Twenty-Two Letters To Liam

Letter Thirteen.

‘Madison Smith.’

Ik rol mijn ogen en draai me om.

‘You’re not allowed to leave your room.’

‘So?’ vraag ik arrogant.

‘Go back to your room.’

Ik trek mijn wenkbrauwen op, ‘Why would I? I don’t even belong her.’

De vrouw stapt zuchtend op me af.

‘Don’t you dare to touch me!’ gil ik.

Ze deinst geschrokken achteruit. Ik wacht even en neem daarna de benen. Vlug steek ik de sleutel die ik heb gesloten uit het kantoor in het grote hangslot, en haal de ketting van de klink. Daarna sluit ik de deur achter me, en maak hem dicht vanuit de binnenkant.

‘Ha! Ik win!’ roep ik, voor ik de trap op ren. Ik voel hier ze wind al.

Als ik het kleine deurtje open en het dak op stap, komt een harde wint me tegemoet. Ik glimlach en loop naar de rand van het gebouw. Voorzichtig neem ik plaats op de reling en laat mijn benen bungelen. Gek genoeg vind ik het niet eng. Het maakt me niet uit als ik val. Als ik eerlijk ben maakt het me niet eens uit als iemand me zou duwen.

Uiteindelijk pak ik mijn schrift onder mijn jas vandaan en leg die op mijn schoot. Ik zet mijn pen op het witte papier en zucht diep. Wat ga ik Liam dit keer schrijven. Niet dat het sowieso wat uitmaakt, want hij leest het toch niet, maar goed.

Opeens schiet me te binnen waar ik gisteravond aan dacht. Ik knik tevreden en beweeg mijn pen haastig over het papier.

Liam’s POV

De volgende dag word ik wakker van geklop op mijn deur.

‘Liam, er is post voor je.’

Ik schiet omhoog en ren meteen naar de deur. Het maakt me niet zoveel dat ik enkel een boxer aanheb, misschien zit er wel iets van Maddy tussen.

En ja hoor, een klein pakketje van een stuk of 5 brieven ligt in mijn handen.

Hey love,

Hier zijn de brieven van Madison.

Ik kreeg er gister nog net één binnen voor ik ze weg wilde brengen.

Sorry dat ik ze open heb gemaakt, ik kon me niet weerhouden.

xMam.

Ik glimlach, leg het briefje opzij en trek het elastiek van de brieven af. Als ik na een tijdje alle brieven heb gelezen, kom ik aan bij de laatste. Die zit nog dicht.

Madison Smith

13 October 2012

London, England

Dear Liam,

Dit keer gaat het niet over mij. Noch over jou. Ik wil schrijven over Harry. Over Taylor en Harry. Of te wel, Haylor.

Ik ben geen hater, Liam. Als Harry echt iets voor TayTay voelt, begrijp ik dat en

respecteer ik dat. Ik ga hem ook niet beschuldigen voor mijn problemen, want daar staat hij buiten. Ik wil praten over hoe hij zich voelt.

Als je dit leest, denk je waarschijnlijk ‘hoe moet zij dat nou weten?’ maar ik ben slimmer dan je denkt, Liam.

Herinner je de tijd van de documentaire? Dat hij moest huilen om alle haat die hij kreeg? Nou, nu is het hetzelfde.

Krijgt Harry haat? Waarom heeft hij dat ons niet verteld?

Met gefronste wenkbrauwen lees ik verder.