Ω, μωρό μου[2]

Κεφάλαιο 22ο

Πετάω κάτω το βιβλίο της ιστορίας

Για άλλη μια μέρα μαθαίνω άχρηστες πληροφορίες που μου χρειάζονται μόνο για της πανελλήνιες

Δεν λέω. Συμαντικό είναι να ξέρουμε ιστορία αλλά δεν αντέχω άλλο

Νιώθω το κεφάλι μου να βράζει και πονάει η κοιλιά μου

Καταραμένη περίοδος

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και φέρνω κοντα μου την κουβέρτα μου

"Δανάη μου? Τι έπαθες κοριτσάκι μου?" Με ρωτάει ο μπαμπάς όταν μπαίνει μέσα

Τον κοιτάζω καθώς μαζεύεις το βιβλίο που πέταξα κάτω ενώ φοράει μια ροζ ποδιά

"Τίποτα πονάει η κοιλιά μου" απαντάω

"Να σου φέρω παυσίπονα? Ή σοκολάτες?"

"Όχι να κοιμηθώ θέλω αλλά έχω να διαβάσω" παραπονιεμαι

"Δανάη κάτσε κάτω μέχρι να νιώσεις καλύτερα και άσε το διάβασμα. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν διαβάσεις ιστορία"

"Μπαμπά είναι σημαντικό πρέπει να διαβάσω γράφω αύριο και-"

"Και τίποτα Δανάη. Κάτσε ξεκουράσου και πήγαινε αδιαβαστη μια μέρα δεν χάθηκε ο κόσμος. Προτιμώ να αποτύχεις στην πανελλήνιες παρά να πάθει κάτι η υγεία σου" λέει ενώ φιλάει το μέτωπο μου

Αωω θα κλάψω ο γλυκός μου

"Ευχαριστώ μπαμπά μου"

"Μην με ευχαριστείς για φυσιολογικά πράγματα. Βάλε ζακέτα και πήγαινε μια βόλτα να ηρεμήσεις έλα μέρα θα παραγγείλουμε να φας και να κοιμηθείς ναι?" Με ρωτάει

Κουναω καταφατικά το κεφάλι μου

Φοράω την μαύρη μου ζακέτα. Φοράω τα παπούτσια μου και βγαίνω έξω

Εισπνέω καθαρό αέρα και πηγαίνω στο πάρκο της γειτονιάς

Πάλι καλά δεν έχει κόσμο

Δεν αντέχω τις φωνές των μικρών παιδιών

Έχουν πέσει πολλά πάνω μου

Ο χωρισμος μου με τον Λούκα

Η πίεση των μαθημάτων

Η περίοδος....

Δεν ξέρω

Νιώθω πολύ πιεσμένη

"Τι κάνεις μόνη σου εδώ?" Ακούω μια σιγανή φωνή

Γυρίζω και τον κοιτάζω. Κάθεται δίπλα μου κοιτώντας το πάρκο

"Ήθελα αέρα. Εσύ?"