Ω, μωρό μου[2]

Κεφάλαιο 18ο

Ρίχνω νερό στα μάτια μου

Δεν θα κλάψεις Δανάη

Όχι βέβαια

Δεν αξίζει ο Λουκάς

"Ρε Δανάη μην φεύγεις μόνη σου ενώ ζαλίζεσαι" λέει η Αποστολία ενώ τρέχει μέσα στην τουαλέτα

"Που είναι τα κορίτσια?" Ρωτάω σιγά

Τις θέλω μαζεμένες ώστε να μιλήσουμε

"Έμειναν να τα ψαλνουν στον Λουκά. Τι ήταν αυτά που έλεγε?" Ρωτάει η Αποστολία

"Δεν ξέρω τι λέει. Δεν ξέρω ποιός κάθισε και του είπε ότι πήγα με τον Ιάσονα" λέω έτοιμη να κλάψω

"Καταρχάς ηρέμησε ναι? Έπειτα πάρε βαθιές ανάσες" μου λέει ήρεμα

Σκουπίζω τα μάτια μου και περνώ κανονικές αναπνοές

"Ωραία. Τώρα πάμε να κάτσουμε έξω και να τα πούμε εμείς οι δύο μόνο" απαντάει αλλά ακούγεται το κουδούνι

"Άσε κάτω ενώ μάθημα" απαντάω σιγά

"Τι μάθημα έχεις τώρα? Μήπως να πας σπίτι να ξαπλώσεις. Θα πάθεις τίποτα" απαντάει ανήσυχη

"Έχω αρχαία κατευθύνσεις δεν μπορώ να τα χάσω"

"Θα κρατήσει η Λυδία σημειώσεις έλα"

"Δεν θέλω"

"Θες! Σήκω πήγαινε στο γραφείο και θα φέρω εγώ την τσάντα σου" απαντάει

Ξεφυσαω και ανοίγω την πόρτα της τουαλέτας και βγαίνω έξω

Νιώθω την ζαλάδα ακόμα πιο έντονη

Κοιτάζω την αυλή και όλα γυρίζουν

Κλείνω τα μάτια μου και προχωράω σιγά σιγά

Βλέπω τον Λουκά να βγαίνει από το γραφείο τρομαγμένος και μόλις με βλέπει ανακουφίζεται

Παίρνω τα μάτια μου από πάνω του και προχωρώ προς το γραφείο του Λυκειάρχη αλλά με σταματάει το χέρι του

"Τι έπαθες πριν?" Ρωτάει τρομαγμένος

"Τίποτα καλά είμαι" απαντάω και τον προσπερναω

"Περίμενε θέλω να μιλήσουμε" λέει κλείνοντας μου τον δρόμο

"Λουκά δεν έχω όρεξη αλήθεια. Αν δεν μου έχεις εμπιστοσύνη τελειώνουμε. Δεν έχω την ενέργεια αυτή την στιγμή να τσακωθω μαζί σου" απαντάω και πήγαινε μέσα στο γραφείο

"Παπαναστασίου πως και από εδώ?" Με ρωτάει

"Μήπως θα μπορούσα να πάω σπίτι μου? Δεν αισθάνομαι πολύ καλά"

"Μήπως θα ήθελες να σου δώσω ένα χάπι?" Με ρωτάει

"Όχι έχω ζαλάδες από την έλλειψη σιδήρου" απαντώ ειλικρινά

"Πολύ καλά μήπως θα ήθελες να σε συνοδέψει κάποιος?" Ρωτάει

"Όχι δεν χρειάζεται ευχαριστω" απαντώ ευγενικά και βγαίνω έξω

Βλέπω την Αποστολία να κρατάει την τσάντα μου. Πάω κοντά της και παίρνω την τσάντα μου

"Πάω σπίτι. Θα δω αν θα έρθω το βράδυ δεν έχω όρεξη να δω τον Λούκα" απαντώ ειλικρινά

"Καλά. Θα μιλήσουμε ναι?" Με ρωτάει

Κουναω καταφατικά το κεφάλι μου και πηγαίνω προς την έξοδο του σχολείου

Τον δρόμο μου σταματάει η Μόνικα

"Τι έγινε Δανάη? Ακόμα δεν βρήκες αγόρι και χώρισες? ΧΑΧΑΧΑ λογικό το βρίσκω έτσι όπως είσαι" απαντάει γελώντας η Μόνικα ενώ με κοιτάζει

"Εσύ του το είπες έτσι? Εσύ δεν έκατσες και τους είπες όλα αυτά τα ψέματα για μένα?"

"Ψέματα? Αχ συγνώμη τι κρίμα όμως που ο Λουκάς δεν θα το μάθει ποτέ! Μείνε μακριά του. Εγώ γεννήθηκα για τον Λούκα και όχι εσύ" λέει με τσιριχτή φωνή

"Τι του είπες και σε πίστεψε?" Ρωτάω κουρασμένη

"Αν και δεν θα έπρεπε να σου δώσω αναφορά. Είναι απλα τα πράγματα. Η γλυκιά φωτογραφία που είχε βγάλει ο Ιάσονας αγκαλιά με την πρώην του κοπέλα. Και ξέρεις τι έκανα? Την ανέβασα στους στενούς που έχω μόνο τον ΛΟΥΚΑΚΟ μου και είδε την φωτογραφία και μου ζήτησε εξηγήσεις" ξεκινάει και είμαι έτοιμη να κλάψω

Όχι μόνο γιατί ο Λουκάς δεν με εμπιστεύεται αλλά και γιατί εγώ εμπιστευτικά λάθος άτομα

"Και ξέρεις τι του είπα? Ότι εγώ σας έβγαλα και σας θεώρησα γκυκουληδες. Μα καλά γιατί κάθομαι ακόμα και σου μιλάω? Έχω να πάω στον Λουκά μου με περιμένει στις τουαλέτες" απαντάει και φεύγει από μπροστά μου

Τα δάκρυα μου με ακολουθούν σε όλη την διαδρομή εως το σπίτι

Μα πόσο ηλίθια είμαι?

Το αγόρι μου δεν με εμπιστεύεται

Ο πρώην μου ακόμα με εκδικείται ενώ δεν φταίω εγώ που χωρίσαμε. Αυτός φταίει αυτός με απάτησε με την τότε κολλητή μου

Και τώρα καταστρέφει και την νέα μου σχέση

Γεια σας μωρααα

Πώς μου είστε?

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο και να καταλαβαίνετε τι γίνεται εδώ πέρα 🤭

Θα τα πούμε σύντομα

Φιλιά ♥️

Αντίο 💜