⚝𝐎𝐜𝐭𝐨𝐛𝐞𝐫 𝐒𝐧𝐨𝐰⚝

~Stars~|15|

Louis:

Harry en ik zitten in stilte in de auto.

Ik staar uit het raam waar een mooie hemel te zien is vol met sterren.

Ik zie opeens lichtjes te voor schijn komen en een schattig restaurantje is te zien.

Glimlachend zet ik mijn handen tegen de ruit aan en kijk naar het leuke restaurantje.

"Vind je het leuk?" Ik glimlach en kijk naar Harry.

"Het ziet er van buiten al fantastisch uit." Ik zie Harry glimlachen. 

Hij stopt de auto en maakt zijn deur open.

Ook ik stap uit en we lopen een soort lange oprit op.

Harry heeft zijn handen achter zijn rug vast. 

Ik frunnik wat aan de mouwen van mijn hoodie en de lichtjes komen steeds dichterbij.

Als we uiteindelijk bij de ingang zijn maakt Harry de deur voor mij open.

Ik bloos en loop naar binnen. 

We zijn al die tijd gewoon stil en rustig. 

De ober wijst ons een tafel aan en we gaan tegenover elkaar zitten.

"Hoe kom je op deze plek?" Vraag ik terwijl ik het restaurantje rondkijk.

"Oh, uh. Ik kwam hier weleens met mijn ouders. Toen ik klein was." Ik glimlach lief naar hem. 

We bestellen wat eten en al snel word het geleverd.

We praten de hele avond door en geen enkele momenten is het stil.

"Maar hoelang kende je Niall dan voor onze vriendengroep."

"Zolang als ik me kan herinneren, eigenlijk. Ik ken hem al mijn hele kindertijd. Hij was altijd mijn beste vriend."

"Was?"

"Oh, uh ja. Ik denk dat, ik denk dat jij dat nu bent." Zegt Harry verlegen.

Ik glimlach lief en denk dan weer aan gisteren. 

"Uh, Harry?"

"Ja lou?"

"Wat bedoelde je gisteren eigenlijk met: 'Niet zo belangrijk?' Bij de truth or dare?"

Ik hoop niet dat ik het verkeerde onderwerp gekozen heb. 

 "Oh, uh. Dat." Begint Harry en ik zie hem blozen.

"Gewoon dat het maakt me niet echt uit of ik een jongen of een meisje date. Eigenlijk zal het niemand iets moeten uitmaken."

Het laatste zegt Harry zacht.

"Ja, vind ik ook."

Mompel ik.

"Ben je klaar?" Vraagt Harry na een korte rustige stilte.

"Ja uh, laten we gaan." Harry knikte en rekent af.

We lopen naar buiten en ik zie een mooi betoverd bos liggen.

"Zullen we daar een rondje doorheen lopen?"

Ik schrik, in het donker door dat bos? Ik weet het niet hoor.

"Of, durf je niet."

Ik kijk naar Harry en dan naar het bos.

Misschien moet ik ook wat minder een poesie worden. 

Harry steekt zijn hand naar me uit.

"Ga je mee?"

Ik kijk twijfelend.

"Als je je alleen op de mooie dingen focust zul je zien dat het niet eng is, en ik bescherm je wel."

Hmm, alleen de mooie dingen. De sterren, de bomen, het gras. de bloemen en, Harry.

Ik knik en pak zijn hand vast.

Hij glimlacht en we lopen door het bos.

Ik heb Harry's hand nog steeds vast.

Het enige waar ik me op kan focussen is zijn prachtige gezicht.

Het licht van de sterren en de maan brengt een glinstering in zijn ogen.

Zijn mond staat een stukje open en hij kijkt een stukje omhoog naar de sterren.

Ik snap alleen niet echt waarom hij een badboy is.

Hij is zo ontzettend lief en soft vanbinnen dat het me verbaast dat hij een badboy is.

Hoe komt het dat hij een badboy is?

"Harry?"

"Ja lou?"

Hij kijkt op me neer en ik zie zijn ogen twinkelen van geluk.

"Waarom ben jij eigenlijk een, badboy?"

'Regel 15: Vraag nooit waarom we badboys zijn.'