dusk beneath the city lights | Buenvenidez Series #4 [COMPLETED]

21

"Oh, ba't aalis ka?"

My lips parted in disbelief when I walked passed him. Pinagulong niya ang maleta niya para pigilan ako sa pag alis. What the hell is his problem?

"I have a flight to catch?" Patanong kong sabi bago siya binalingan.

He sighed heavily and stood up. Tumingin pa siya sa relo niya bago bumaling sa akin.

"Kumain muna tayo." Pahayag niya.

"Tayo?" I scoffed.

Tumango siya. Umiling naman ako.

"Ayaw ko. Hindi ako gutom." I said. Hindi ko talaga kayang kumain bago ang flight, pakiramdam ko, masusuka ako.

"Sigurado ka?" Tanong niya pa.

Ako naman ang tumango ngayon, "I don't go out with guys who are in a relationship. Baka mamaya makita tayo ng mga kaibigan mo tapos kung ano pang isipin nila." I shrugged.

Kumunot naman ang noo niya bago umiling sa sarili. Nagbuntong hininga siya saka inalis sa dadaanan ko ang maleta niya. I smiled a bit on him before leaving him completely.

Naglakad ako patungo sa kabilang lounge para ubusin ang oras ko. I am looking towards the boutique when I saw a familiar guy. Nanliit ang mga mata ko doon dahil hindi ako pupwedeng magkamali sa nakita ko.

He was sitting alone, holding a coat on his arms. Agad na dumaloy ang kaba sa dibdib ko ngayong makita siya. Hindi ko inaasahan 'to. I know he's always out of the country but this is just strange and surprising. Of all the days, ngayon ko pa talaga siya makikita, ha?

Nagbuntong hininga ako at nagdesisyon nang lumapit. His attention is all over his phone but he eventually recognized me when I sat beside him.

"Max," I greeted him.

Agad niya rin akong binati gamit ang ngiti. He offered a coffee at wala ako sa sariling tumango.

"Bili ako,"

Richela! Kakainom mo lang ng hot chocolate! Akala ko ba ayaw mong kumain, ha?!

Max tailed me from behind until we reached the coffee shop where I went to a while ago. Takang tumingin sa akin 'yung cashier, namumukhaan yata ako pero binalewala ko nalang. Pilit kong inayos ang itsura ko kahit sa loob loob ko, kabang kaba na ako lalo na nang humanap pa ng table si Max.

For years, I accepted it. That Max and I won't have a chance. Alam ko at tanggap ko na 'yon dahil masyado niyang mahal si Lili para makita ako.. pero hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon, ganito parin ang nararamdaman ko.

I've been waiting for so long to get over this feeling. Gusto ko na balang araw, magkikita kami at hindi na ako kinakabahan katulad nito. I just want to be able to act normal infront of him. Because if that happens, ibig sabihin, nakamove on na talaga ako.

Huminga ako ng malalim nang mareceive ang inorder. I walked towards him and sat infront of him. Tahimik lang siya at mukhang malalim ang iniisip.

"Tulala ka na dyan," I chuckled and sipped on my coffee. The red stain from my lipstick left a mark on the cup.

He apologized so I nodded. Hindi na ako nagpatumpik tumpik pa at humingi na rin ng paumanhin dahil sa nangyari noon. Maybe this is the best time to talk about everything. Para bang closure na rin sa nararamdaman ko. Para naman makaahon ako dahil nakakapagod nang magmahal ng isang tao na hindi naman ako mamahalin kahit kailan.

"I've dreamt this for so long, this is just one of my childhood dreams, alam mo 'yon? Now it came true but it's too late!"

Wala namang masamang maging totoo ngayon dahil single naman siya at katulad nga ng gusto kong mangyari, if this is the closure of my feelings for him, then be it. Because this is also the last time I'm digging my grave infront of him. Parang nilunok ko lahat ng pride ngayon para sa kanya.