Eyes On You Varine Series #2 under Editing

Chapter 35

Day's has passed when Rein got home.

And night's has been moved when Nicole already make up her mind. And she doesn't fell anything, right now.

Rein isn't the guy that meant for her. That's what she think.

Shes not afraid of anything. She doesn't have the gut to be afraid in any of it.

But a day, after she meet Rein. Parang gumuho lahat ng pader na ginawa niya unti-unti.

She wants to ask that time. What's up with her? Who's this idiot bombing my walls? Does he know what she is? Or who she is in this world?

Because if not.

She would tell that, you mess with the wrong person.

But she couldn't tell.

Nalilito at parang wala ganang huminto ang utak niya sa pag-iisip. Kahit na anong bagay na gawin niya ay lagi siyang pinapakailaman ng mga bagay na dapat nasa lugar.

She sighed on disbelief.

Itininangala niya ang kanyang ulo saka isinandal sa metal chair. Itinaas niya naman ang kanyang kamay at tila inaabot ang buwan na unti- unting tinatakpan ng ulap.

Akala niya noon ay hanggang pagsunod lang ng buwan ang kaya nitong gawin para sa tao. Mas marami pa pala kung pag-aaralan.

Parang siya...

Kung hindi niya siguro nalaman lahat ng pagkakamali niya noon ay baka wala siya ngayon. Napag-aralan niya lahat at natutunan na itama.

Sininghap niya ang masarap na simoy ng hangin na nagmumula sa hardin. Kung saan pinapiligiran ng magaganda at magagarbong bulaklak.

Ito ang paborito niyang parte ng mansion. Ganun rin ang kanyang namayapang Lola. Ang Lolang tinanggap siya kahit paulit ulit niyang ginawa ay makipag-away at makipagkompetensya sa mga lalaking mas malalaki sa kanya.

Bawat hampas ng hangin sa kanyang buhok ay parang minamasahe ang kanyang ulo.

She can still remember the day when she got here. The day she claimed her self as an abandon child.

Habang hinahayaan niyang malaman ng lahat na naglayas siya at hindi na babalik.

Hindi niya yun ginusto pero nagkusa na siya dahil alam niyang doon rin naman hahantong ang lahat.

Matagal niya ng alam na gusto siyang ipadala ng kanyang Ama sa Spain para magtino. Alam niya na rin na mas gugustuhin pa ng kanyang ama na wala siya kaysa ang intindihin at pagbigyan ng tyansa upang maging tama ang ginagawa niya.

Flashback....

She didn't cry all the way.

She didn't spoke nor make a noise.

Hinayaan niya lang na magmaneho ang taxi hanggang sa makarating sa airport.

Inasikaso na ng kanyang Ina ang lahat ng papeles upang ilipat siya ng bahay at mapapasukan sa ibang bansa. Ngunit ang hindi alam ng kanyang Ina at Ama ay tatakasan niya ang flight papuntang Spain.

Para na rin lang niyang hinayaan na itapon siya ng sariling magulang sa basurahan kung susundin niya ito.

Mas gugustuhin niya pang walang makaalam kung nasaan siya kaysa sa bantayan na naman ang bawat galaw niya. At may isa siyang lugar na naiisip. Ang lugar kung saan hindi makakapasok ang kanyang ama hanggat walang permiso ng may-ari.

And that's her Lola. The mother of her Dad.

Even though na magkasundo ang ama nito at ng Lola niya ay hindi nila nabibigyan ng oras ang matanda upang bisitahin. Lagi kasing nasa business trip ang ama kaya wala rin silang magawa kundi hintayin ang plano nito.