"ဒီမွာဗ်..."
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တိုးဖြဖြေလသံက ေဟာခန္းက်ယ္ထဲ ပဲ့တင္ထပ္ၿပီး ထြက္သည္။ အရပ္ရွည္ရွည္ေက်ာျပင္က်ယ္က်ယ္နဲ႔လူက လက္တစ္ဖက္မွာ မီးစညႇိေနသည့္ ဖေယာင္းတိုင္ကိုင္ထားၿပီး လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ေရာင္ျခည္ေတာ္ဖြင့္ထားသည့္ မီးေရာင္တို႔က လွည့္ၾကည့္လာသူ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းေပၚ ထင္ဟပ္၏။
"မင္း..."
"ေအာ..."
အံ့ဩျခင္းမရွိသလို ႏႈတ္ဆက္တာလည္းမဟုတ္တဲ့အသံျပဳသံက ေယာင္ဝါးဝါး။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ပန္းစည္းကိုလာယူၿပီး ေရစက္ေတြခါခ်သည္။
"ဘုရားပန္းအတြက္မလား"
ေၾကးပန္းအိုး၅ အိုးကို တစ္ဖက္ေဘာင္ေပၚမယူၿပီး ပန္းေတြခြဲထည့္ေနတာလည္း သြက္လက္သည္။
"ဘာလို႔ အေစာႀကီးလာတာလဲ။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းလား"
"အရီးေလးကို လာကူေပးမယ္ ေျပာထားလို႔။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ"
"မင္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေရာ"
"ေသာၾကာေန႔တည္းက နယ္ျပန္သြားတယ္"
"မင္းေရာ မျပန္ဘူးလား"
"လာကူေပးမယ္ ေျပာထားလို႔"
မာမီ့ကိုလာကူေပးမယ္ ေျပာထားမိတာနဲ႔ပဲ ရြာမျပန္တာပါတဲ့။ မီးညႇိဖို႔က်န္ေနတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေတြကို မီးပူေဇာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွဆက္မေျပာမိေတာ့။ ဘုရားပန္းလဲၿပီးသူကေတာ့ ေရရႊဲသြားတဲ့ၾကမ္းျပင္ကို ပုဆိုးၾကမ္းတစ္ထည္နဲ႔သုတ္ၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္ေအာက္ဘက္က ထမင္းခ်က္ေနရာဆီဆင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးခ်ိန္ကြက္တိ ျပန္ဝင္လာသည္။ လက္ထဲမွာပန္းကန္အထပ္လိုက္နဲ႔။ ဇာမဏိေနာက္ပါးပါလာသူေတြက အေငြ႕ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ဟင္းရည္ခ်ိဳင့္ေတြကို သယ္လာၾကသည္။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကို ဇာမဏိကပဲ ဦးေဆာင္ေနရာခ်သည္။ အခ်က္အျပဳတ္ပိုင္းကလူေတြက စားေသာက္ပြဲေတြလိုက္ထည့္၏။ ဘုန္းႀကီးအပါး ၅၀ အတြက္ စားပြဲဝိုင္းက ၁၀ ဝိုင္း။ စကားတစ္ခြန္းမဆိုၾကဘဲ လုပ္ကိုင္သြားသမၽွကို ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေငးေနမိသည္။ အိမ္မွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္တည္းရွိတာမို႔ အလႉလုပ္တိုင္း ေစာေစာလာတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာအနားက ၾကည့္ရႈေပးရံုသာရွိတတ္ခဲ့၏။
Epi_7
Start from the beginning
