ήμουν, και αμέτρητα άλλα πράγματα σχετικά με την εμφάνιση και την προσωπικότητά μου. Δεν θυμάμαι να με είχε χτυπήσει ποτέ. Παρόλα αυτά, λάτρευε να μου τραβάει τα μαλλιά, να μου πετάει σαΐτες την ώρα του μαθήματος, να μου βάζει τρικλοποδιές για να πέσω κάτω, και φυσικά να παίζει με την τσάντα μου. Δεν τον φοβόμουν ιδιαίτερα, αλλά ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την έλλειψη εμπιστοσύνης μου στους ανθρώπους. Όταν πήγαινα πρώτη λυκείου, δεν ήμουν τόσο προετοιμασμένη για τα 'αθώα πειράγματά' του. Έρχονταν πάντα από το πουθενά! Μπορεί να περπατούσα μόνη στον διάδρομο, και ξαφνικά να βρισκόμουν πεσμένη στο πάτωμα με ανοιχτή τσάντα και σκισμένα βιβλία. Από τότε, δεν ξαναπάτησα ποτέ το πόδι μου στο σχολείο δίχως να υπάρχει αυτό το συναίσθημα βαθιά ριζωμένο μέσα μου. Αυτό το συναίσθημα ότι κάποιος θα μου έκανε κακό ανά πάσα στιγμή. Έτσι, είχα φτάσει τρίτη λυκείου, και δεν υπήρξε η παραμικρή πρόοδος σε σχέση με τον μικρότερο εαυτό μου. Ήμουν η ίδια, μίζερη και φοβισμένη, Jade Wallace.

Χαμένη στις σκέψεις μου, καθάριζα όσο πιο προσεχτικά γίνονταν το πάτωμα του καταστήματος, και χαμογέλασα στη σκέψη ότι πριν λίγα χρόνια καθάριζα το πάτωμα ενός αηδιαστικού σουπερμάρκετ, σε συνδυασμό με ψυχική πίεση και πολύ χαμηλότερο μισθό. Τελικά, είχα κάνει μία πρόοδο, αν και αρκετά μικρή για αυτό που θα προτιμούσα. Όχι μόνο πληρωνόμουν καλύτερα, αλλά οι ώρες κυλούσαν πολύ πιο ευχάριστα και δεν καταπονούσα τόσο πολύ το σώμα μου όσο με το να κουβαλάω κούτες.

Το μεταλλικό καμπανάκι που βρίσκονταν στην πόρτα ήχησε δυνατά, διαταράσσοντας την νεκρική σιγή που επικρατούσε, και άφησα την σφουγγαρίστρα στην άκρη για να δω ποιος είχε μπει μέσα παρόλο που είχα γυρίσει την κόκκινη ταμπέλα που έγραφε 'κλειστό'. Σκέφτηκα πως είτε θα έπεφτα θύμα κλοπής, είτε κάποιος θα ήθελε να με εξοργίσει και να σπάσει πλάκα μαζί μου. Τελικά, οι εικασίες μου διαψεύστηκαν όταν μπροστά μου εμφανίστηκε η Kat.

«Kat; Τι γυρεύεις εσύ εδώ;»την ρώτησα και έβαλα τα χέρια στη μέση μου. Η Kat ήταν ζήτημα να είχε έρθει στο Sonic Boom δύο φορές. Συνήθως μου έλεγε ποιους δίσκους ήθελε κι εγώ τους αγόραζα για εκείνη σχεδόν αμέσως μόλις κυκλοφορούσαν. Τα δισκάδικα δεν ήταν από τα μέρη που ήθελε να συχνάζει η πολυαγαπημένη μου αδερφή. Προτιμούσε τα καταστήματα ρούχων και καλλυντικών, εκείνες τις μικρές γαλλικές καφετέριες που σέρβιραν ακριβό καφέ και κρέπες, τις εκθέσεις ζωγραφικής, και την ξύλινη πίστα για ρόλερ που είχε βραδιά ντίσκο κάθε Σάββατο. Το σίγουρο ήταν ότι ήξερε πολύ καλά τι ήθελε από μικρή ηλικία, και ήταν ικανή να κάνει τα πάντα για να το πετύχει.