Ω, μωρό μου[2]

Κεφάλαιο 30ο

"Δανάη Δανάη όχι όχι ξύπνα έλα ξύπνα" λέω σιγά όσο χαϊδεύω το πρόσωπο της

Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου

"ΛΟΥΚΑ? ΔΑΝΆΗ?" φωνάζει ο Γιώργος και τρέχει πάνω μας

"Κα-καλεσε ένα ασθενοφόρο σε σε πα-παρακαλω" λέει μέσα στους λυγμούς μου

Τα χέρια μου έχουν γεμίσει με το αίμα

Τα υπέροχα της μάτια είναι κλειστά

"Ξύπνα μωρό μου όμορφο σε παρακαλώ" λέω σιγά στο αυτί της

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα

Ποτέ ήρθε το ασθενοφόρο ποτέ πήγαμε στο νοσοκομείο ποτέ κατέληξα στο πάτωμα να κλαίω σαν μωρό δεν το κατάλαβα

"Λουκά σταματα όλα θα πάνε καλά μ-μην κάνεις έτσι σε παρακαλώ" ψυθιριζει ο Γιώργος δίπλα μου με σπασμένη φωνή

"Ε-εγω φταίω ε-εγω και μόνο εγώ φταίω για αυτό" συνεχίζω να κλαίω σαν μωρό

"Λουκά δεν βοηθάς κανέναν έτσι. Συνελθε σε παρακαλώ" αναστεναζει

Κοιτάζω τα χέρια μου

Είναι με το αίμα της

Με το δικό της αίμα

Δανάη μου

Βγαίνει από το χειρουργείο ο γιατρός με ένα μεγάλο χαμόγελο

"Όλα πήγαν καλά μην ανησυχείτε έχασε λιγο αίμα αλλά τώρα είναι καλά. Σε λίγο θα ξυπνήσει" λέει ο γιατρός

Ξεφυσαω ανακουφισμένος και ξεσπάω ξανά σε κλάματα

"Ρε μαλακα γιατί κλαίς τώρα είναι καλά" λεει ο Γιώργος δίπλα μου

"Είναι καλά φίλε είναι καλά" ψυθιριζω σιγά

Χαμογελάει πονεμένα και με κοιτάζει

"Την αγαπάς ακόμα" ψυθιριζει σιγά

Κοιτάζω άλλου

"Είναι φίλη μου"

"Λουκά έλα τώρα μεταξύ μας μιλάμε. Κλαίς σαν τρελός όλη την ώρα να μην σχολιάσω το γεγονός ότι δεν αφήνει την Ελευθερία να έρθει να σε παρηγορήσει"

"Δεν έχω ανάγκη να με παρηγορήσει κάνεις"

Σηκώνομαι και πηγαίνω στο παράθυρο της 

Τα μάτια της είναι κλειστά ενώ στα χερια της έχει περασμένα καλώδια

"Λουκά πάμε για καφέ?" Ρωτάει η Ελευθερία δίπλα μου

"Όχι θα μείνω εδώ"

"Μα θέλω να πάω βόλτα στην Αθήνα" γκρινιαζει