Twenty-Two Letters To Liam

Letter Seven.

Madison Smith

London, England

8 October 2012

Dear Liam,

So everybody hates me. Everybody calls me a slut, and whore. Ik ben serieus, Li. Iedereen haat me. Ik snap niet wat ik heb fout gedaan. Ja, ze heeft alles door verteld aan Talischa. Of course! Ik had hetzelfde gedaan. Nee, nee, dat is niet waar. Ik zal nooit zo iets doen. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben zo hopeloos… Zo bang, Liam. Zó bang…

Ik wilde dat ik jou had. Om me te beschermen…  Als je me ooit ontmoet, ga je dat dan doen, Liam? Blijf je dan bij me? Houd je me vast, en laat je me nooit meer gaan? Dat gebeurt in ieder geval in mijn dromen… Misschien is het niet eens dat ik persee jou nodig heb, maar iemand die van me houd. Iemand die me juist behandelt. Zoals hij zelf ook behandelt wil worden. Want ja, de meeste jongens spelen enkel met je gevoelens. Ze brengen je in de wolken, zo hoog, dat als je valt, je er een verwonding aan over houd. Aan je hart.

Misschien niet alle jongens, zoals jij en de rest van de band, maar de meeste wel. Geef eerlijk toe.

Maar, even een kleine update van mijn wereld, ik keek X-Factor, en heb je Union J gezien? :D George Shelley is zó cute!

Ik glimlach breed. Is het niet raar om dat naar Liam te schrijven? Hij is tenslote een jongen… Ach, wat maakt het ook uit? Hij leest het toch niet!

Vanmorgen heb ik geknutseld met de straatkinderen. Het klinkt zo raar, maar hier in London zijn best veel straat kinderen. Het is, dat vanaf vandaag ik pas heb gezien hoe zwaar je het eigenlijk kan hebben. Die kinderen hebben geen fatsoenlijke kleren, geen ouders, familie of vrienden, geen huis, geen warm bed om ’s avonds in de verdwijnen. Het enige wat ze hebben zijn dromen. Dromen die ze nooit waar gaan maken, Li. Wij kunnen alles doen, wij kunnen al onze dromen waar maken, want wij hebben de mensen die ons steunen, wij hebben geld, een huis… Zij hebben niemand…

En het mooie is, dat elk kind, stuk voor stuk, iets speciaals meedraagt. Ik was de enige van de hele afdeling die mee deed aan het project, en toen ik terug kwam liep iedereen van me weg, omdat ze dachten dat ik besmet was, of zo iets. Ze worden echt steeds kinderachtiger.

Maar goed, elk kind draagt iets speciaals met zich mee, ze zijn elk goed in iets. Ik hielp een meisje vandaag, ze was rond de 9 of 10, denk ik. Ze zag dat er wat met me was, dat ik stil was en ze kon de pijn in mijn ogen zien. Ik vertelde haar hoe ik me voelde, ik weet eigenlijk niet waarom, misschien omdat ze onbekend is, en omdat ik daarom zeker weet dat ze het niet doorverteld. Ik vertelde haar dat ik me soms voel alsof ik een engel ben, die zijn vleugels niet kan spreiden, omdat ze te bang is om te vallen. Haar antwoord was zo identiek, Liam! Het raakte me, diep in mijn hart, omdat dat precies is hoe ik me voel. Het was zo bijzonder, ze heeft in misschien een paar korte zinnetjes uitgelecht hoe ik me voel. Iets wat ik mijn hele leven nooit heb kunnen doen, omdat ik de woorden er niet voor had. Ze zei, “Je kan niet verder gaan,” wat ze bedoelt met mijn vleugels spreiden, “omdat er teveel last op je schouders licht, en dat kan je niet van je af laten vallen, omdat je bang bent dezelfde fouten te maken. Je bent bang om opnieuw te lijden.”

Is dat niet prachtig, Liam? Dat gaat voor altijd in mijn achterhoofd zitten. Later heb ik haar uitgenodigd op mijn kamer, voor ze weg ging. Ze van zo jong, en zo wijs! We hebben samen thee gedrongen, en we hebben gepraat, over mijn leven, noch het hare. Ze vertelde me, dat als ik verder wou gaan met mijn leven, ik mijn verleden een plek moest geven, diep in mijn hart, en dat ik het moet accepteren. Dat dat de enige oplossing kan zijn om weer te leven, zoals ik eerst deed. Ik sta vandaag erg zeker in mijn schoenen, want ik heb wat besloten. Vandaag, is de eerste dag van mijn leven. De eerste dag van mijn echte leven. Van Maddy, en niet Madison. Van mijn glimlach, en niet van mijn tranen. Van de zon, en niet van de regen. Ik ga opnieuw beginnen. Ik ga alles rechtzetten wat ik ooit heb verknalt, ik ga mezelf accepteren, en alles vergeten wat ik ooit heb meegemaakt. Dit is de eerste dag van de nieuwe Maddy.

Het is nooit te laat om te worden wie je altijd wilde zijn.

Love,

Maddy.

****************

Vandaag op de fiets, fietste er een jongen achter me, en later kwam hij naast me fietsen. Het was de hele tijd stil en na een tijdje vroeg hij waarom ik huilde. Ik vertelde dus wat ik in dit verhaal - maar dan aan het kleine weesje - heb geschreven, dat ik me een engel voel, zonder vleugels. En hij antwoorde wat hjet meisje antwoorde. Ik weet niet waarom, maar ik ben hem ontzettend dankbaar voor het reden van mijn leven, en ik kan hem maar niet uit mijn hoofd krijgen. Het was zo bijzonder. Hij zei niet veel, maar hij gaf me gewoon het gevoel dat hij er voor me was. Dat had ik nodig. Dus, vanaf vandaag start ik een nieuw leven. Weg met alle nare gedachtes. Met elke dag mezelf vertellen hoe waardeloos ik ben, en hoe lelijk. Ik ga mezelf accepteren zoals ik ben, en ik ga mezelf niet veranderen. Voor niemand. Ik ben misschien niet perfect, maar ik ben wie ik wil zijn, en daar gaat het om. Dat zouden we allemaal moeten doen. Ik wil weer kunnen lachen, om alle kleine, onnozele dingen in mijn leven, zoals ik vroeger deed...

"Today,

Forget the past,

Forgive yourself

And begin again."

xRose