Ω, μωρό μου[2]

Κεφάλαιο 27ο

Πώς κατάφερα να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση μου λέτε?

Όχι πείτε μου πριν μου σαλτραει τελείως

"Και δεν μου λες Ελευθερία και εσύ στην Πάτρα σπουδάζεις?" Ρωτάει ο Γιώργος την νέα προσθήκη στην παρέα

Τους κοιτάζω όσο συνεχίζω να τρώω τι γλυκό μου ήρεμη

"Ναι εκεί γνωριστήκαμε" απαντάει χαμογελώντας ενώ φιλάει τον Λούκα πεταχτά στο στόμα

"Καλά ρε γιατί δεν μας είπες ποτέ τίποτα?" Ρωτάει ο Πέτρος και καλά νεύρα αλλά κρατώντας το χαμόγελο του

"Ε ήθελα να σας το κάνω έκπληξη" απαντάει ο Λουκάς με ένα τεράστιο χαμόγελο

Είναι ευτυχισμένος

Είναι χαρούμενος

Και φαίνεται αυτό

"Ε για να μην μας το έχει πει δεν θα είναι πολύ καιρό μαζί έτσι δεν είναι παιδιά?" Ρωτάει η Αποστολία

Ο Λουκάς με κοιτάζει διστακτικά πριν απάντηση

"Όχι βασικά. Είμαστε μαζί 4 χρόνια" απαντάει κοιτώντας άλλου

Κοιτάζω το γλυκό μου ενώ νιώθω όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου

4 χρόνια

Θέλω τόσο πολύ να κλάψω αυτή την στιγμή

Εγώ καθόμουν κάθε βράδυ και έκλαιγα για αυτόν ενώ αυτός έκανε την ζωαρα του

"4 χρόνια ε? Αυτό είναι πολύς καιρός. Και πως γνωριστήκατε?" Ρωτάει η κολλητή μου προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα

Πονάω. Ξέρει ότι πονάω

Έκανα να γίνω άνθρωπος 2 χρόνια ενώ αυτός συνέχισε κανονικά την  ζωή του μόλις έφυγε

Αυτό πονάει πολύ

"Λοιπόν ήταν η πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο. Έπεσε τυχαία πάνω μου δεν είχαμε φίλους οπότε κολλήσαμε αμέσως. Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή" λέει χαρούμενη η Ελευθερία η κοπέλα του

"Και ποτέ τα φτιάξατε?" Ρωτάει η Βάσω

Ανάκριση στο φουλ

"Ένα μήνα αργότερα. Αφού μου είπε ότι δεν είναι ερωτευμένος με καμία άλλη έκανα κίνηση και μάλλον. Βγήκε προς όφελος μου " απαντάει γελώντας

Νιώθω ότι δεν μπορώ να πάρω ανάσα

Ποναω. Πολύ

Πραγματικά βαθιά μέσα μου πίστευα ότι άμα γυρνούσε θα είμαστε μαζί