KABULLENİŞ

🌿 12. BÖLÜM 🌿

" Günaydın abiciğim " deyip eğilip yanağını öptü. Çekinse de bu konuşmanın gerçekleşeceğini biliyordu. Bilmediği ve aklını kurcalayan ise annesinin bu evliliği duyunca nasıl bir tepki vereceğiydi.

" Günaydın Yaprak. " dedi Ahmet, kardeşine taraf hiç bakmadan.

Yine kendisine ismiyle hitap edildiğini duydu Yaprak ve bu kendisini fazlasıyla üzdü. Yüzündeki küçük tebessüm de kaybolup yerini hüzne bıraktı. Gözleri hafiften yanmaya başlamıştı. Sessizce ve istemdışı iç çekti. Bu davranışıyla birlikte abisinin ani hareketle yüzünü kendisine çevirmesini izledi.

Gözleri hafiften şişmiş ve kızarmıştı genç adamın. Bu da tüm gece uyamadığını gösteriyordu. Tüm gece boyunca kız kardeşinin evliliğini ve o adamı düşünmüştü.

Yaprak abisinin görüntüsüyle dolan gözlerini daha fazla erteleyemedi ve gözyaşlarına izin verdi. İlk başta birer birer, yavaş yavaş akan damlalar, iç çekişlerle birlikte birbiri ardına akıp hızlanmıştı.

Yaprak durduramıyordu artık gözyaşlarını. Eskiden ağlamamayı öğrenmişti ama zaman bu yetisini de elinden almıştı. En küçük bir olayda bile istemsizce ağlıyor, gözyaşlarını durduramıyordu. Bu yeni huyundan da daha şimdiden nefret etmeye başlamıştı aslında.

Ahmet, kardeşinin ağlamasıyla daha fazla kayıtsız kalamayarak yatağından doğruldu ve kardeşini kollarından tutup yatağın üzerine oturttu.

" Ağlama... Biliyorsun dayanamıyorum ve kendimi suçlu hissetmek beni bitiriyor. " diyen genç adam, iki eliyle kardeşinin yanaklarını tutup, baş parmaklarıyla gözyaşlarını kurulamaya başladı.

Kendimi kötü hissediyordu genç kız, çünkü abisi kendisi yüzünden uykusuz kalmış ve kendini üzüyordu.

" Abim... Lütfen-... " sözlerinin gerisini getiremedi Yaprak. Abisi hızla gözyaşlarını kurulayıp alnından öpmesiyle kendisini daha hissetmeye başlamıştı.

" Tamam... Şimdi hemen kendimizi toparlayıp odaya gidiyoruz ve okula gitmeden bir yerlere gidip konuşacağız uzun uzun, tamam mı? " dedi Ahmet anlayışlı bir tonla.

Başını olumlu anlamda aşağı yukarı sallayan genç kız, hemen elinin tersiyle gözyaşlarını silip kendini toparlamaya çalıştı. Abisi elini uzattıp kaldırdı kendisini ve birlikte odadan çıktılar. Hiçbir şey olmamış gibi davranıyorlardı ki anneleri üzülmesin. Hemen kahvaltılarını yapmaya başlayan abi kardeş, gelecekten söz ederken hep birlikte yüzlerinde gülümseme beliriyordu.

Yaprak, abisinin yüzündeki gülümseme ile kendisini daha iyi hissetti çünkü abisinin gülümsemesi yapaylıktan uzak, içten bir gülümsemeydi.

Okula gitmek için odasına giden Yaprak, çantasını ve uyumadan önce yastığının altına koyduğu mektubu alıp, odasından çıktı. Abisinin kapının önünde annesiyle gülüşüp konuşuyorlardı. Yanlarına hızlı adımlarla giden Yaprak, annesinin yanağına öpücüğü kondurup, " Bu sana ait annem ve sende kalması daha doğru. İnan bende geleceği günü sabırsızlıkla bekliyorum. " diyerek mektubu annesine uzattı.

Ayşe hanım da mektubu mutlu bir gülümseme eşliğinde alıp, kızının yanağını okşadı. Kızının tepki vereceğinden çok korkmuş ama beklediği gerçekleşmediği içinde oldukça sevinmişti.