I'll be there for you, Jungkook | j.jk x p.jm

*trip?*

Jungkook usiadł przy stole razem ze swoim chłopakiem czekając na Hoseok'a. Był przerażony tym co miał się dowiedzieć od swojego "brata". Dalej nie wierzył, że to się działo naprawdę, że miał brata, który zabił ich rodziców.

— Spokojnie słońce, jestem tutaj. — powiedział łagodnym głosem Jimin i położył dłoń na dłoni młodszego i zaczął pocierać kciukiem jego skórę, aby go uspokoić.

Wiedział, że młodszy strasznie to przechodził. Nie spał, mało jadł. Ta cała sytuacja go przytłaczała, przerażała. Musiał nagle dorosnąć do życia jako dyrektor firmy, został bez rodziców, nagle dowiedział się, że całe życie miał brata i nic o nim nie wiedział. Nie pamiętał też części swojego dzieciństwa.

— Ojej, jak słodko. — prychnął nagle Hoseok i usiadł na krześle przed jego towarzyszami.

— Chciałeś mnie widzieć. — powiedział cicho Jungkook nie patrząc na niego.

— Tak to prawda — odchrząknął starszy i wyprostował nogi krzyżując je w kostkach — wiesz o tym, że jestem twoim bratem nie?

— Nie wiem tego dokładnie — mruknął cicho młodszy i w końcu spojrzał w oczy starszego, gdzie nie zobaczył nic. Jakby był wyprany z emocji. — Znalazłem nasze zdjęcia w gabinecie rodziców, gdzie daty kończą się na 2000 roku.

— 2000? Miałem wtedy 6 lat a Ty 3.

— Później zdjęcia są tylko moje, ale nie ma żadnych w okresie 2000-2002 roku. Możesz mi powiedzieć wszystko co wiesz? Nie mam już na to siły. — westchnął Jeon i zgarbił się.

A Hoseok skinął głową. On też miał dość ukrywania wszystkiego.

— Pamiętam jak się urodziłeś — na twarzy starszego wkradł się delikatny uśmiech ale od razu zniknął. — byłem wtedy szczęśliwy bo zawsze chciałem mieć brata i moje małe marzenie się spełniło. Ogólnie nasze dzieciństwo było radosne, udane. Bardzo lubiłem się z tobą bawić. Kiedy miałeś 3 lata rodzice postanowili pojechać z nami na wycieczkę.

— Wycieczkę? — zdziwił się młodszy — ja nic nie pamiętam.

— Jungkook nie pamięta nic — odezwał się Jimin — pierwsze jego wspomnienia to kiedy idzie do szkoły.

— Nie dziwie się, że nie pamiętasz — westchnął Jung. — Podczas naszej wycieczki zostałeś porwany.

— Co? Przecież to brzmi niedorzecznie. — prychnął Jimin.

— Ale tak było — warknął starszy. — Szukaliśmy cię wszędzie. Rodzice odchodzi od zmysłów, policja szukała dni i noce, zostały zorganizowane różne poszukiwania — westchnął. — Potem zostałem porwany ja.

— Ci sami ciebie porwali?

— Tak, pamiętam twoją twarz jak mnie zobaczyłeś — spojrzał w oczy Jeon'owi.  — Tak się cieszyłeś, ale po chwili zrozumiałeś co się stało.