Running On Empty

𝟏𝟕.

Πως τολμούσε να χωρέσει εμένα στην ίδια πρόταση με έναν υπέροχο άνθρωπο σαν κι εκείνον;

«Καημενούλα, φαίνεσαι ταραγμένη. Συγνώμη που σε αναστάτωσα! Απλώς σου λέω ότι όλοι γνωρίζουν το πόσο έξυπνη είσαι και θαυμάζουν εσένα και την οικογένειά σου»

«Όσο για εμένα, τα πράγματα είναι απλά. Δεν θέλουμε όλοι να σπουδάσουμε. Δεν αναζητάει κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη ένα πτυχίο από το Harvard! Το σχολείο έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ψυχολογική μου κατάπτωση, και παρόλο που οι τρεις δουλειές που κάνω τώρα με κουράζουν, αισθάνομαι πλήρης. Έχω όσα χρειάζομαι. Εισόδημα, και εσωτερική ηρεμία. Όλα τα άλλα είναι περιττά»χαμογέλασε και χτύπησε φιλικά την πλάτη μου.

«Η οικογένειά σου τι είπε για την απόφασή σου; Σε υποστήριξαν;»

«Οι γονείς μου είναι αρκετά μεγάλοι και με τη σύνταξη που παίρνουν δεν έχουμε δυνατότητες για πολλά πράγματα, οπότε τώρα που δουλεύω είμαστε καλύτερα»πήγε πίσω από το ταμείο και άρπαξε το γούνινο μπουφάν της από την περιστρεφόμενη καρέκλα, κουμπώνοντάς το μέχρι πάνω για να προστατευτεί από το κρύο που θα αντιμετώπιζε μόλις έβγαινε έξω.

«Κάτι τελευταίο!»είπα ελάχιστα πιο φωναχτά πρώτου κάνει κίνηση να φύγει.

«Παρακαλώ»με κοίταξε και χαμογέλασε.

«Τι ήταν αυτό που δεν σου άρεσε στο σχολείο;»φάνηκε να κομπλάρει, και τα πράσινα μάτια της στράφηκαν προς το πάτωμα.

«Δεν ήταν κάτι το συγκεκριμένο. Τα μαθήματα ήταν πολλά και κουραστικά, εμένα δεν με ενδιέφεραν, έτσι σταμάτησα. Άσε που κάποια παιδιά ήταν, πως να το πω...προβληματικά!»

«Ποια παιδιά; Τι εννοείς 'προβληματικά';»ρώτησα βιαστικά όμως εκείνη άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω.

«Βιάζομαι, Jade. Έχω νυχτερινή βάρδια στο diner και μετά πρέπει να φροντίσω τους γονείς μου. Θα...τα πούμε κάποια άλλη φορά. Καληνύχτα!»έκλεισε την γυάλινη πόρτα με δύναμη, και βγήκε έξω φουριόζα με κατεύθυνση προς το diner. Κοίταξα τριγύρω μου, και η μοναξιά μου προσέφερε μια αίσθηση ασφάλειας. Είχα μείνει κι επισήμως μόνη μου. Ο μόνος ήχος που ακούγονταν ήταν η τριβή της βρεγμένης σφουγγαρίστρας στο πάτωμα και οι κοφτές αναπνοές μου.

Τα λόγια της Shelley επαναλαμβάνονταν στο μυαλό μου σαν ταινία, και δεν μπορούσα παρά να κάνω διάφορα σενάρια για το τι εννοούσε. Βαθιά μέσα μου, γνώριζα ότι τα 'παιδιά' στα οποία αναφέρονταν ήταν ο Dave Osbourne κι ο Steve Harrington. Δεν έμπαινα καν στον κόπο να λάβω υπόψη μου τον Chuck Peters, γιατί δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα τσιράκι που παράτησε τους φίλους του για λίγη φήμη. Εκτός αυτού, όταν η Shelley πήγαινε ακόμη σχολείο, αυτός δεν είχε γίνει μέλος της κλίκας τους. Τι μπορούσαν να της είχαν κάνει;