The Obscure Secrets (Kim sisters, series #1)

Chapter 12

Pagkapasok ay una naming pinuntahan ang parang mala – Gyeongbokgung Palace ang style. It features 80 tonnes of hand-carved Nepalese timber and took more than 160 Nepalese families two years to build. It is also one of only three Nepalese peace pagodas in the world to be located outside of Nepal. Visitors to the Pagoda can wander through its lower level and explore its intricate design up close.

Bago kami makapasok ay may parang may statue pa ng elepante ang nasa gitnang harap nito. Napakaganda, pakiramdam ko tuloy ay papasok kami sa isang templo.

Pagoda, mala-tower, multistory, solid o guwang na istraktura na gawa sa bato, ladrilyo, o kahoy, na karaniwang na nauugnay sa isang Buddhist temple complex at samakatuwid ay karaniwang matatagpuan sa Silangan at Timog-Silangang Asya, kung saan ang Budismo ay matagal ng nananaig na relihiyon.

Sa loob ay nakita ko rin ang mga paintings na sa tingin ko ay matagal ng ipininta ng mga experto. Yung iba naman ay parang mga bagong gawa lang at kailan lang idinikit dito sa mga pader bilang display. Karamihan din sa mga nakapintang nakikita ay parang sumisimbolo ito ng Nepalese traditional, cultures at iba pa. Yung iba naman ay may nakapinta pang magkatabing lalaki at babae na may suot na kakaibang mga korona sa kanilang mga ulo at alam ko nang nagsisimbolo ito na sila ang mga reyna at hari ng buong Nepal. Napakagaganda. Nakakainspire din ang ngiti nila. Makikita mo talagang naghirap at nagsakripisyo sila upang maabot at makaupo lamang sa makapangyarihang trono na yon.

Sa likod at magkabilang side pa nila ay may kasali ring nakangiting parang sa tingin ko ay alipin. Ang ngiti nila ay nakikita ko parin ang kanilang paggalang at matinding pagrespeto sa mga taong pinagsisilbihan nila. Parang napakasarap tuloy mamuhay sa bandang Nepal.

Habang naglalakad at nagtitingin pa ng mga hindi pamilyar saking mga bagay ay hindi na nawala ang ngiti sa aking labi. Nilingon ko si Mico at nakaupo lang ito sa isang napakagandang upuan na sa tingin ko ay style din iyon galing Nepal. Nakangiti ito habang pinagmamasdan ako. Gusto ko tuloy mahiya dahil mukhang kanina niya pa ginagawa yon. Na kanina niya pa ako pinapanuod ng hindi ko man lang napapansin at nararamdaman.

“Do you like it?” hindi ko man rinig pero yun ang nakita kong sinabi nito base sa galaw ng kanyang labi. Magkakasunod akong tumango at binalik ang tingin sa mga magagarang istraktura ng Nepal.

Lumipas ang tatlong minutong nanatili kami roon at nagdecide kaming puntahan naman ang iba pang lugar. Halos gabihin nga yata kami dahil sa dami ng lugar na aming pinuntahan inside the Nepalese Peace Pagoda. Halos karamihan ay parang mga templo ang aming pinasok.

Pagkahatid sakin ni Mico ay hinalikan niya lang ang noo ko at saka umalis agad. Gusto kong magtaka kung bakit ibang iba talaga yung kilos niya kaso ayoko naman masyadong magTH. Siguro ay intindihin ko nalang muna siya ngayon. Baka yun din ang kailangan niya.

Buwan ang lumipas at hindi na muling nagparamdam si Mico, I mean matapos ang araw nayon ay hindi na siya nagyayang makipagdate. Nalungkot ako syempre, kasi ano namang malay ko na huli na pala yon? Madalang na rin siyang magtext o tumawag o minsan nga wala na, ni text manlang wala na akong natatanggap. Sumasakit na talaga yung pakiramdam ko pag ganun. Parang unti unting… Nagbabago ang lahat. Parang…

Hayts ewan.

Lumipas pa ang ilang araw at nakaupo lang ako sa study chair ko. Kailangan naming magreview dahil next week ay test na naman at matapos niyon ay paparating na naman ang 4th grading. Then after that, magtatapos na naman ang buhay namin bilang grade 9 student. Napakabilis ng panahon pero wala pa rin siyang paramdam. Minsan naiisip ko ng nainlove na siya sa ibang babae pero ayaw niya lang sabihin kaya dinaan nalang niya sa hindi pagpaparamdam kaso mas lalo naman akong nalulungkot sa isiping yun. Nakakabaliw.

Habang tinatapos kong basahin ang huling pinagaralan namin sa Science ay biglang tumunog ang cellphone ko. Sa sobrang excite kong si Mico yon ay halos maihagis ko pa yung hawak kong notebook. Nagpractice pa ako ng boses ko upang pagandahin yon pag magsasalita pero nanlumo ako ng hindi pangalan ni Mico ang naka-appear sa screen ng cellphone ko. It was Joharra who’s calling.

𝗔𝗶𝘆𝗮𝗻𝗮 𝗣𝗢𝗩

Tatlong araw na ang lumipas simula nung mangyari ang incident. I mean, yung pagkawala ni Eillish. Hindi ko alam kung paano siya nakabalik pero ang mahalaga sakin ngayon nakabalik na ulit siya. And I’m thankful that she’s safe.

Ngayon ay papunta kami sa bahay nila Nics para dalawin si Eillish. 3days tuloy kami nila Vien, Joongin at Kimora hindi pumasok para lang dalawin at bantayan si Eillish. Matinding sakit ang naidulot sakanya ng pagkawala niya kaya ngayon ay kailangan niya ng magaalaga.

Nagtataka na nga rin kaming tatlo dahil simula naman nung bumalik si Eillish, ngayon ay si Nics naman ang nawala. Ang gulo.

Pati si Luke ay sinabi samin ni Kaizen na hindi narin niya nakakasama yung mokong nayon. Ang akala lang namin ay may pinuntahan lang na importante pero tatlong araw na ang nakalipas ngunit hindi pa rin daw ito nakakabalik at wala pang nakukuhang balita tungkol sa kanya. Sina Joharra at Maliah naman ay hindi din namin alam kung nasaan sila.

Pagkapasok sa bahay ay as usual, naabutan namin ang ate ni Nicole na prenteng nakaupo lang sa sofa sa salas nila at nanunuod ng Descendants of the Sun. Ang narinig kong paborito niya daw na K-drama.

Siniringan lang kami nito at saka tumango. Senyas na maaari na kaming umakyat para puntahan ang kwarto ni Eillish.

After we entered to Eillish’s room, as usual she’s just lying to her bed and there’s a towel over her forehead.

We approached her and she smiled at us. We sat on the chair beside her bed and I held her hand. I stared at her for few seconds and I asked her.

“What are you feeling right now?” I sincerely ask. She smiled at me again and it feels like my heart melt. She really looks an innocent angel everytime she smile.

“May konting sakit lang sa likod ko but I’m okay now.”

“Aish! You need to rest more!”

“Parang gusto mo naman na akong patayin niyan ah?” asik nito.

“Btw, where’s Nics?” she suddenly asked and my mouth shut. I also didn’t know where is that amazona witch queen.

“May pinuntahan lang siguro” si Kimora ang sumagot nang hindi ko na naibuka pa ang aking bibig. Siya naman ngayon ang lumapit at tumayo ako para makapagpalit kami ng pwesto. Ngayon ay mas malapit na siya kay Eillish.

Nagkuwentuhan yung dalawa at kami nila Joongin at Vien ay nanunuod lang sa kanilang dalawa.

“Aiyana.” Sa kalagitnaan ng panunuod ko sa usapan nung dalawa ay may tumawag sakin. Pagkalingon ko sa likod ay ang seryosong mukha ni Vien ang bumungad sakin. Medyo nanibago at kinilabutan ako.

“We need to talk. There’s something you need to know.” She added. Naguguluhan ako pero may parte sakin na gusto nga talagang marinig at malaman ang something na yon.

Lumabas si Vien kaya napasunod ako. Muli kong pinagmasdan yung tatlo na ngayon silang naguusap at duon na ako tuluyang lumabas ng kwarto.

Lumabas ako at sinabi sakin ni Vien na sa garden nila Nics kami maguusap. Pagkarating sa garden ay naabutan ko nga si Vien na nakaupo sa isa sa mga bench don.

Kinakabahan akong lumapit sa kanya pero sa huli ay tumayo din ako sa harap niya.

“Have a sit.” She said at sumunod naman ako.

“You need to know a secret from Nico-“

“What secret, Ms.Vien?”

Halos sabay kaming mapatayo ni Vien at parang naging kamahalan pa si Nicole dahil sabay din kaming nagbow. Lumapit si Nicole kay Vien at sumenyas itong parang kailangan kong umalis dahil may paguusapan sila.

Umalis nalang ako don at hindi na lumingon pa.

Hindi naman talaga masakit ang katawan ko. Maybe, parang nahihilo lang?

Hayts, ano bayan! Hindi tuloy ako nakaattend sa date na sinasabi ni Kaizen at sa date na sinetup ni Nicole para samin ni Luke. Pero, kailangan ko pa nga ba talagang umattend sa date nayon? Mukhang hindi namn na.

Ilang beses na ring tumatawag si Luke sakin pero ewan koba, bat parang pakiramdam ko.. galit ako sakanya? Hindi ko din maintindihan sarili ko minsan eh. Ang gulo na parang tanga.

Three days narin akong absent dahil lang sa bwisit na pagkawala kong yon, kung ano ano na namang dahilan ang sinabi ng mga bruha kaya pinayagan tuloy akong um-absent muna ng three days para magpahinga. Pero dibale, bukas naman ay Tuesday na, papasok na talaga ako. Hindi pwedeng susulitin ko yung pagkakataon na binigay samin ng aming guro. Bagsak nanga ako sa Geography aabsent pa ako ng ilang araw dahil lang sa simpleng pagkawala ko? Iba din.

Katatapos lang making magkwentuhan nina Joongin at Kimora at ngayon ay magpapahinga nalang daw muna sila dahil sa pagod nila kahahanap sakin at byahe din nila papunta dito. Sinabi ko na kasing mag-VC nalang pero wala, maaarte talaga ang grupo ng mga bruha.

Ipipikit ko na sana ang mga mata ko para matulog ulit at magpahinga ng bumalik na naman sa isip ko ang pangyayari kung paano ako nawala ay anong nangyari habang wala ako.

𝙁𝙡𝙖𝙨𝙝𝙗𝙖𝙘𝙠

Naglalakad kami nila Nicole pauwi sa bahay. Nasa harap namin yung tatlo. Sina Vien, Nicole at Aiyana. Habang ako naman ay nasa likod kasama sina Maliah at Joharra.

Habang naglalakad ay may bigla nalang humila sa buhok ko na nagcause talaga ng matinding sakit at parang kinalbo ang buhok ko dahil don. As in ang higpit ng pagkakakapit sa buhok ko at mukhang mas matindi pa sa salitang SABUNOT ang tawag don.

Meron ding tao na nagtakip sa bibig ko gamit ang panyo na may nakakahilong amoy ng pabango dahilan para hindi na ako makapagsalita pa at saka nila ako kinaladkad. Naramdaman kong sumakay kami sa isang sasakyan at may takip ang aking mga mata. Blindfold ata ang tawag don.

Lumipas ang ilang minuto ay naramdaman kong bumaba na ulit kami. Kinaladkad ulit ako ng taong hindi ko kilala at talagang nanghihina ako nung mga oras na yon kaya hindi ko magawang lumaban at magpumiglas. As in lahat ng energy ko, naubos ng deretsahan at isahan.

Pinaupo nila ako sa isang upuan at tinali nila ang mga kamay ko. Nagdagdag ng dahilan para tuluyang hindi na ako makakilos para magpumiglas. Idagdag mo pa ang sobrang panghihina ko na kulang nalang, isang pitik lang ay magmumukha na akong bangkay dito.

“Are you sure about this Li?”

Teka. Yung boses… hindi ko alam kung baliw lang na talaga ako o ano pero napakapamilyar sakin nung boses nayon. Hindi ko tanda kung saan ko huling narinig pero pamilyar na pamilyar sakin. Parang kilala ko pa nga kung sino. Pero hindi ko matandaan ng maayos lalo pa’t ang lakas parin ng epekto sakin nung nakakahilong pabangong pinantakip sakin. Talagang hilo ako pagkadampi palang ng panyo sa ilong ay bibig ko.

“Of course. Una at baguhan palang siya sa school may nabingwit na agad siyang dalawang JIS college heartthrob? No way!”

Okay. Praning na kung praning pero yung boses nung dalawang nagsasalita. Mahirap aminin pero kilala ko talaga eh. Ayoko talagang isipin na sila yon kaso ayoko naman magpanggap na hindi sila yon lalo na’t malapit pa yata sa pwesto ko sila naguusap.

“So what are you going to do, then?”

“Simple. Ibabalik ko lang saknya lahat ng ginawa niya.”

“Like?”

“I will going to take back, Luke again.”

“So what did you really mean by that?”

“Tuturuan ko muna siya bago kunin ang akin.”

“Lol. Luke was never be yours. Stop being ridiculous, Li. That is not you.”

Ilang minuto ang lumipas at wala akong narinig na nagsalita. Kinakabahan nako pero ayokong magpahalata. Lalo nila akong tatakutin at baka dumating sa punto na gamitin nila ang kahinaan ko para lang makapaghiganti.

But seriously?! Dahil lang sa nagdate kami ni Luke?! Is they trying to be ridiculous or what?! Aksidente yon! Kahit ako ay hindi ko ginusto yon!

“listen jo. If you want to live longer, just shut your fvcking mouth. Will you?”

Ramdam ko ang galit sa boses nung nagsalita kaya muling natikom ang bibig nung isang babae. Kinakabahan na talaga ako sa mga oras na‘to.

Mayamaya ay may naramdaman akong kamay na humawak sa hita ko. Nanigas ako at dinaig ko na ngayon ang isang rebulto sa sobrang pagkaka-freeze.

“And you.” asik nito saka unti unting tinanggal ang panyong nakatakip sa aking bibig. Ganun din ang ginawa niya sa aking mata at bago ko pa mamukhaan kung sino yung taong yun ay may taong malakas na naghampas ng kahoy sa likod ko. Dahilan para magsuka ako ng dugo at nung mag-angat ako ng tingin ay sa isang iglap lang, wala ng tao. Ako nalang ang nandito. Napakatahimik na ulit nung lugar na pinagdalhan sakin. Natatakot na ako.

Habang kinakalas ko ang mga lubid na nakatali sakin ay may parang nararamdaman akong kakaiba. Parang may taong paparating dito at talagang tuluyan ng nagsitaasan ang mga balahibo ko dahil nararamdaman ko ng papalapit na ito.

Jusko… hayaan niyo naman po munang makalabas ako dito sa bodegang ito. ..

Pagkakalas ko ng lubid ay agaran na akong lumabas. Tumakbo lang ako ng tumakbo at sa kalilingon ko sa paligid ay malakas na akong napasigaw nang may nabangga akong tao. Patuloy lang ako sa pagsigaw at nakapikit ako dahil sakaling may gawin ito sakin.

“Hey… calm down it’s me. Luke.”

Dahan dahan kong iminulat ang mga mata ko. Nag-angat ako ng tingin para kumpirmahin kung totoo at oo, si Luke nga. He was staring at me with his worried eyes.

Inirapan ko ito at sinubukang lagpasan siya ngunit mahigpit niyang hinapit ang bewang ko para hindi ako makatakas.

“Tell me what happened?”

Pinilit kong magpumiglas pero malakas ang mokong. Tsk! Porket lalaki lang ‘tong bwisit na to! “None of your business, let go of me.” pinilit ko talaga pero walanjo, ayaw makisama nung katawan ko. Pagkakataon nga naman. Minsan alahas. Minsan malas.

Hindi ito nagsalita ngunit walang sabi sabing binuhat niya ako bigla and our eyes met. Nakikita ko ang awa at matinding pagaalala sa kanyang mga mata kaya umiwas ako ng tingin.

“Sorry if I was not there earlier to save you. A fvcking jerk like me deserve a punishment from you.” Sa tuwing nagtatama ang mga mata namin ay hindi nangyayari ang mga nakaayon sa plano ko. I mean, rumurupok ako. Lahat tuloy, palpak.

“Okay lang. Ang mahalaga buhay ako. Tsaka…. B-bitiwan monga ako!” ayan nagkandaletse na naman tuloy pananalita mo Eillish! Naman!

“Sorry…” paghingi niya na naman ng tawad. Tsk! Why so being dramatic Mr. Luke Anderson?!

“Hindi kita patatawarin kung hindi mo ako bibitawan.” pagmamatigas ko at patuloy sa pagpupumiglas pero wala. Gusto yata talaga ng gyera nitong kausap ko.

“Punish me then.’’

Talagang hindi ako binitawan ni mokong at buhat buhat niya akong dinala sa kanyang kotse. Pinaandar niya iyon hanggang sa narating namin ang isang napakagarang bahay. Na kulang nalang ay tawagin ko itong palasyo. Sa ngayon mansyon muna.

Pagkapasok ay tahimik na atmosphere ang bumungad samin. Buhat buhat lang ako ni Luke at gusto ko siyang sapakin dahil napapatingin ang mga guards at maids pero sa huli ay nakangiti lang silang magba-bow. Yung ibang maids naman ay ang sama ng tingin sakin at kulang nalang ay kainin nila ako ng buhay. Jusko wag naman sana…

Dinala ako ni Luke sa kusina nila at siya ang unang umupo. Pagkatapos non ay pinatong niya ako sa mga hita niya kaya ngayon ay nagmukha akong tatlong taong gulang na bata. Parang tanga.

Wala pang isang minuto ay may nakalapit na agad samin na tatlong yaya. Sinabi ni Luke ang lahat ng pagkain na gusto niyang ipaluto at ireserved samin at pagkatapos non ay kaagad ding umalis ang tatlong yaya.

“Hoy ano ba! Ibaba mo nga ako!” asik ko at pinilit na namang magpumiglas pero hinigpitan ni Luke ang kapit sa bewang ko na siyang kahinaan ko. Yun ang parte ng katawan ko na tinuturing ko ring parte ng kahinaan. Kada din kasi may kumikiliti sakin don ay para akong batang naiiyak na tatawa.

“Luke!” sigaw ko at tumawa lang ang mokong. Tamo ‘to. Yung mga gantong klaseng tao ang sarap ibalibag sa pader eh noh?

Nagisang beses pa ulit akong nagpumiglas pero walanjo. Ayaw talaga. Inulit ko pang yon ng dalawang beses at sa panghuli ay naramdaman ko nalang na may parang kakaibang tinusok ng kaunti sa ano ko kaya napatigil ako. Natikom ang bibig ko ng ganon kabilis at parang may nagpainom sa akin ng gamot pangpatigil kaya tumigil ako kaagad. Iba eh. Hindi lang basta bagay yon. O bagay nga ba ang matatawag sa isang yon na medyo tumusok sa ano ko? Ewan.

“Why you suddenly stopped?” Luke teased me. Nakangisi ito at pilit sinisilip ang mukha kong natatakpan ng ilang hibla ng buhok ko. Hinahawi niya yon para makita ang kabuuan ng mukha saka ako titingnan ng may mapangasar na tingin. Acckk bwiset ka talaga!!!

“Ayaw mo ko bitawan eh.”

“Because I can’t find a reason to let go of you.” nakangisi lang ang mokong. Aba, kung magsalita parang walang nangyaring medyo kakaiba kanina ah? Ang lakas kaya ng impact saken non!

“Oo na.” tanging naisagot ko nalang. Ganyan naman palagi. Ako yung talo tas siya yung magwawagi. Okay na sanay na.

Hinintay ko nalang na dumating yung pagkain at pagkarating nung mga pagkain ay hanggang sa pagsubo, si Luke ang umasikaso sakin. Anak ka ng letche plan! Ano ba talaga tingin nito sakin?! Baby?!!! Baby damulag?!

Natapos ang pagkain namin at talagang hanggang sa pagtayo ay buhat buhat ako ni Luke. Nakakabwisit na ah? Ang sakit pa nga nung likod ko tas dadagdagan niya pa?

“Aling Emily!” tawag ni Luke and one of their maids approached him.

“Yes Mr. Luke?”

“Where’s mom and dad?”

“Ah. May meeting daw sila kasama yung si Mr and Mrs… Ma… Mart… Ano na nga yun… Sir…”

“Mr and Mrs. Martinez?” pagtutuloy ni Luke at magkakasunod na tumango yung babae.

“Alright. We’re just going to study room.” Luke said at hindi na niya hinintay na sumagot yung maid. Umakyat kami sa kanilang taas at talaga nga namang mapapawow nalang ako sa ganda niyon. Pumasok kami sa isang kwarto at nagtaka ako.

“Akala koba study room?” tanong ko dahil mukhang isang kwarto ito. I mean, as in bedroom talaga siya.