Running On Empty

𝟏𝟕.

«Πόσες φορές θα το ξαναβάλουν;»ρώτησε ρητορικά η Shelley και κούνησα το κεφάλι μου με πλήρη απορία.

«Δεν έχω ιδέα»κοιταχτήκαμε, και η κούραση ήταν αποτυπωμένη στα πρόσωπά μας.

Σήκωσα το βλέμμα μου σε μία προσπάθεια να δω εάν ο κόσμος λιγόστευε, και συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο δεν λιγόστευε, αλλά είχε επίσης νυχτώσει και την επόμενη μέρα είχα σχολείο. Παρόλο που το ρολόι στο χέρι μου έγραφε ότι η ώρα ήταν επτά και τέταρτο, η ημέρα έδειχνε πολύ μικρή. Ο καιρός ήταν επίσης αρκετά ψυχρός, και σε έναν μήνα και κάτι ημέρες θα γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα. Υπομονή, ψιθύρισα στον εαυτό μου καθώς επαναλάμβανα μηχανικά τις κινήσεις μου. Υπομονή και σε λίγο καιρό θα έτρωγα κέικ σοκολάτας για πρωινό, παρακολουθώντας κλισέ χριστουγεννιάτικες ταινίες στην τηλεόραση και ζωγραφίζοντας ανόητες καρικατούρες στο μπλοκ μου. Ο χρόνος κυλούσε σαν νερό. Αδυνατούσα να επεξεργαστώ το πως πριν μερικές εβδομάδες ήμουν εκδρομή στο Castle Rock με τα παιδιά, το πόσο καυτός ήταν ο ήλιος και το πόσο διαφορετικά ντυνόμουν εξαιτίας της ζέστης. Αν και, ο χειμώνας ήταν η αγαπημένη μου εποχή. Κάθε χρόνο ανυπομονούσα για το χιόνι που θα κάλυπτε την αυλή μας, τα αγγελάκια που θα σχημάτιζα ξαπλώνοντας σε αυτό και το τσουχτερό κρύο που θα με έκανε να ντύνομαι με τα πιο ζεστά και άνετα ρούχα. Το προτιμούσα από οτιδήποτε στον κόσμο.

«Ορίστε και οι κασέτες σου!»χαμογέλασα σε ένα μικρό αγοράκι που είχε έρθει μαζί με την μητέρα του, κι αυτό χοροπήδησε με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα εξήλθαν από το μαγαζί, και συνέχισα να κάνω την δουλειά μου.

Όταν είχαμε πλέον ξεπουλήσει, η ώρα είχε πάει οχτώ το βράδυ. Μαζί με την Shelley καθαρίσαμε, τοποθετήσαμε στους πάγκους καινούριους δίσκους για την επόμενη μέρα, μετρήσαμε τις εισπράξεις, και τακτοποιήσαμε την ακαταστασία που είχε δημιουργηθεί από την πολυκοσμία. Καταφέραμε να μαζέψουμε αρκετά δολάρια, και ούτε που μπορούσα να φανταστώ την χαρά που θα ένιωθε η Kristen για αυτό. Είχε αφοσιωθεί στο μαγαζί, είχε εναποθέσει όλες της τις ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, ήταν το μοναδικό σταθερό εισόδημα που είχε πέρα από τα χρήματα που έπαιρνε από τις συναυλίες. Θυμάμαι  τον τρόπο που μου είχε αφηγηθεί την ιστορία του Sonic Boom. Μια δεκαοκτάχρονη κοπέλα που είχε μόλις τελειώσει το σχολείο, εγκαταλελειμμένη από την οικογένειά της εξαιτίας των σεξουαλικών τις προτιμήσεων, και δίχως την παραμικρή όρεξη να σπουδάσει. Αγόρασε μια μικρή αποθήκη με κάποια χρήματα που είχε πάρει πρωτού φύγει από το σπίτι, την ανακαίνισε ολομόναχη, και δημιούργησε το περιβόητο Sonic Boom που λίγα χρόνια μετά έκανε τρελές πωλήσεις σε δίσκους βινυλίου, κασέτες, πικαπ, γραμμόφωνα, μουσικά περιοδικά, και φυσικά, εισιτήρια για συναυλίες τοπικών συγκροτημάτων.