Twenty-Two Letters To Liam

Letter Six.

Madison Smith

London, England,

7 October 2012

Dear Liam,

Heb ik je ooit verteld over het meisje in mijn geschiedenis klas? Ik kan het me niet meer herinneren, maar ik heb dus met haar gepraat, omdat zij ook altijd alleen zit, en vandaag liepen we door de gang, en toen zei ze dat ze me wat moest vertellen, maar me ging haten na dat. Ik zweer het je, Li, het zweet brak me uit. We gaan nu een tijdje met elkaar om, en ik vind haar ontzettend aardig. Natuurlijk wil ik haat niet kwijt, maar haten is zo’n groot woord, weet je? Het betekend dat je iemand dood wil hebben… Ze vertelde me dat ze met mijn psycholoog had gepraat…

Ze heeft met mijn psycholoog gepraat, over mij. Over hoe ik me voel, over hoe…

Wat als ze nu morgen naar me toe komt, en vraagt op ik met haar mee moet gaan. Wat moet ik dan zeggen? Moet ik dan zeggen hoe shit ik me voel? Hoeveel gedachtes er in mijn hoofd omgaan, elke dag, zeggend dat ik het niet waard ben? Hell no!

Een meisje waar ik soms mee om ga, na school had haar gezegd dat ze moest gaan. Ze heeft dus blijkbaar alles besproken met haar, omdat ze er mee zat. Ik heb haar, dat meisje, alles verteld, omdat ik dacht dat ik haar kon vertrouwen, snap je wat ik bedoel? Telkens bij mijn problemen zei ze, “Geen zorgen Maddy, je kan alles tegen me vertellen, ik beloof het voor mezelf te houden!” maar ze heeft het gewoon doorverteld aan degene die zijn bek niet kan houden, en het waarschijnlijk meteen tegen Talischa verteld. Als dat gebeurt, heb ik geen leven meer…

Ik ben niet eens boos op mijn vriendin, Kathy heet ze, maar ik kan me het gewoon niet voorstellen… Ik ben niet boos, maar ik ben teleurgesteld…

En bang.

Ik zal haar nooit haten, ze is de enige die ik heb, ik kan alleen niet begrijpen WAAROM ze het heeft gezegd. Ik bedoel, het is niet dat iemand me moet helpen om alles zelf op te lossen. Ik heb niemand nodig, ik heb mijn hele leven al op mezelf geleefd, en juist nu alles een beetje beter word, gebeurt dit…

Ze was de enige waarmee ik kon praten over wat ik voel, omdat ik weet dat zij hetzelfde voelt, ookal zegt ze van niet.

Nu kan ik nooit meer tegen haar zeggen dat ik me rot voel, omdat ik waarschijnlijk altijd in mijn achterhoofd zou blijven houden dat ze geprobeerd heeft – misschien niet bewust of expres – me te helpen op de compleet verkeerde manier.

Waarschijnlijk weet ze zelf heus wel hoeveel pijn het me doet, wetend dat ik mijn gevoelens met haar deel, en die vervolgens bij iemand anders terecht komen. Ik bedoel, als het eenmaal begin bij iemand, dan gaat het naar iedereen! Ookal zeg je tegen iemand, “Vertel het niet door, wil je?” ze doen het toch. Iedereen verteld alles door, omdat ze weten dat ze daardoor populairder worden.

Ik heb het met mijn oude vriendinnen over haar gehad, ik hen gezegd tegen hun, “het gaat niet goed met Kathy.” Omdat ik haar wilde helpen. Toen ze me later vertelde dat ze zich hetzelfde vroeg, en mijn oude vriendin vroeg erna, heb ik gezegd, “Ookal zou ik dat weten, het is niet iets wat ik je ga vertellen. Kathy is mijn vriendin, ik weet dat ik haar pijn ga doen.”

Waarom kan zij niet gewoon hetzelfde doen? Waarom…

Ow, Li, hoe zitten mensen in elkaar? Waar denken ze in godsnaam aan?

Ik ben doodsbang en kan amper ademen op het moment dat ik bij Talischa in de buurt ben… Als zij het weet, gaat het het hele internaat door.

Ow, wat moet ik doen! Ik weet niet meer wat ik kan doen, of wil doen! Ik zit zó in de problemen! Ow help!

Op mijn andere vriendin, waar ik vaak na school mee om ging, ben ik boos. Mijn woede kookt mijn oren uit als ik enkel aan haar naam denk.

Als je je afvraagt waarom, is dat misschien het domste ooit, maar ze heeft mijn dagboek gelezen, iets waar ik in het verleden zoveel problemen mee heb gehad. En misschien juist daarom wil haar voorlopig even niet spreken. Ze weet dat ik daar ook een andere vriendin aan kwijt ben geraakt.

Denk je dat ze daar aan dacht, Liam? Denk je dat ze onder het lezen, ervan bewust was hoeveel pijn het me deed, en wist dat onze vriendschap op het spel stond? Ik denk het niet, want ze is zo egocentrisch als het maar kan. Ze denk alleen maar aan zichzelf, en niet aan mijn gevoelens, of van iemand anders.

Snap je hoe ik me voel, Liam? Mijn dagboek, het enige waar ik op kon vertrouwen, heeft zij gelezen. Het iets waar ik mijn hele levens verhaal heb opgeschreven, kan nu aan iedereen verteld worden. Wat dacht ze wel niet!

Ik kan de pijn vanbinnen niet beschrijven. Fuck, ik haat haar. Ik HAAT haar!

Dit is de tweede keer, dat iemand mijn leven heeft kunnen lezen, per detail. Hoe kan ik nu ook nog naar haar kijken, zonder te weten wat ze heeft gedaan?

En ik hoop, met heel mijn hart, Liam, dat ze dit ooit leest, en nu huilt, wetend wat er in me omgaat. Dat ze dezelfde pijn voelt als ik doe. Ze weet hoe slecht ik hier tegen kan. Mijn fucking dagboek. Dat was het enige waar ik alles, echt alles aan heb verteld. Dingen die ik nooit in mijn korte leven, nooit, nooit, nooit, NOOIT, aan iemand zou vertellen, weet zij nu.

Ja, ik hoop dat ze dit leest, en weet dat onze vriendschap hier stopt. Ik hoop dat ze weet hoe fout ze is. Dat ze weet hoeveel ik haar haat. Ze heeft iets dat álles voor me betekende kapot gemaakt. Mijn leven, bij wijze van spreken, heeft ze gebroken. Ik hoop dat ze dat weet, en dat ze beseft dat dit recht uit mijn hart komt. Dat ze beseft wat ze heeft gedaan, en ze het niet meer terug kan draaien. Ik zal de rest van mijn leven bang zijn om mijn gevoelens op te schrijven, omdat vroeg of laat iemand het toch wel zou lezen.

En voor mijn andere vriendin, ik ben niet boos op haar. Ik vind het ontzettend dapper dat ze me eerlijk heeft gezegd wat ze heeft gedaan, en dat ze meteen wist wát ze had gedaan. Ik denk dat ze iemand is die me geen pijn wil doen. Ze weet wat ik voel, en hoe! Ik heb haar vergeven, maar vergeten? Nooit.

Ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld. Gebroken.

xMaddy.

Ik veeg de tranen uit mijn ogen en staar naar het wit-gele papier. Waarom overkomt dit mij? En waarom zo vaak achter elkaar?

Waarom snappen mensen niet hoe ik me voel! Ik wil niet elk jaar een goeie vriendin missen!

Ik sla mijn ogen neer, en schrijf nog snel iets op het papier, voor ik het in de envelop stop,

P.S. Talischa heeft me niet vermorzelt. Nóg niet.

Daarna lik ik de envelop dicht, schrijf het fanmail adres op het zachte papier en vervolgens ren ik de trap af om de brief op de post te doen.

Het doet pijn… Mijn om te weten dat ik wéér, na de zoveelste keer, een vriendin ben kwijtgeraakt. Is er dan nooit iemand die gewoon zijn mond kan houden? Is het zo moeilijk om nee te zeggen, als iemand vraagt of ze het wil vertellen?

Ik snap het niet…

En misschien is het ook wel beter dat ik het niet snap…

*********************

So first of all, sorry dat ik Free Falling niet heb geupdate, wat ik eigenlijk wilde doen, maar ik moest dit even kwijt. Gewoon mijn gevoelens opschrijven.

Vraag alsjeblieft niet wat er is gebeurt, snap alleen dat wat hier staat, waar is, alleen is overdreven.

En nee, ik hoef geen “Ow, het spijt me voor je,” want ik ben niet zielig, ik moest gewoon even kwijt, anders blijf ik er mee zitten, weet ik van mezelf. En nu ik het niet in m’n dagboek kan opschrijven, doe ik het hier.

Meestal als ik boos of verdrietig, krijg ik erg veel inspiratie, alleen heb ik nu niet zoveel zin op te schrijven.

Ik ben uitgeput, en ben ontzettend moe.

Good night! :D

xRose

(Ps, als je dit ziet Kathy – en je weet wie je bent – bedankt dat je er nog steeds bent voor me :) Weet dat het niet jou schuld is, en dat ik niet boos ben. Oath&Okay forever, right?)